Εικόνα άρθρου: Ζωγραφιά της μαθήτριας Καλλιρρόης - Θεοφανίας Ράπτη.
Η ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ… 2023
Στη μνήμη των νεκρών…
Γράφουν μαθητές και μαθήτριες του 2ου Γυμνασίου Αγρινίου
Επιμέλεια Μαρία Ν. Αγγέλη
«…Μόνο που τρίζουν οι αρμοί στα δάχτυλα τους
καθώς σφίγγουν στη φούχτα τους τον πόνο».
Γιάννης Ρίτσος, 30 του Μάρτη 1952
1.ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ
Αλλάζει ο μήνας,
λαλεί το σπουργίτι,
ήρθε η άνοιξη.
Όμως τι συνέβη;
γιατί η εποχή μπήκε αιματοβαμμένη;
Ο ήλιος πλέον φέγγει κι ο θάνατος χαίρεται στα Τέμπη.
Δύο τρένα συγκρούστηκαν,
Κραυγές ανθρώπων στην υφήλιο ακούστηκαν…
Ζητούν να μάθουν το «ΓΙΑΤΙ»,
όμως το κρύβουν οι απάνθρωποι πολιτικοί.
Μας κρατούν αλυσοδεμένους, μας λένε ψέματα,
λένε συγγνώμη, με ψεύτικα βλέμματα.
Τι αξία έχει το ακίνητο σου,
όταν με τα ίδια χρήματα θα έσωζες τον συνάνθρωπό σου;
Ποιο θα ήταν εκείνο που θα απάλυνε τον πόνο του χαμού;
την άνθιση εκείνου του νέου λουλουδιού;
την παύση του πανελλήνιου σπαραγμού;
Όντως ο εκσυγχρονισμός των υποδομών είναι, σωστά,
αλλά τώρα είναι πολύ αργά.
Πλέον το εισιτήριο για τον παράδεισο έχει αγοραστεί
και η φράση «πάρε με όταν φτάσεις» έχει ειπωθεί.
Δεν θα την ξαναπεί η μάνα στο παιδί,
σε κάποιο όνειρο θα το πει το παιδί στη μάνα.
Κάποτε, ενδείξεις για την ύπαρξή μας δεν θα γίνεται να βρεθούνε.
Τότε, για ποιο σκοπό εμείς δόλια πρέπει να δρούμε;
Ίσως κάποιοι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τι σημαίνει Ζωή…
ΚουτσομπίναςΧαράλαμπος
2. Στα των Τεμπών στενά
Στα των Τεμπών στενά, το μοιραίο τρένο περνούσε
Ανήξεροι οι φοιτητές, η τύχη άλλα φυλούσε
Η κάθε μάνα καρτερεί, για το παιδί της να 'ρθει
Όμως ξημέρωνε πρωί, και το παιδί εχάθη
"Πάρε όταν φτάσεις γιόκα μου, το νου σου βρε κορούλα"
Μέσα στο τρένο ήτανε να χαθεί, κάθε αθώα ψυχούλα
Και για την ιστορία μας αυτό, πληγή έχει πλέον γίνει
Όποιος επέζησε απ'αυτό, δεν ξέρω τι θ' απογίνει
Και τούτο το λάθος λέγεται, πως είν’ ανθρώπινης φύσεως
Όμως δεν πρόκειται για κάτι άλλο, παρά από αμέλεια της κυβερνήσεως
Στη μνήμη των παιδιών λοιπόν, τούτο το ποίημα γράφω
Κι ανάθεμα όλους αυτούς, που τα 'στειλαν στον τάφο
Άνθρωποι με μέλλον, μ’ όνειρα για τη ζωή
Κρίμα που καταστράφηκαν, όλα σε μια στιγμή.
