Παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία το βιβλίο του Γεωργίου Ν. Τσούκα: ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ ΒΟΝΙΤΣΑΣ….. στο πέρασμα του χρόνου την Τρίτη 28 Ιουνίου 2016, στη Στοά του Βιβλίου (Πεσματζόγλου 5 και Σταδίου, Αθήνα) από την Αιτωλική Πολιτιστική Εταιρεία (ΑΙ.ΠΟ.Ε.) και τον Σύλλογο των εν Αθήναις Μοναστηρακιωτών.
Την εκδήλωση ξεκίνησε ο Παναγιώτης Κοντός καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος της Αιτωλικής Πολιτιστικής Εταιρείας όπου αναφέρθηκε σε γενικές γραμμές για το βιβλίο. Στην συνέχεια παρουσίασε τους ομιλητές και έδωσε το λόγο στον Δήμαρχο Ακτίου Βόνιτσας Γιώργο Αποστολάκη ο οποίος ανέβηκε στο βήμα και ειπε:
Αγαπητοί μου φίλοι
«Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φίλο και συντοπίτη μου Γιώργο Τσούκα για τη μεγάλη τιμή που μου έκανε να με καλέσει στην αποψινή εκδήλωση
Είναι πραγματικά μεγάλη χαρά για μένα να διαπιστώνω ότι ο δραστήριος κι έντιμος άνθρωπος που στάθηκε τόσο κοντά στον τόπο του και αφουγκράστηκε τις ανάγκες του, εκείνος που δεν αδιαφόρησε όταν βρέθηκε στις ανώτερες επάλξεις της δημόσιας διοίκησης αλλά από τη θέση του Γραμματέα του Υπουργείου Ανάπτυξης αγωνίστηκε όσο άλλος κανείς για την επίλυση των προβλημάτων των συγχωριανών του αυτός ο άνθρωπος θα έκρυβε και μια άλλη πτυχή στην πολύπλευρη προσωπικότητα του εκείνη του ιστορικού συγγραφέα.
Δέχθηκα λοιπόν με μεγάλη χαρά και συγκίνηση την πρόσκληση του ανθρώπου αυτού που, τόσο η μέχρι σήμερα πορεία του, όσο και το σημερινό ιστορικό συγγραφικό του έργο, έχουν ως αφετηρία και έμπνευση το ιδανικό της πατρίδας, την απόλυτη αγάπη για τον τόπο μας.
Ενός τόπου, που όπως γράφει κι ο Γιώργος στον πρόλογο του βιβλίου του, έχουν γίνει πολλά, αλλά έχουν γραφεί ελάχιστα.
Και αυτό είναι πράγματι έτσι, αφού από την αρχαιότητα το στενό του Ακτίου ήταν η πύλη απ’ όπου διάφοροι λαοί κατέβαιναν προς τη Νότια Ελλάδα και έχουν διαδραματισθεί μεγάλα ιστορικά γεγονότα, που δεν έχουν διερευνηθεί όμως όσο θα έπρεπε και αφήνουν δυστυχώς την περιοχή μας στη σκιά της ιστορίας.
Αλλά και στους νεώτερους χρόνους η περιοχή μας ήταν πάντα μπροστά στους απελευθερωτικούς αγώνες, έχει δώσει πολύ αίμα σ’ αυτούς τους αγώνες, με την πιο τραγική στιγμή την πλήρη καταστροφή του Μοναστηρακίου το 1822 και την φυγή όσων απόμειναν στον Κάλαμο.
Αυτοί που απόμειναν δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα ήταν παρόντες και στην πολιορκία και την έξοδο του Μεσολογγίου.
Πολλοί Μοναστηριώτες δίπλα στο Γιαννάκη Σουλτάνη πολεμούν ως το τέλος αφήνοντας πίσω τους αρκετούς Μοναστηριώτες νεκρούς και τραυματίες.
