Η φούσκα έσκασε και έσκασε με θόρυβο. Και κατέδειξε κάτι πολύ σημαντικότερο από τους φεϊσμπουκικούς καβγάδες: την αποκοπή από την πραγματικότητα. Κάτι που δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί σε ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε από τους δρόμους και μιλώντας με τον κόσμο. Θα πείτε, τότε ήταν ένα κόμμα του 3%. Σωστό. Από εκεί ως την παραίσθηση, όμως, υπάρχει απόσταση
Μαρία Δεδούση
Τα αποτελέσματα των χθεσινών εκλογών αιφνιδίασαν και σοκάρισαν πολύ τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ: Ηταν πράγματι μια συντριπτική νίκη της Νέας Δημοκρατίας και μια ακόμη συντριπτικότερη ήττα του δικού τους κόμματος –πέρα από κάθε δημοσκόπηση και πέρα από κάθε προσδοκία, ή αν πάμε στο απέναντι στρατόπεδο, πέρα από κάθε εφιάλτη.
Το σοκ ήταν τόσο τεράστιο που οι πρώτες αντιδράσεις στα social ήταν δυσπιστίας και σε κάποιες περιπτώσεις αμφισβήτησης. Μερικοί μίλησαν ακομη και για «νοθεία», που βέβαια τέτοιας έκτασης νοθεία δεν γίνεται ούτε στο Χόλιγουντ. Αλλοι αναρωτιούνται τι απέγιναν όλοι εκείνοι οι «αγανακτισμένοι» με τον Μητσοτάκη, οι λαοθάλασσες που ήθελαν πάση θυσία να φύγει, γράφοντας πύρινα ποστ στο fb.
Το μόνο πρόβλημα -μαθηματικό και πραγματικό- είναι ότι δεν συνυπολόγισαν μια κρίσιμη παράμετρο: Οτι όλοι αυτοί οι «αγανακτισμένοι» που ήθελαν πάση θυσία να φύγει ο Μητσοτάκης και έγραφαν πύρινα ποστ στο fb, ήταν ακριβώς οι ίδιοι που αναρωτιούνται από χθες, και οι 100-200, άντε 500 «φίλοι» τους. Κοινώς, η σοσιαλμιντική τους «φούσκα» και ο στενός τους περίγυρος. Ενας πυρήνας ανθρώπων που έκανε πολύ θόρυβο, αλλά φευ, τον έκανε μόνο μεταξύ του.
Αυτό δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο, αλλά ίσως είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται τόσο μαζικά και σε τέτοιου είδους περίσταση, εθνικές εκλογές δηλαδή: Οι άνθρωποι την πατάνε πολύ συχνά πλέον, καθοδηγώντας οι ίδιοι τον αλγόριθμο να τους δείχνει μόνο αυτά που θέλουν, τα ξέρουμε αυτά, δεν δουλεύει από μόνη της η Τεχνητή Νοημοσύνη, εσύ την τροφοδοτείς. Οι άνθρωποι περιορίζονται στους ομοϊδεάτες τους, σε εκείνους που έχουν τα ίδια γούστα με αυτούς, σε ομάδες των άμεσων ενδιαφερόντων τους, κ.λπ.
Συχνότατα, οι αριστεροί μπλοκάρουν τους δεξιούς -αφού πρώτα πέφτουν και μερικά γενναία μπινελίκια- και οι δεξιοί τους αριστερούς. Ditto, οι Παναθηναϊκοί τους Ολυμπιακούς, αλλά σε αυτήν την περίπτωση μικρό το κακό, ή οι «ουκρανίστας» τους «πουτινίστας». Καταλήγεις, λοιπόν, πολύ γρήγορα να μην βλέπεις την πραγματική πραγματικότητα, αλλά την πραγματικότητα που έχεις επιλέξει εσύ, την εντελώς εικονική, αυτήν της αρεσκείας σου.
Προσωπικά, επειδή ακολουθώ από πάντα άλλη τακτική, θέλω να τους βλέπω όλους εξίσου, το παρακολουθώ να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου εδώ και καιρό. Οι μεν αριστεροί θριαμβολογούσαν με κάθε ευκαιρία που τους έδινε η κυβέρνηση πέριξ κάποιων ποστ που την κατακεραύνωναν, οι δε δεξιοί την ίδια ακριβώς στιγμή σφύριζαν αδιάφορα και κουβέντιαζαν, ας πούμε, για τον καιρό. Και τούμπαλιν· προχθές το δεξιό timeline φρύαξε με τον Κατρούγκαλο, ενώ μόνο 2-3 αριστεροί έγραψαν κάτι ψιλομουδιασμένοι.