Θεόφιλος Αυγέρης
3.Τρίτη 28 Φεβρουαρίου,
μια μέρα σαν όλες τις άλλες όπου οι ανάγκες των ανθρώπων για μετακίνηση στάθηκαν μοιραίες για κάποιους που διάλεξαν ως μέσο μεταφοράς το τρένο. Εργαζόμενοι, φοιτητές,παιδιά , ηλικιωμένοι χωρίς να γνωρίζουν τι θα συμβεί διάλεξαν τη συγκεκριμένη σιδηροδρομική γραμμή, για να εξυπηρετηθούνστην καθημερινότητά τους. Αποχαιρέτησαν τους δικούς τους ανθρώπους και επιβιβάστηκαν στην αμαξοστοιχία, που τους στέρησε τις οικογένειες τους, τις ζωές τους ,τους φίλους τους, τα όνειρά τους και άλλαξε σε λίγα δευτερόλεπτα τη ζωή σε θάνατο, απόγνωση, δυστυχία! Λίγα δευτερόλεπτα και το σκοτάδι,ο πυκνός καπνός και μια ησυχία και μετά ουρλιαχτά, πόνος, σκορπισμένες αποσκευές, σκορπισμένα ανθρώπινα σώματα και μια απορία. Τι έγινε; Σε μια χώρα που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και που η τεχνολογία,η γνώση και η εξειδίκευση αποδείχτηκαν ελλειπείς. Ανθρώπινο λάθος; Κατασκευαστικό λάθος; Η απλά η ασυνειδησία και το βόλεμα κάποιων ανθρώπων. Δεκατέσσερις μέρες μετά και οι ευθύνες ακόμη είναι ερωτηματικά, όμως οι πενήντα επτά ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν είναι αλήθεια. Άνθρωποι που έψαχναν στα συντρίμμια μια απάντηση. Βλέμματα γεμάτα πόνο και αυτό το "ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ" χαραγμένο στις ψυχές τους. Όλες αυτές τις μέρες ο τύπος και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προσπαθούν να φέρουν στο φως προβλήματα χρόνων που στο βωμό των χρημάτων δεν λύθηκαν ποτέ, αλλά παραγκωνίστηκαν και έβαλαν την ανθρώπινη ζωή σε δεύτερη μοίρα. Σήμερα η ελπίδα χάθηκε. Οι οικογένειες θρήνησαν τους ανθρώπους τους και το μέλλον φαντάζει αβέβαιο… Επιθυμία, ευχή και προσδοκία σε ένα αύριο που αυτό το θλιβερό συμβάν θα σταθεί αφετηρία υπευθύνων ανθρώπων και τεχνικών ελέγχων. Το κράτος θα πρέπει να λογοδοτήσει απέναντι στις άδειες αγκαλιές των μητέρων,των παιδιών,της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ζωή δεν γυρίζει πίσω, οι πληγές δύσκολα κλείνουν και ο χρόνος από φίλος της ζωής γίνεται απλά καθημερινότητα. Χρηματική και ψυχολογική υποστήριξη στις οικογένειες των θυμάτων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αποκαθίσταται το πλήγμα του καθενός… Ας ήταν η τελευταία τραγωδία που η Ελλάδα έζησε, θρηνώντας το μεγαλείο της ζωής.
Σταμάτη Ελευθερία
4.Αγαπημένο μου ημερολόγιο, μία εβδομάδα πέρασε από το τραγικό δυστύχημα στην κοιλάδα των Τεμπών. Τι δυστύχημα; Εθνική τραγωδία, Έγκλημα. Οι απίστευτες εικόνες των τρένων που συγκρούστηκαν, οι καμένες λαμαρίνες οι μαρτυρίες αυτών που επέζησαν δεν μπορούν να βγουν από το μυαλό μου. Τόσες αθώες ψυχές, τόσα νέα παιδιά χάθηκαν άδοξα. Πενήντα εφτά νεκροί. Αναρωτιέμαι, είναι άραγε τόσοι; Ή μήπως κάποιοι εξαϋλώθηκαν και δε βρέθηκε ούτε το γενετικό τους υλικό;
Στην αρχή ήμουν σοκαρισμένος. Τώρα νιώθω θυμό και οργή. Παρά τα εκατομμύρια ευρώ, που "φαίνεται" να δαπανήθηκαν για τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου, τα τρένα εξακολουθούν να κυκλοφορούν "στα τυφλά". Πού είναι η τεχνογνωσία και τα σύγχρονα συστήματα ασφάλειας που εφαρμόζονται στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες; Θα αναλάβει κάποιος ή κάποιοι τις ευθύνες; Ευθύνες διαχρονικές. Μία ιδιωτική εταιρεία, ένας κρατικός οργανισμός και μια πολιτική ηγεσία, όλοι τους ανίκανοι να κοιτάξουν στα μάτια τους συγγενείς και να πουν: "Συγγνώμη, αργήσαμε. Έπρεπε όλα να δουλεύουν σωστά από καιρό".