Και στα χρόνια της γερμανικής κατοχής επίσης ,το τίμημα της αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών ήταν ιδιαίτερα βαρύ, μετά τη μάχη στο Μοναστηράκι το καλοκαίρι του 1944 και την εκτέλεση των επτά Μοναστηριωτών μπροστά στον Άγιο Δημήτριο, στην παραλία της Βόνιτσας.
Πέρα όμως απ’ τα πολεμικά και ιστορικά γεγονότα πρέπει να πούμε πως το Μοναστηράκι ήταν πάντα στο κέντρο των οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων στην περιοχή.
Τα πλούσια νερά του Κεφαλόβρυσου και της Κορπής ήταν και εξακολουθούν να είναι πηγή ζωής για όλη την περιοχή και πάνω σ’ αυτές τις πηγές στηρίχθηκε η οικονομική ανάπτυξη και η εξέλιξη αυτού του τόπου.
Όλα αυτά τα γεγονότα και οι κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις αναλύονται με λεπτομέρειες στο βιβλίοπου παρουσιάζεται σήμερα και σίγουρα έχουμε να κερδίσουμε πολλά από τη μελέτη του.
Θέλω να πιστεύω πως αυτή η προσπάθεια θα έχει και συνέχεια. Έχουμε ανάγκη από τέτοιες πρωτοβουλίες και θέλω να ευχαριστήσω το Γιώργο για την προσφορά του
μέσα απ τις γραμμές αυτού του βιβλίου στην τοπική ιστορία, καθώς και τους διοργανωτές αυτής της εκδήλωσης για τη μεγάλη επιτυχία της.
Σας ευχαριστώ»
Στην συνέχεια πήρε το λόγο η πρόεδρος του Συλλόγου Μοναστηρακιωτών Αθήνας κα Γεωργία Μακρυγιάννη.
Και για το βιβλίο μίλησαν οι:
-Ο κ. Γιάννης Δημητρούκας, Ιστορικός – διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Μονάχου.
-Ο κ. Νίκος Θεοδ. Μήτσης Συγγραφέας-Ιστορικός
-Η κα. Μαρία Λούντζη- Πετροπούλου καθηγήτρια – θεολόγος ειπε: «Είναι ένα βιβλίο για τη σχέση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων με το χώρο.
Η λέξη ανθρωπογεωγραφία αποτελεί το κέντρο της σκέψης του συγγραφέα: η κατανομή των οικονομικών δραστηριοτήτων (παραγωγή, συναλλαγές κ,λπ.) του ανθρώπου ,η περιγραφή των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών και της συμβολής τους στην οικονομική ανάπτυξη.
• η Ελλάδα μετά τον ατυχή πόλεμο του 1897 μπαίνει σε μακροχρόνιους αιματηρούς, αλλά και νικηφόρους πολέμους Μακεδονικό αγώνα (1904 – 1908) Βαλκανικοί πόλεμοι (1912-1913) ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914 – 1918), η καταστροφική Μικρασιατική εκστρατεία (1919 – 1922).
Στους Βαλκανικούς αγώνες έπεσαν νεκροί οι συγχωριανοί μας στρατιώτες
1. Καλποδήμος Κωνσταντίνος του Πέτρου
2. Καραγιώργος Θωμάς του Βασιλείου
3. Κουνέλης Ευάγγελος του Ανδρέα
Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο έχασαν τη ζωή τους οι:
1. Γουρνοπατσούρας Παναγιώτης του Ιωάννου: Στρατιώτης .+ Αθήνα
2. Καϊμάκης Σπυρίδων: Στρατιώτης. +Θεσσαλονίκη
3. Κλένιας Θεόδωρος: Στρατιώτης. Πέθανε στις 4/ 2/ 1918 στο
Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων.
