Η Μαριάννα Κιμούλη, που πρωταγωνιστεί φέτος στη δραματική σειρά εποχής «Ψυχοκόρες» του ΑΝΤ1 plus, μίλησε στο HappyTv.gr για τον χαρακτήρα που υποδύεται στη σειρά, περιέγραψε το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο εκτυλίσσεται.
«Οι Ψυχοκόρες έρχονται να υπενθυμίσουν έναν θεσμό πληγή για την ελληνική κοινωνία. Για πολλές δεκαετίες χιλιάδες κορίτσια, κυρίως από την επαρχία, με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, εγκατέλειπαν τις οικογένειες τους για να ζήσουν ως μέλη μιας καινούριας οικογένειας σε μεγαλοαστικά σπίτια της Αθήνας. Ουσιαστικά μία άτυπη μορφή υιοθεσίας, που δυστυχώς τις περισσότερες φορές εξανάγκαζε τα κορίτσια να ζήσουν σε ένα καθεστώς τυφλής υποταγής. Η σειρά αυτή βασισμένη σε αληθινές μαρτυρίες, αφηγείται την ιστορία τεσσάρων αδελφών που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και η μοίρα τις χωρίζει παρά την θέληση τους. Καταλήγουν σε τρία διαφορετικά σπίτια ως ψυχοκόρες και το ερώτημα που γεννάται είναι αν ποτέ θα καταφέρουν να ξανασμίξουν. Η Μαρίκα είναι η μεγαλύτερη από τις τέσσερις αδελφές. Έχει δώσει έναν όρκο στην μητέρα τους να προσέχει τις αδελφές της και να μην χωριστούν ποτέ. Είναι κάτι για το οποίο δεν θα σταματήσει ποτέ να αγωνίζεται. Το αν θα το καταφέρει ή όχι, θα το δούμε στο τέλος της σειράς. Αυτό που την χαρακτηρίζει πάντως είναι ο αλτρουισμός της, η ενσυναίσθηση και το γεγονός ότι ποτέ δεν βάζει το προσωπικό της συμφέρον πάνω από το συμφέρον των δικών της ανθρώπων. Προσπαθεί πάντα να μπει στην θέση του άλλου χωρίς να κρίνει. Στοιχεία που στη σημερινή μας εποχή σπανίζουν. Το ίδιο το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε σχεδόν απαγορεύει στους ανθρώπους να σκέφτονται και να ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο» είπε η ηθοποιός και συνέχισε λέγοντας:
Θα θέλαμε να μας πείτε αν έχετε εντοπίσει κοινά στοιχεία του χαρακτήρα σας με αυτόν της Μαρίκας και κατά πόσον ήταν εύκολο ή δύσκολο για σας να κατανοήσετε, να συναισθανθείτε, να αποδώσετε και να ερμηνεύσετε την ηρωίδα.
«Η Μαρίκα είναι ο άνθρωπος που θα ήθελα να είμαι. Ή ίσως είναι ο άνθρωπος που θα μπορούσα να είμαι κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Η αναγνώριση στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν σχεδόν στιγμιαία. Κάθε φορά όμως που διαβάζω έναν καινούριο ρόλο τον αντιμετωπίζω σαν μία συνάντηση με κάτι που δεν είναι εκτός της προσωπικότητας μου. Μια αναγνώριση ή ανακάλυψη μιας πλευράς του ίδιου μου του εαυτού»