Εξοργίζομαι με κάποιους δημοσιογράφους που υποστηρίζουν σθεναρά ότι το ατύχημα με τους μαθητές στα Τέμπη το 2003 ήταν μία ευκαιρία να κατασκευαστεί ένας σωστός αυτοκινητόδρομος. Τώρα ισχυρίζονται ότι η "θυσία" των 57 ανθρώπων θα αποτελέσει κίνητρο για έναν καλύτερο σιδηρόδρομο. Μα είναι δυνατόν σε αυτή τη χώρα για να λειτουργήσουμε σωστά, να πρέπει να σκοτώνουμε ανθρώπους και να βιώνουμε τέτοιες τραγωδίες; ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ!!!
Κυλάφης Χρίστος
5.«ΓΙΑΤΙ;»
1η Μαρτίου 2023, μπήκε η άνοιξη, και ταυτόχρονα σταμάτησε την ίδια στιγμή. Σήμερα όλη η Ελλάδα πενθεί, κλαίει για τις αθώες ψυχές που έχασαν άδικα τις ζωές τους. Αγγελούδια με όνειρα, μόλις άνοιγαν τα φτερά τους, τους τα έκοψαν όμως οι ασυναίσθητοι και συμφεροντολόγοι. Ήταν λουλούδια που δεν άνθισαν, δεν πρόλαβαν να εκμεταλλευτούν τα ταλέντα που τους δόθηκαν, δεν πρόλαβαν να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους, για τα οποία πάλευαν τόσα χρόνια.
Γιατί; Όλο το έθνος περιμένει μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Πολύ εύκολα θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας μέσα σε αυτό το καταραμένο τρένο. Μα δεν ήταν κανένας άλλος, παρά μόνο αυτά τα παιδιά που βρέθηκαν στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή. Αυτά τα παιδιά που επέστρεφαν στις οικογένειες τους, αυτά που γύριζαν σπίτια τους μετά από την τελευταία μέρα διασκέδασής τους, αυτά που γύριζαν στην φοιτητική τους κατοικία, αυτά που γύριζαν στις μεγάλες αγάπες τους.
Εκείνη ήταν η πιο φρικιαστική και ανατριχιαστική νύχτα της ζωής τους, αλλά και η τελευταία τους. Τα ουρλιαχτά που έβγαιναν από τα καμένα και τραυματισμένα σωθικά τους, τρόμαξαν ακόμα και τους δείκτες του ρολογιού… Ο χρόνος σταμάτησε την αιματοβαμμένη νύχτα των Τεμπών. Το κόκκινο είναι αντίθετο με το πράσινο, δυστυχώς όμως το κόκκινο αίμα ενώθηκε με τον καταπράσινο ανθισμένο κάμπο της κοιλάδας...
Οι οικογένειες... καταρρακωμένες. Έχασαν τα σπλάχνα τους τόσο νωρίς, πολλοί δεν πρόλαβαν ούτε να τα αποχαιρετήσουν, να τα σφίξουν στην αγκαλιά τους, να τους πουν πόσο τα αγαπούν. Τώρα το μόνο που μπορούν να τους πουν είναι πως θα τιμωρηθούν όλοι όσοι ευθύνονται για την δολοφονία τους. Και εκείνα όμως από την πλευρά τους προσπαθούν να τους συμπαρασταθούν και να τους κάνουν χαρούμενους από ψηλά, ψιθυρίζοντας στην πονεμένη μάνα πως εκεί που βρίσκονται βρήκαν γαλήνη, ηρεμία και πραγματική αγάπη.
Η κοινωνία δεν θα σταματήσει ποτέ να αγωνίζεται για αυτά τα «Παραδείσια λουλούδια». Όλοι θα αναγκαστούν να παραδεχτούν τα εγκλήματά τους και η τιμωρία τους θα είναι τόσο φοβερή, όσο τους αξίζει. Το έθνος μας δεν θα τους ανεχτεί και δεν θα μπορούν πια να υποκρίνονται τους αθώους και ταυτόχρονα τους συγκλονισμένους, γιατί όλοι είχαν ενημερωθεί για το τι θα συμβεί και αδιαφορούσαν. Το ζήτημα δεν απασχολούσε τους ίδιους και τις οικογένειες τους. Αυτοί θα γίνουν η «θυσία» για να σωθούμε όλοι, και όχι οι νέοι φοιτητές που αντιμετωπίστηκαν σαν ένα απλό εισιτήριο τρένου! Κάηκαν όπως καίγεται αυτό το απλό χαρτί, τραυματίστηκαν σωματικά και ψυχικά, όπως σκίζουμε αυτό το χαρτί έτσι «σκίστηκαν» όλες οι όμορφες αναμνήσεις, όλα τα όνειρα, όλοι οι στόχοι και όλες οι επιτυχίες τους.