Αυτοί οι δύο κόσμοι καταλήγουν να μην συναντιούνται ποτέ, να δούνε ρε παιδί μου τι λένε και οι «από ‘κει», πόσοι είναι αυτοί οι «από κει», τι συμβαίνει στον κόσμο έξω από τη «φούσκα» μας, πώς κουνιούνται οι βάρκες; Τίποτε, μηδέν. Αντιθέτως, σταδιακά αποχωρίζονται όλο και περισσότερο αλλήλους.
Αυτά τα παράλληλα σύμπαντα, έχουν γεμίσει το χώρο στον οποίον (νομίζουμε ότι) ζούμε όλοι, το Internet δηλαδή και καθένας περιορίζεται στον δικό του πιστεύοντας ότι είναι ένας ολοκληρωμένος και αυτόνομος κόσμος. Οι υπόλοιποι κόσμοι παύουν να υπάρχουν, η ψευδαίσθηση γίνεται συνολική. Ενίοτε κάποιος ανεβάζει ένα ποστ κάποιου από τους «απέναντι», το κοινό λιθοβολεί, όλοι χαρούμενοι. Κανείς δεν προσέχει, στο μεταξύ, ότι το ποστ του απέναντι που λιθοβολουμε εμείς, έχει πάρει τετρακόσιες χιλιάδες καρδούλες, οι οποίες εν δυνάμει ανταποκρίνονται σε τετρακόσιες χιλιάδες ψήφους…
Αυτοί οι εικονικοί κόσμοι, δημιουργούν και άλλες ψευδαισθήσεις, πέραν των ιδεολογικών και «δημοσκοπικών»: Τον τρόπο που εκλαμβάνεις τα γεγονότα, για παράδειγμα. Τον τρόπο που ενημερώνεσαι. Τι είναι τελικά σημαντικό και τι δεν είναι. Πόσο θυμωμένοι είναι ποιοι και με τι και γιατί. Τι προτεραιότητες έχουν «οι άλλοι» και τι συζητάνε μεταξύ τους. Που να ξέρεις τι συζητάνε μεταξύ τους, όταν τους έχεις διαγράψει ολοκληρωτικά από το οπτικό σου πεδίο και κατά συνέπεια και από το συνειδητό σου;
Κι έτσι ξυπνάς ένα πρωί, απόλυτα πεπεισμένος ότι όλος ο κόσμος είναι η ιντερνετική σου «φούσκα» και το στενό σου περιβάλλον και ξαφνικά σου σκάνε 2 εκατομμύρια «απέναντι» και τρως ένα αριστερό κροσέ, διότι είχες ξεχάσει ότι υπάρχουν καν.
Κι άλλες εξακόσιες σαράντα κάμποσες χιλιάδες, που οκ, θέλουν μάλλον να φύγει ο Μητσοτάκης, αλλά δεν θέλουν να ξανάρθει ο Τσίπρας και ούτε αυτοί ήξερες ότι υπάρχουν, διότι όταν ψέλισαν κάποτε κάποιου είδους κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ κάτω από ποστ σου, τους είχες μπλοκάρει. Εκεί τρως κaι ένα δεξί ντιρέκτ και πέφτεις στο καναβάτσο, χωρίς να έχεις καταλάβει τι σου συνέβη.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, η φούσκα έσκασε και έσκασε με θόρυβο. Και κατέδειξε κάτι πολύ σημαντικότερο από τους φεϊσμπουκικούς καβγάδες: Την αποκοπή από την πραγματικότητα. Κάτι που δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να έχει συμβεί σε ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε από τους δρόμους και μιλώντας με τον κόσμο. Θα πείτε, τότε ήταν ένα κόμμα του 3%. Σωστό. Από εκεί ως την παραίσθηση, όμως, υπάρχει απόσταση.
Διότι αν όλον αυτόν τον καιρό έπαιρνες μηνύματα που σε έκαναν να πιστεύεις ότι θα πάρεις 35%, κάτι πήγε πολύ στραβά στην επικοινωνία σου με τον έξω κόσμο. Και τώρα που έσπασε και η φούσκα, δεν υπάρχει «μέσα» κόσμος πιά.
Μόνο η σκληρή πραγματικότητα.
Πηγή: Protagon.gr
