Γράφει η Μαρίνα Μιχ. Καπελάκη

Με την ιδρύτρια και νυν Επίτιμο Πρόεδρο του Εργαστηρίου “Παναγία Ελεούσα”, κ. Μαρία Τσούτσου, είχα συναντηθεί για πρώτη φορά μαζί της, την άνοιξη του 2001. Αυτή η ευκαιρία μάς δόθηκε για μια συνέντευξη στη στήλη “Πρωτεργάτες” του Ελεύθερου Στ. Ελλάδος ∙ τότε που ένας κύκλος σημαντικών προσωπικοτήτων από την πνευματική και κοινωνική ζωή της χώρας μας είχαν φιλοξενηθεί στις σελίδες του ιστορικού, πλέον, τοπικού εντύπου.

Θυμάμαι να έχω απέναντί μου μιΜαρίνα Μιχ. Καπελάκηα γυναικεία προσωπικότητα ξεχωριστή. Έναν άνθρωπο ιδιαίτερα δυναμικό, σεμνό, τρυφερό. Μια μάνα ηρωίδα, που το πρόβλημα του μοναχογιού της είχε γίνει έργο και το έργο αυτό σαν ποτάμι ορμητικό είχε παρασύρει στη ροή του κι άλλες ψυχές, κι άλλες ατελείς υπάρξεις! Η ίδια ακριβοθώρητη, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ταγμένη ψυχή τε και σώματι στον Γιώργο και στο “Παναγία Ελεούσα”.

Δεν θα ξεχάσω, επίσης, την αμηχανία που είχα νιώσει για το πώς θα μπορούσα να μεταφέρω την εμπειρία της επικοινωνίας μας σε κείμενο! Τότε είχαμε μιλήσει για το πώς είχε εμπνευστεί το όραμα ενός τόσου πρωτοποριακού εγχειρήματος, τις πρώτες δυσκολίες (πόσο δύσκολο ήταν οι γονείς να πειστούν και να εκθέσουν το πρόβλημά τους στο ευρύτερο κοινό), την αρωγή της πολιτείας και των άλλων τοπικών φορέων, τον εθελοντισμό, την αμέριστη εμπιστοσύνη της τοπικής κοινωνίας, τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης που έτρεχαν, τους κοινοτικούς πόρους και τα επόμενα βήματα για το μέλλον.

22 χρόνια μετά, ο Γιώργος Τσούτσος δεν είναι πια μαζί μας και έχει ταξιδέψει προς την Άνω Ιερουσαλήμ. Το έργο του Εργαστηρίου “Παναγία Ελεούσα” συνεχίζεται ανέφελα και συνοδεύει τα παιδιά με νοητική υστέρηση, αυτισμό και συνοδές αναπηρίες σε όλες τις φάσεις της ζωής τους. Μέχρι τέλους….

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τελευταίο βιβλίο της κ. Μαρίας Τσούτσου, υπό τον τίτλο Όραμα Ζωής – Οδηγός Ελπίδας και με Εισαγωγικό Σημείωμα του Ολλανδού Εξειδικευμένου Συμβούλου σε θέματα Ποιότητας στον τομέα των Κοινωνικών Υπηρεσιών, κ. Guus van Beek. Στο συγκεκριμένο εκδοτικό εγχείρημα της συγγραφέως καταγράφεται μια πορεία δεκαετιών, συνεχούς μόχθου και απόδοσης έργου. Ένα μικρό θεατρικό δρώμενο από στιγμιότυπα της καθημερινότητας των εκπαιδευμένων νέων, από στιγμιότυπα της ζωής της με τον Γιώργο (τον μικρό Αχιλλέα) και τους φίλους του στο Εργαστήρι αποτελούν τον κεντρικό κορμό του βιβλίου.