Δεν θα ξεχαστεί ποτέ αυτό το θλιβερό γεγονός! Πρέπει να παλέψουμε πολύ όμως για να καταφέρουμε να τιμήσουμε όλους αυτούς τους αδικοχαμένους αγγέλους. Η υπόσχεσή μας: θα λυτρωθείτε και θα γίνετε ο μεγαλύτερος φόβος όλων των ανεύθυνων «ανθρώπων» που σας αφαίρεσαν την ζωή. Δεν ήταν ανθρώπινο λάθος αλλά εγκληματική ενέργεια όλων των υψηλόβαθμων «ηθοποιών».
Τσιλίκα Ιωάννα
6. Η άνοιξη που δεν ήρθε ποτέ
Η Ελλάδα θρηνεί. Η άνοιξη δεν ήρθε… πήρε λάθος τρένο· σιωπή… ησυχία… τα παιδιά «κοιμούνται». Νεαροί φοιτητές και φοιτήτριες μπήκαν στο τρένο να φτάσουν σπίτια τους και δεν έφτασαν ποτέ. Εκείνη την καταραμένη νύχτα 28ης Φεβρουαρίου, το τρένο εκτελώντας το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη με εκατοντάδες φοιτητές, συγκρούστηκε με μια εμπορική αμαξοστοιχία. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ο κόσμος με ανυπομονησία περίμενε να συναντήσει ξανά τους δικούς του ανθρώπους. Οι γονείς τηλεφωνούσαν στα παιδιά τους για να μάθουν που βρίσκονται. «Πάρε με ότ(αν) φτάσεις» ήταν η φράση που άκουγαν τα αδικοχαμένα παιδιά. Επί 12 λεπτά ο σταθμάρχης έστελνε το τρένο να παλέψει με τον χάρο· και ύστερα κρότος και ύστερα κραυγή. Κανένας δεν αντιλήφτηκε το κακό που συνέβη. Τα δύο τρένα συγκρούστηκαν στα Τέμπη. Οι φλόγες έζωσαν τα δύο πρώτα βαγόνια του επιβατικού τρένου. Η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 1000 βαθμούς. Ο κόσμος ούρλιαζε. Προσπαθούσαν να βγουν έξω και να βοηθήσουν τους υπόλοιπους, αλλά μάταιο. Τα δύο πρώτα βαγόνια είχαν μετατραπεί σε μια άμορφη μάζα σιδερικών. Ειδοποιήθηκαν οι υπηρεσίες εκτάκτου ανάγκης που να σπεύσουν να βγάλουν τραυματίες αλλά και όσους περισσότερους ζωντανούς ανθρώπους των μπροστινών βαγονιών. Τα νοσοκομεία γέμισαν. Γονείς έσπευσαν να ενημερωθούν για τα παιδιά τους. Θρηνήσαμε 57 νέα παιδιά. Το κράτος έριξε την ευθύνη μόνο στον σταθμάρχη. Καμία συμπαράσταση από τους πολιτικούς. Μόνο κήρυξαν τριήμερο πένθος. Νέοι από όλα τα μέρη της Ελλάδας, θυμωμένοι από την στάση των πολιτικών, οργάνωσαν ειρηνικές πορείες προς τιμήν των «λουλουδιών που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν». Δυστυχώς ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Ας ελπίσουμε οι υπεύθυνοι αυτού του δυστυχήματος να πάρουν τις ευθύνες τους για να δικαιωθούν αυτές οι αθώες ψυχές που έβαψαν την κοιλάδα κόκκινη για λάθη άλλων.
