γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Γιατί ο λαός είναι απογοητευμένος;
Επειδή έθρεψε προσδοκίες που διαψεύστηκαν.
Απαθής χρόνια και πολιτικά αδρανής, απολίτικος τελικά μέχρι το κόκαλο, άκουσε για το πρόβλημα, τρομοκρατήθηκε, άκουσε για τη λύση του, ήλπισε, δεν έψαξε πολλά, ψήφισε.
Και, φυσικά, διαψεύστηκε.
Τι πιο λογικό να πιστέψει μετά ότι... δεν υπάρχει ελπίς;
Εκεί είναι τώρα: Πιστεύει ότι “είναι όλοι ίδιοι”. Ότι “το παιγνίδι είναι στημένο”.
Και όταν λέει ότι “όλοι είναι ίδιοι” ή ότι “το παιγνίδι είναι στημένο”, δεν εννοεί ότι ο Μητσοτάκης είναι σαν τον Τσίπρα ή ο Τσίπρας σαν τον Σαμαρά, ούτε πως ό,τι και να κάνουμε εμείς, “αυτοί” θα κάνουν το δικό τους....
Ο λαός εννοεί ότι δεν χρειάζεται να ελπίσει ξανά... Για κανέναν. Όχι ο Μητσοτάκης που είναι τώρα ο εν δυνάμει νέος πρωθυπουργός, όποιος και νά 'ταν, ο Νανόπουλος νά 'ταν, τα ίδια θά 'λεγε και γι' αυτόν...
Η παραίτηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να μη χαλάς τη ζαχαρένια σου...
Αν ήταν όμως ο Παΐσιος να διεκδικεί την εξουσία από τον Τσίπρα, ο λαός δεν θα έλεγε “είναι όλοι ίδιοι”. Θα ψήφιζε τον Παΐσιο “στην καλαμίδα”.
Και, φυσικά, θα έτρωγε τα μούτρα του.
Δεν θα του έφτανε όμως.
Αν, αντί του Παΐσιου διεκδικούσε την εξουσία ο μακαρίτης Χριστόδουλος, πάλι ο λαός θα ψήφιζε “στην καλαμίδα”.
Και, φυσικά, πάλι θα έτρωγε τα μούτρα του.
Ίσον: Έχουμε πρόβλημα!
Ο πολίτης αυτού του προτεκτοράτου, αιχμάλωτος τεχνητών διαχρονικών μύθων, δεν αναμετρήθηκε ποτέ με τις φαντασιώσεις του, δεν αμφισβήτησε καν την ευκολοπιστία του.
Αλλά η ευκολοπιστία ενός λαού προδίδει ρηχό νου.
Σε τι οφείλεται όμως αυτή η ρηχότητα;
Μπορεί ο καθένας να πει πολλά γι' αυτό. Σημασία έχει ένα: Ό,τι και να πεις σ' αυτόν το ρηχό λαό, το καλύτερο, ακόμα και το άριστο να πεις, θα το φέρει στα μέτρα του, θα το χαμηλώσει μέχρι το μπόι του. Ωσαύτως, ό,τι και να κάνεις γι' αυτόν το λαό, το καλύτερο, ακόμα και το άριστο να κάνεις, επίσης θα το φέρει στα μέτρα του, επίσης θα το χαμηλώσει μέχρι το μπόι του.
Η πραγματικότητα αυτή σημαίνει απλά ότι: Ο άριστος δεν έχει καμία όρεξη να γίνει βορά των σκυλιών στα καλά καθούμενα. Και σιωπά. Σιωπώντας όμως ο άριστος, βυθίζεται ο λαός σε απόγνωση, γιατί κοιτάει γύρω και δεν βλέπει τίποτα, αφουγκράζεται και δεν ακούει.
Και όμως: Οι άριστοι ζουν και κινούνται μέσα στο πλήθος. Είναι όμως στην φύση τους να μη διαλαλούν την αριστεία τους. Έχουν μία βασική και απαράβατη αρχή: Να πουν οι άλλοι για την αξία τους.
Άλλωστε, ξέρουν, πως, “ό,τι πετάει, πυροβολείται”... Όποιος μιλάει σε τέτοιους καιρούς, λοιδορείται... Όχι γιατί λέει ανόητα πράγματα, αλλά επειδή... απλώς... άνοιξε το στόμα του και είπε κάτι... οτιδήποτε... καλό ή κακό δεν έχει σημασία!
Οπότε περιμένουν.
Αν και δουλεύουν πολύ για να κρατιούνται σε φόρμα και να είναι έτοιμοι ν' ανταποκριθούν αμέσως στο κάλεσμα, όποτε γίνει, αν γίνει, δε μιλούν, αλλά πράττουν. Συνήθως κάνουν κάτι απλό και εύληπτο και το δίνουν με συνήθεις όρους, ώστε: Από τη μια να το αναγνωρίζουν οι υποψιασμένοι και να θερμαίνονται, από την άλλη να μη μπορούν οι ανυποψίαστοι να λένε (δικαίως) ότι ποτέ κανείς δεν τους είπε το σωστό...
Ε, λοιπόν, το σωστό ειπώθηκε, το καλό έγινε, η μάζα δεν το είδε.
Η αλήθεια είναι εδώ, δεν την κρύβει κανείς, και να θέλει δηλαδή, δε μπορεί να την κρύψει, δε μένει παρά ν' απλώσεις τη χερούκλα σου και να την αδράξεις...
Άρα: Η στιγμή που θα καθορίσει τα πράγματα στη χώρα (και στον πλανήτη) είναι εκείνη που η μάζα θ' ανοίξει τα στραβά της να δει και θ' ανοίξει τ' αυτιά της ν' ακούσει.
Και τότε...
Τότε... δεν θα καλέσει ούτε τον Τσίπρα, ούτε τον Μητσοτάκη, δεν θ' αναστήσει τον Παΐσιο, ούτε τον Χριστόδουλο να τη σώσει. Θα ξεχάσει ακόμα και τον εξαδάκτυλο βασιλιά που θ' αναστηθεί τάχα μου για να πάρει την Πόλη και την Αγιασοφιά...
Τότε... ο λαός θα καταλάβει το απλούστερο: Πάνω σ' αυτή τη γη, είμαστ' εμείς κι εμείς. Η ευθύνη για το αν θα τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα ή θα τον παραδώσουμε σώο στα παιδιά μας, δεν είναι κανενός, αλλά δική μας. Κανενός άλλου. Να ληφθεί δε υπ' όψιν ότι ο Άγιος Πέτρος (ή ο Μίνωας, δεν έχει σημασία) θα ξεκινήσει τις ερωτήσεις του απ' αυτό: “Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση”;
πηγή: Ομάδα "Παντελής" στο FACEBOOK
