Το κοινό του Αγρινίου είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει, για δεύτερη χρονιά, στο ΔΗΠΕΘΕ της πόλης, την ενδιαφέρουσα ερασιτεχνική Θεατρική Παράσταση με τίτλο «Τα Τερτίπια της Μοίρας», σε κείμενο της γνωστής πεζογράφου Χρυσούλας Γεωργούση, της οποίας αφηγηματικός λόγος εμπεριέχει βιωματικά στοιχεία δεδομένου ότι αναφέρεται σε γνώριμους χαρακτήρες και σε ρεαλιστικές καταστάσεις και συμπεριφορές. Η άρτια δομημένη θεατρική προσαρμογή του αφηγηματικού κειμένου πραγματοποιήθηκε από τη νεαρή σκηνοθέτιδα Κάτια Ζαρκάδα , η οποία αξιοποίησε, με ιδιαίτερη ευαισθησία, τα δραματικά στοιχεία της αφήγησης και δημιούργησε, με βάση το θεατρικό μονόλογο, μια ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση, που αφορά στην προσωπική ιστορία μιας γυναίκας των μέσων του 20ού αιώνα.
Στον πρόλογο του έργου ο θεατής εισάγεται σε μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα του παλιού καλού καιρού, με τη γνώριμη ανθρώπινη ζεστασιά, τις απλές άδολες σχέσεις, τις φυσικές ομορφιές και τους ρομαντικούς έρωτες. Τον εισαγωγικό μονόλογο απέδωσε, με χαρακτηριστική αμεσότητα, σαν «ένας φίλος που ήλθε..απ΄ τα παλιά», ο Νίκος Ποσοτίδης, πλαισιωμένος από ένα σύνολο τραγουδιστών «κανταδόρων», που, με τις υπέροχες φωνές και τις κιθάρες τους, προκάλεσαν μια νοσταλγική διάθεση. Όμως, στο κύριο μέρος της παράστασης η ιστορία ζωής της ηρωίδας εκτυλίσσεται σε αντίθεση και αντίφαση με την ατμόσφαιρα του προλόγου. Στο σχετικό θεατρικό μονόλογο περιγράφονται τα άχαρα παιδικά χρόνια, η φτώχια και η στέρηση, οι θλιβερές οικογενειακές σχέσεις, ο διαρκής και σκληρός αγώνας της ηρωίδας να κερδίσει τη ζωή καθώς και οι μοιραίες ανατροπές και διαψεύσεις κάθε φορά που προσεγγίζει το όνειρο …
Μέσα σ΄ ένα κλίμα κοινωνικής υποκρισίας και επαρχιώτικης χαιρεκακίας, όπου το ερωτικό στοιχείο καταντά ενοχικό, ευτελίζεται και τελικά εμφανίζεται στην αγοραία εκδοχή του, η ηρωίδα, έρμαιο της τύχης και των αθέλητων λαθών της, γίνεται αντικείμενο χλευασμού και πικρόχολης κριτικής…. Το θεατρικό αυτό μονόλογο ερμήνευσε, με ευαισθησία και εκπληκτική φυσικότητα, η Χριστίνα Βιντζέντζου. Η ερμηνεία της απέδειξε ένα έμφυτο υποκριτικό ταλέντο, ακάματη άσκηση, και σκληρή προετοιμασία. Με την ωριμότητα και τον επαγγελματισμό έμπειρης ηθοποιού, αφηγήθηκε τις τραυματικές εμπειρίες, τα πικρά συναισθήματα και τα σκληρά βιώματα της ηρωίδας. Παρουσίασε, με ζωντάνια και παραστατικότητα, μια προσωπική τραγωδία, που δεν έχει λύση, ούτε οδηγεί στην κάθαρση αλλά αντίθετα καταλήγει στον ταπεινωτικό συμβιβασμό και στην αποδοχή της μοίρας, με ελάχιστα ίχνη υπολανθάνουσας αισιοδοξίας, εκφρασμένης με πείσμα και πίκρα.
Θα έλεγε κανείς, ότι η δραματική αφήγηση μιας ζωής με τις αλλεπάλληλες ατυχίες και τη χωρίς δικαίωση κατάληξη, αφήνει το θεατή ανικανοποίητο και μετέωρο σε μια ατμόσφαιρα βαριάς μελαγχολίας. Η αίσθηση όμως αυτή μετριάζεται στη διάρκεια της παράστασης, δεδομένου ότι ο θεατρικός μονόλογος διανθίζεται με ευχάριστες πινελιές και εικόνες δράσης, που προσφέρουν στιγμές αναψυχής. Σκηνοθετικές τεχνικές, όπως ο κατάλληλος φωτισμός, που δίνει έμφαση σε χαρακτηριστικά δραματικά στιγμιότυπα του θέματος, η λειτουργική σκηνογραφία, οι μελετημένες κινήσεις και η σχέση της πρωταγωνίστριας με τα θεατρικά αντικείμενα, η σωστή διαχείριση του σκηνικού χώρου, η αξιοποίηση της μουσικής και του χορού σε καίρια σημεία της παράστασης, προσφέρουν στιγμές ανακούφισης στην ψυχή του θεατή. Π.χ. οι κανταδόροι, το τραγούδι και ο σαρκασμός των γυναικών της γειτονιάς, η συμμετοχή των χορευτών κλπ., λειτουργούν ως λυτρωτικά ιντερμέδια στην εξέλιξη της θεατρικής αφήγησης.
Από τα παραπάνω αποδεικνύεται η υψηλή ποιότητα της θεατρικής διδασκαλίας, που τη διακρίνει η ευρηματικότητα και η αίσθηση του μέτρου. Τελικά, η σκηνοθέτις Κάτια Ζαρκάδα, με την άρτια δραματική προσαρμογή ενός αφηγηματικού κειμένου, κατάφερε να αναδείξει μια ανθρώπινη ιστορία από τα παρασκήνια της ζωής στο προσκήνιο της τέχνης του θεάτρου και να οδηγήσει το θεατή από το ημίφως της μοναχικής ανάγνωσης στο άπλετο φώς της καλλιτεχνικής μέθεξης! Πρέπει , τέλος, να επισημανθεί ότι οι ερασιτέχνες συντελεστές της παράστασης, που προσέφεραν με προθυμία το χρόνο και το καλλιτεχνικό τους μεράκι στην επιτυχία της, είναι ενεργά μέλη καθώς και φίλοι του Μουσικού Συλλόγου «ΟΡΦΕΥΣ».
Παράλληλα με την καλλιτεχνική προσφορά της ιστορικής πια Χορωδίας, με τις άπειρες επιτυχείς παραστάσεις στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, ο Μουσικός Σύλλογος «Ορφεύς», ως γνήσιος υπηρέτης των μουσών, πειραματίζεται επίσης σε ποικίλες μορφές καλλιτεχνικής δράσης, σημειώνοντας πάντα επιτυχίες. Ως εκ τούτου οι δραστηριότητες του «Ορφέα» αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο στην πολιτιστική ζωή της πόλης του Αγρινίου.
Κωνσταντία Ζαφείρη Φιλόλογος, Mr of Göteborg’s University.
πηγή: http://agrinionews.gr