Τρομπούκη Μαρία – Ελένη
7. Δεν ήταν ατύχημα, ήταν έγκλημα
Είμαστε οι μαριονέτες κάποιων που η ζωή μας εξαρτάται από τις αποφάσεις τους.Μην μένετε αμέτοχοι και απαθείς στην καταστροφή της πατρίδας μας.Παλιά λέγαμε πως το τρένο είναι το πιο ασφαλές όχημα και πως με την κυβέρνηση αυτή θα πάμε μπροστά,αλλά τελικά αποδείχθηκε πως η κυβέρνηση της χώρας μας είναι πιο ανεύθυνη από κάθε άλλη και η εγκληματική αμέλεια της επιεικώς απαράδεκτη.Δεν έφταιγαν τα Τέμπη,ούτε η κακιά στιγμή,και πλέον «δικά τους τα κέρδη και δικοί μας οι νεκροί».Μόνο οι οικογένειες νιώθουν τον αβάσταχτο πόνο και σίγουρα οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να μπούμε στην θέση τους,αλλά μπορούμε να δείξουμε αλληλοκατανόηση και ενσυναίσθησηκαι συμπαράσταση στο πένθος τους κάνοντας ειρηνικές πορείες ως ένδειξη σεβασμού προς τους νεκρούς.Αυτή τη φορά ελπίζω να μη ξεχαστεί αυτή η οδύνη.Ήταν έγκλημα.Μην σας θαμπώνουν με τις συγγνώμες τους και τα ψεύτικα δάκρυα τους,ζητάνε συγνώμη μπροστά στις κάμερες και συγκινούνται λες και είναι θύματα, αλλά δεν συγκινούνται αρκετά για να παραιτηθούν. Με την άθλια ύπαρξή τους «δολοφονείται» ένα ολόκληρο έθνος λίγο λίγο,εδώ και κάτι δεκαετίες.Φτάνει πια.Είναι τραγικό να χάνονται άδικα τόσες ζωές και πόσο μάλλον νέα παιδιά που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν την ζωή τους.Παντού γύρω μας γονείς που πενθούν τα παιδιά τους,λέγοντας φράσεις που σου σπαράζουν την καρδιά, όπως: «λουλούδια που δεν άνθισαν» ή «τα τρένα που φύγαν αγάπες μου πήραν...» και άλλες παρόμοιες… Πραγματικά είναι εξωφρενική η ανευθυνότητα και η υποκρισία μερικών ατόμων,σκότωσαν όλες αυτές τις αθώες ψυχές και έχουν το θράσος να υποκρίνονται ότι λυπούνται κιόλας!
Τσίνα Ευγενία
8.ΤΑ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΑ ΤΡΕΝΑ. Προς τιμήν των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στα Τέμπη την 28η Φεβρουαρίου 2023.
«Πάρε με όταν φτάσεις», «Έφτασες;». Αυτά ήταν τα ερωτήματα πολλών γονέων των οποίων τα λουλούδια δεν άνθισαν ποτέ. Τα τρένα έφυγαν και πήραν πολλές ζωές… Εξήντα εισιτήρια θανάτου με προορισμό τον παράδεισο στην αυγή αυτής της Αιματοβαμμένης Άνοιξης. Οι νέοι σε όλη την Ελλάδα θρηνούν δείχνοντας την συμπαράστασή τους στο πένθος, κάνοντας ειρηνικές πορείες. Τα γιατί πολλών ανθρώπων θα είναι ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν ποτέ, διότι οι ανεύθυνοι άνθρωποι, οι βουλευτές, δεν δέχονται τα λάθη τους και προσπαθούν να καλύψουν αυτά τα μεγάλα σφάλματα. Οι γονείς όμως αυτών των αδικοχαμένων παιδιών δεν θα ξεχάσουν και θα είναι για πάντα εναντίον τους.ΡούγκαςΑναστάσης, ΣακαπέτηςΑριστείδης, ΣαγάναςΠροκόπης.