Διάχυτες εικόνες παντού! Διάχυτες αναμνήσεις που μπορεί να έχουν χαραχθεί ως “εμπειρία ζωής” στην ατομική συνείδηση της κ. Τσούτσου, αλλά στη “συλλογική μνήμη” της τοπικής κοινωνίας έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα ως προσφορά, αγάπη, αφοσίωση και πράξη ενεργή, με ισχυρές βάσεις και μια δυναμική συνέχειας στο μελλοντικό γίγνεσθαι από αξιόλογους ανθρώπους στη Διοίκηση, στην εκπαίδευση των νέων και εθελοντές γιατί η προσπάθεια είναι συλλογική!

Πώς μπορεί, λοιπόν, σε μόλις 110 σελίδες να χωρέσει ένα τόσο σημαντικό έργο; Μέχρι σήμερα, όπως η ίδια μας ενημερώνει, λειτουργούν:

• Δυο Κέντρα Ειδικής Αγωγής και Επαγγελματικής Κατάρτισης στο Μεσολόγγι και στο Αγρίνιο

• Από το 1995 ένα Πρότυπο Οικοτροφείο στο Μεσολόγγι

• Από το 2013 μια Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης στο Αγρίνιο για άτομα που στερούνται το προνόμιο της γονεϊκής φροντίδας και δυο αντίστοιχες υποδομές στο ίδιο οικόπεδο.

• Από το 2004 ένα Ναυταθλητικό Κέντρο Άθλησης, Κατασκήνωσης και Ψυχαγωγίας στο Μεσολόγγι

• Εκθετήρια – μαγαζάκια με τα εργοτεχνήματα των εκπαιδευόμενων νέων σε Μεσολόγγι και Αγρίνιο

• Πολλαπλές θέσεις εργασίας σε επιστήμονες ειδικοτήτων που καλύπτουν τις ανάγκες των παιδιών του Εργαστηρίου

• Και ένα δίκτυο εθελοντών που παραμένει στις επάλξεις του αγώνα, ενισχύοντας κάθε πρωτοβουλία.

Ο Γκόργκι αναρωτιόταν «[…] εάν θάρθει κάποτε ένας καιρός, που οι άνθρωποι θα θαυμάζονται αμοιβαία και ο ένας θα είναι άστρο μέσα στα μάτια του άλλου»; Ίσως και να είναι ένα διαρκές στοίχημα για τον σύγχρονο Άνθρωπο. Ωστόσο, για το Εργαστήρι του «Παναγία Ελεούσα» ποιο είναι το επόμενο στοίχημα; Εδώ θα δανειστώ τα λόγια με τα οποία η Ιδρύτρια και Επίτιμος Πρόεδρος του Εργαστηρίου ολοκληρώνει τον πρόλογο του βιβλίου της:

«[…] Για να προχωρήσει στο μέλλον το έργο αυτό, όσον αφορά στην άριστη πρακτική χρειάζεται η πυξίδα …να είναι στραμμένη στη διακονία, στην αγάπη, στο σεβασμό, στην ισοτιμία, στη δικαιοσύνη, στην αξιοπρέπεια, στην αρμονία, στο εύγε καθώς και στην αξιολόγηση όλης της πυραμίδας του Φορέα».

Σε κάποιους στίχους του ο Χατζιδάκις είχε εξομολογηθεί ότι:

Η πέτρα είναι ο θάνατος, η πέτρα είν’ η ζωή μου

Φύτρωσαν άσπρα γιασεμιά μες στην αναπνοή μου

Είμαι ένα δέντρο έρημο, στην πέτρα σπάει η φωνή μου

Δεν μπαίνει αγέρας μήτε φως, Πετρώνει το κορμί μου

Είμαι η κραυγή της μάνας μου, είμαι η πληγή του κόσμου

Φέρτε κρασί, φέρτε φωτιά να κάψω τον καημό μου.

Το “Παναγία Ελεούσα” υπήρξε η “κραυγή” μιας μάνας που έγινε “ευλογία” και μια μεγάλη “αγκαλιά” για όσους και όσες την έχουν ανάγκη.

Με τη μέθεξη της φιλίας μου και στη μνήμη του αγαπημένου μου Γιώργου Τσούτσου.

sinidisi.gr