Το να μπορείς να αντέχεις τη μοναξιά και, επιπλέον, να την απολαμβάνεις, είναι μεγάλο προσόν. (Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω)
Κατά καιρούς γράφω τα θετικά της μοναξιάς. Η αλήθεια είναι πως η καλύτερη στιγμή είναι όταν συνειδητοποιήσεις πόσο ευτυχισμένος είσαι όταν μένεις μόνος σου. Όταν είσαι ελεύθερος, επιτέλους!
Ωστόσο πολλές σκέψεις κάνουμε καθημερινά, πολλές αϋπνίες άνευ λόγου. Μιας και έρχεται καλοκαίρι σας συμβουλεύω primum vivere deinde philosophari! Πρώτα ζήστε και μετά φιλοσοφήστε! Πρώτα αφήστε τον εαυτό σας να κάνει λάθη, να ξανακάνει… Kαι τι έγινε αν δε σταματήσει ποτέ να τα κάνει; Προτιμούσα πάντα να εξηγήσω το γιατί… Ξέχασα όμως να ονειρευτώ τι θα γινόνταν αν…
Ήδη άρχισα να ακούω τη μελωδία του καλοκαιριού. Όχι, ρόδινα δεν είναι σε κανέναν τα πράγματα. Αλλά για λίγο ρίσκο δεν αξίζει να ξαναζήσουμε από την αρχή; Κάπου μέσα μας είναι κρυμμένη η χαμένη Ατλαντίδα μας. Αρκεί να πιστέψουμε πως μέσα μας υπήρχε πάντα. Το να γίνουμε σπασμένα καράβια, και παρόλα αυτά να αρχίσουμε το ταξίδι στο άγνωστο, εκεί κρύβεται όλη η μαγεία!
Πρέπει να αναζητήσουμε λοιπόν την ευδαιμονία στη ζωή μας. Για κάποιους, το βασικό συστατικό της ευδαιμονίας αποτελεί η αρετή, η ανωτερότητα της ψυχής που εκδηλώνεται στην άσκηση των δραστηριοτήτων που αρμόζουν στην ηθική πράξη. Αυτοί είναι σίγουρα οι απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη…
Για εμάς τους πιο πεζούς, τους Επικούρειους, η αρετή είναι απαραίτητη για την ευδαιμονία όχι ως ουσιώδες συστατικό στοιχείο αλλά ως μέσο για την κατάκτησή της. Για τον Επίκουρο η γοητεία της ηδονής θεωρείται άμεσο δεδομένο της εμπειρίας, που μπορεί να παραβληθεί με τη φλόγα της φωτιάς που καίει την κάθε στιγμή μας.
Και απορώ…
Μπορεί κανείς να κλείσει τα όνειρά του μέσα σε ένα κλουβί;
Μπορεί να φυλακίσει την αγωνία του για να συναντήσει το άπειρο;
Καθένας τελικά ονειρεύεται τόσο, όσο μπορεί να αντέξει…
Τα όνειρα είναι η παγωμένη αίσθηση στο μαύρο σώμα της νύχτας.
Μη ξεχάσεις ποτέ
Να πεινάς από ζωή
Να διψάς από την ανάσα του αύριο
Να λαχταράς να ζήσεις το άγνωστο.
Ιαχές σιωπής βαραίνουν την κάθε στιγμή
Σκέψεις αχαλίνωτες ακολουθούν τα βήματα σου
Κι αν ο αέρας πάλι άρχισε να φυσά…
Σήμερα δε κρυώνω.
Με τυλίγει απαλά το πέπλο του ονείρου σου.
Ενα άρθρο της Γιώτας Μπουμπούλη απο το http://agriniovoice.gr