9.Η άνοιξη σταμάτησε για κάποιους
28 Φεβρουαρίου 2023. Πολλοί άνθρωποι γυρνούσαν στην καθημερινότητά τους, στα σπίτια και στις οικογένειες τους, πληρώνοντας ένα εισιτήριο θανάτου. Όλα ξεκίνησαν το βράδυ, όταν τα δύο τρένα με τους 331 επιβάτες συγκρούστηκαν. Το ένα τρένο μπήκε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, λόγω ανθρώπινου λάθους. Η άνοιξη σταμάτησε για κάποιους, γι’ αυτούς που δεν κατάφεραν να επιζήσουν και για τις οικογένειές τους. Ο τόπος γέμισε γονείς και συγγενείς που αναζητούσαν τα παιδιά τους, τα λουλούδια τους που δεν πρόβαλλαν να ανθίσουν. Kραυγές με πολλά «γιατί;» γέμισαν την ατμόσφαιρα. Τα μηνύματα όπως: «πάρε με όταν φτάσεις», δεν πήραν απάντηση ποτέ. Όμως μέσα σε όλο αυτό το χάος, όσοι επέζησαν, έσπευσαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που είχαν εγκλωβιστεί μέσα στα βαγόνια. Μέσα σ’ αυτούς που έσπευσαν να βοηθήσουν υπήρχε κι ένα νεαρό παιδί που θα μπορούσαμε να το πούμε και άγγελο επί γης. Έψαχνε όσους είχαν εγκλωβιστεί μέσα στις ράγες. Αυτό το δυστύχημα δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Χιλιάδες νέοι διοργάνωσαν ειρηνικές πορείες για όσους φύγανε τόσο νωρίς, για όλους τους νεκρούς. Παιδιά από όλες τις πόλεις της Ελλάδας με συνθήματα ακούγονται σε όλη τη χώρα … Πενθούμε γι’ αυτούς που χάθηκαν τόσο άδικα. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό όμως η υποκρισία από τους πολιτικούς μας δεν σταμάτησε. Δεν έδειξαν καμία συμπαράσταση, αλλά κοίταξαν τα κέρδη τους και το συμφέρον τους για ακόμη μία φορά. Γράφω αυτά τα λόγια για τα τρένα που φύγανε και αγάπες πήρανε...
Βάσια Χριστοδουλοπούλου
10. Αιματοβαμμένη Άνοιξη
Η 1η Μαρτίου σηματοδοτεί την αρχή της άνοιξης και της άνθισης της πλάσης. Αντιθέτως όμως, όλα τα λουλούδια γύρω μας βάφτηκαν κόκκινα από αίμα, εξαιτίας του απρόσμενου τέλους των νεαρών φοιτητών που ταξίδευαν από Αθήνα με προορισμό την Θεσσαλονίκη. Ανήμερα της 1ης του μηνός, όλη η φύση καλύφθηκε με απέραντο σκοτάδι, για τα «λουλούδια που δεν άνθισαν». Τα κακόμοιρα παιδιά, που είχαν όλο το μέλλον μπροστά τους, έχασαν τη ζωή τους μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Όλες οι φιλοδοξίες τους, τα όνειρά τους και οι ελπίδες τους έγιναν «στάχτη» και χάθηκαν σε εκείνα τα βαγόνια… Πολλοί φοιτητές, στα πίσω βαγόνια, βγήκαν έξω και προσπάθησαν να βοηθήσουν όσους μπορούσαν, σαν φύλακες άγγελοι πάνω από τα κεφάλια τους. Εκείνη ήταν η ημέρα που η υποκρισία, η αλαζονεία και η ανευθυνότητα, που είχε συσσωρευτεί σε όλο το ελληνικό κράτος, ήρθε στην επιφάνεια. Οι χυδαίοι και ανεύθυνοι πολιτικοί προσπάθησαν να δείξουν συμπόνια και να αποζημιώσουν τις οικογένειες των θυμάτων. Κανένα χρηματικό ποσό δεν θα αποζημιώσει μια ανθρώπινη ζωή και τίποτα δεν θα σταματήσει τη μάνα από το να θρηνεί με μαύρο δάκρυ για το χαμένο της παιδί! Δημήτρης Σπετσέρης
11.Συλλυπητήρια
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι το δυστύχημα στα Τέμπη συγκλόνισε όχι μόνο εμάς αλλά και όλο τον κόσμο. Μια λάθος απόφαση κόστισε τη ζωή 57 ατόμων και άλλων τόσων αγνοούμενων. Όπως και οι άλλοι έτσι και εγώ στέλνω τα συλλυπητήριά μου για όλες τις ψυχές που χάθηκαν αδίκως αυτή τη νύχτα και εύχομαι αυτό που βίωσαν αυτοί οι άνθρωποι να μην το βιώσει κανείς. Τέλος ένα τέτοιο γεγονός δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο για τους υπεύθυνους.
Παππάς Νίκος
12. Το ξημέρωμα της πρώτης Μαρτίου δεν σήμανε τον ερχομό της άνοιξης, αλλά άνοιξε τις πύλες του παραδείσου για πολλές αθώες ψυχές. Μετά λύπης παρακολουθούμε τα γεγονότα και με αυτό τον τρόπο θέλουμε να δείξουμε ενσυναίσθηση και συμπόνια στις οικογένειες των θυμάτων. Όση τιμωρία και να δοθεί στους αρμοδίους τίποτα δεν πρόκειται να απαλύνει τον πόνο, γιατί χάθηκαν άδικα τόσες αθώες ψυχές γεμάτες όνειρα, ελπίδα και φως που έσβησαν στην στροφή των Τεμπών. Είδαμε για μία ακόμη φορά το σκληρό πρόσωπο της ζωής να γράφει τραγικό επίλογο σε τόσες ζωές. Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός χτύπησε σαν κεραυνός εν αιθρία τις ειδήσεις ανά τον κόσμο παρακινώντας τον οίκτο πολλών. Μέσα από αυτή την εθνική τραγωδία, που ο απολογισμός της συμπεριλαμβάνει νέα παιδιά, είδαμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλοι μας νομίζαμε πως κρατάμε την ζωή στα χέρια μας θεωρώντας την δεδομένη. Αλλά φαίνεται πως ξεχάσαμε πως ακόμη και οι αποφάσεις μας, συνειδητές και αυθόρμητες, επηρεάζονται από τα λάθη άλλων που αποβαίνουν μοιραία. Ποιος από όλους μας έχει το θάρρος να πει πως έχει βιώσει πόνο μπροστά στους γονείς, φίλους και συγγενείς των θυμάτων; 'Ολοι μας φαινομενικά θα ξεχάσουμε κι όλο αυτό θα γίνει μία πικρή ανάμνηση που θα ελπίζουμε να μην ξανασυμβεί . Όλοι όμως εκείνοι οι οποίοι έχασαν τα παιδία τους, τους γονείς τους και τους μακρινούς τους έρωτες δε θα ξεχάσουν, ούτε θα στεγνώσουν τα δάκρυά τους.Ποιος από όλους αυτούς τους πολιτικούς που ήταν υπεύθυνοι για την ασφάλειά μας και τους δημοσιογράφους που βγήκαν στα πάνελ λυπημένοι ένιωσαν πραγματικό πόνο; Καταλάβαμε λοιπόν ότι η ζωή είναι σκληρή όχι μόνο για αυτούς που φεύγουν αλλά και γι’ αυτούς που μένουν πίσω. Ήταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων οι οποίοι σε μία στιγμή ενώθηκαν προσπαθώντας να σωθούν. Ήταν όλοι όσοι βρέθηκαν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Καλό παράδεισο σε όσους έφυγαν και υπομονή με την αμέριστη συμπαράσταση μας σε όσους έμειναν πίσω...
Μπέκου Στεργία, Μρισάι Άννα
13. «Πάρε με όταν φτάσεις»
Πάρε με όταν φτάσεις σου είπε η μητέρα σου
δεν είχε ιδέα τι έκρυβε το μέλλον σου.
Ανεύθυνοι είναι οι άνθρωποι ακούμε κάθε μέρα,
«Λουλούδια που δεν άνθισαν» λέει ο πατέρας!
Ευθύνες και πολλά γιατί, «Πάμε κι όπου βγει»
ποιός θα ’θελε να μπλέξει με υποκριτές και δύναμη,
τα στόματα κλειστά, δεν προβάλλουν πλέον αντίσταση...
Ευάγγελος Παππάς
14.Αίμα και Στάχτη
Στην κοιλάδα των Τεμπών
εντεκάμιση το βράδυ
παίρνει φωτιά το σκοτάδι
και μοιρολογεί όλη η πλάση…
Κραυγές ακούγονται από τα βάθη
αδιαφορία και έπαρση από τον Σταθμάρχη
Πόνος και θλίψη συγκλονίζει τη φύση
Και στο τέλος Αίμα και Στάχτη
Χρήστος Σουραβλιάς
15.Λουλούδια που δεν άνθισαν
Λουλούδια που δεν άνθισαν
Λόγω αμελειών σάπισαν…
Η θλίψη στους δρόμους κυριαρχεί
Η αμέλεια είναι εγκληματική
Ανεύθυνοι άνθρωποι
Πάμε κι όπου βγει
Και οι πολιτικοί λένε
Πως δεν φταίνε αυτοί
Η χώρα όμως έχασε νέα παιδιά
Χωρίς να φταίνε αυτά… Δημήτρης Σουραβλιάς
16.Το μοιραίο ταξίδι
Το τρένο σφύριξε
και το ταξίδι ξεκίνησε
μα το κλειδί δεν γύρισε
και το βαγόνι αναποδογύρισε.
Ήταν πρώτη του Μάρτη
μα τα λουλούδια δεν άνθισαν
και χιλιάδες ανθρώπινες καρδιές ράγισαν.
Μανάδες μάταια περιμένουν
τα παιδιά τους να τηλεφωνήσουν...
Όλη η χώρα εκτροχιάστηκε!
Μα κανένας υπεύθυνος δεν νοιάστηκε.
Δεκάδες ήταν οι νεκροί
και όλοι μας ψάχνουμε το γιατί; Μαλαβέτας Ελευθέριος
17.Σύγκρουση τρένων, Τέμπη 28-02-2023
Κοιμήσου μαμά, θα αργήσω
δεν ξέρω αν θα γυρίσω
Από το τριήμερο γυρνούσα
και θα σε συναντούσα
Στα Τέμπη έχασα τη ζωή μου
όμως θα παραμείνω μαζί σου
στη σκέψη σου, στην ψυχή σου
Μάνα, μαύρα φόρεσες
επειδή πόνεσες
Σταθμάρχη, μας συγκλόνισες,
για το κακό δεν πρόβλεψες
Ελένη Μουτοπούλου, Καλλιόπη Καππή
18.Εισιτήρια θανάτου
Εισιτήρια θανάτου έκοψαν λοιπόν,
σύγκρουση τρένων προέκυψε, τραγικό.
57 ψυχές στις 28 Φλεβάρη 2023 πέταξαν,
πήγαν σε τόπο χλοερό.
Σιωπή λοιπόν,
τώρα ακούγονται κραυγές πόνου μανάδων-φοιτητών.
«Μαμά κοιμήσου, θα αργήσουμε»
«Πάρε με ότ(αν) φτάσεις»
«Πάρε με, μην το ξεχάσεις»
και άλλες πολλές φράσεις ακούστηκαν,
μα δυστυχώς ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν.
ΕΓΚΛΗΜΑ φρικτό συνέβη κι όχι "ανθρώπινο" λάθος!
ΤΡΑΓΙΚΟ!
Βάρφη Δανάη, Ζιώγας Γεώργιος
19. 28/2/23
Νέοι άνθρωποι, νέα παιδιά
το τρένο στα τυφλά
πήραν για τα καλά
στο σπίτι τους να πάν΄.
Που να 'ξεραν τι θα συμβεί.
Τον χάρο είχανε μαζί
κι η μάνα η χαροκαμένη
ακόμη περιμένει.
''Στείλε μου όταν φτάσεις''
δεν έφτασες ποτέ
εκδίκηση θα πάρουμε
για εσένανε μικρέ!
Προβίδας Γεώργιος
20. 28 Φλεβάρη, η κακιά η ώρα
Συγκρούστηκαν δύο τρένα στη δικιά μας χώρα
Συγκρούστηκαν μαζί στις ίδιες ράγες
Κι απ' τον θάνατο παιδιών εκλαίγανε μανάδες
«Πάμε κι όπου βγει»
στον Άδη εδώ πιο κάτω
κι η μάνα μου πιστεύει
πως εγώ ακόμα φτάνω
Μου έστειλαν μήνυμα
«πάρε όταν φτάσεις»
μα που να ήξερες πώς τη ζωή μου έχεις χάσει.
Τελειώνω το ποίημά μου το θλιβερό
αν ήξερα το μέλλον μου, δεν θα ήμουνα εδώ…
Γαλανόπουλος Νίκος
21. Τα τρένα που φύγαν
Τρένα στα Τέμπη συγκρούστηκαν,
μια τραγωδία που σπάει την καρδιά
Οι ψυχές που φεύγουν από τη ζωή
μας αφήνουν μέσα στη θλίψη
μας διδάσκουν όμως τη σημασία της αγάπης
μας υπενθυμίζουν ότι κάθε στιγμή είναι πολύτιμη
Και πως η ζωή είναι σαν ένα τραγούδι
Ας μας δώσει αυτή η τραγωδία μια δύναμη
Να αγαπάμε πιο πολύ, να ζούμε πιο γεμάτα
Να στηρίζουμε όσους χρειάζονται τη βοήθειά μας
Και να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο, μέρα με τη μέρα…
Μιχάλης Ομροβάτσκι
Εικόνα: Ζωγραφιά της μαθήτριας Παρασκευής Σούτα