4. Φερεντίνος Αθανάσιος του Κωνσταντίνου: Στρατιώτης. Πέθανε στις 12/ 8/ 1918 στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων
Στη Μικρά Ασία έπεσε επίσης ο:
1. Κορδώνης Αθανάσιος του Γεωργίου: Χωροφύλακας. Σκοτώθηκε το Νοέμβριο του 1922 στη Θράκη
Ως θύματα πολέμου ( τραυματίες αυτών των πολέμων ) συνταξιοδοτήθηκαν τιμητικά, ο Ιωάννης Λιχούδης , ο Γεώργιος Π Αθήνης
και η χήρα Μαρία Ιωάννου Ρεβίνα
• η κήρυξη μεγάλου πολέμου πλησιάζει. Σστο πλαίσιο αυτό ο Νομάρχης Αιτωλοακαρνανίας με εγκύκλιο του στις 24 Σεπτεμβρίου του 1939, καλεί τους κατοίκους του χωριού να κάνουν οικονομία στο ψωμί, να παρασκευάσουν πετιμέζι και να διατηρούν οικόσιτη κτηνοτροφία.
• λίγο αργότερα η υποδιοίκηση χωροφυλακής Βόνιτσας, ζητά να μάθει ποιοί παντοπώλες πωλούν ζάχαρη και καφέ και τι αποθέματα έχουν.
• η παραμονή της κήρυξης του πολέμου βρίσκει τους Μοναστηριώτες να γλεντούν στο γάμο του Ν. Πεταλά., Οι περισσότεροι Μοναστηριώτες παρουσιάσθηκαν στο 24ο Σύνταγμα επιστράτευσης της Πρέβεζας και από κει έφυγαν αμέσως για τα βουνά της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας.
Δυστυχώς, απ’ αυτό τον πόλεμο, κάποιοι Μοναστηριώτες δεν γύρισαν ποτέ πίσω και πλήρωσαν με τη ζωή τους, το χρέος τους προς την πατρίδα.
Αξίζει να αναφερθούμε ονομαστικά σε καθένα απ αυτούς και στο πως έχασαν τη ζωή τους.
• Μαντέλος Γεώργιος του Δημητρίου. Γεννήθηκε το 1915 και
• ήταν στρατιώτης του 24ου Συντάγματος Πεζικού.
• Πέθανε στο Μαργαρίτι Θεσπρωτίας στις 7 Νοεμβρίου 1940.
• Ο Γεώργιος Μαντέλος είχε ακόμα μια αδελφή στο χωριό τη Βασιλική και ήταν ορφανός από μάνα και πατέρα.
• Μαυρογιώργος Σωτήριος του Ιωάννη. Γεννήθηκε το 1906.
• Στρατιώτης του 24ου Συντάγματος Πεζικού. Πέθανε στο στρατιωτικό νοσοκομείο Ιωαννίνων στις 18 Μαρτίου 1941.
• Τσούκας Δημήτριος του Γεωργίου. Γεννήθηκε το 1909. Ήταν και αυτός στρατιώτης του 24ου Συντάγματος Πεζικού. Τραυματίσθηκε βαριά στη μάχη και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο του Δέλβινου, όπου και άφησε την τελευταία πνοή του στις 5 Μαρτίου 1941.
• Φουσέκης Κωνσταντίνος του Χρήστου. Γεννήθηκε το 1902. Στρατιώτης του 2ου Στρατιωτικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων. Σκοτώθηκε κατά τον αεροπορικό βομβαρδισμό του Νοσοκομείου Ιωαννίνων στις 20 Απριλίου 1941
• Χασακής – Μερεσέρδης Παναγιώτης του Γεωργίου. Γεννήθηκε το 1913. Στρατιώτης του 24ου Συντάγματος Πεζικού. Σκοτώθηκε στην Μπολένα ( Ν. Τεπελενίου ) στις 27 Ιανουαρίου 1941.
Η ιταλική φρουρά ήταν ολιγομελής και η διοίκησή της είχε εγκατασταθεί στην καζάρμα κοντά στον Κεφαλόβρυσο.
Η περίοδος της Ιταλικής κατοχής δεν ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Από τους κατοίκους ζητούσαν μόνο προσωπική εργασία, και για επισιτιστικές ανάγκες έπαιρναν από τους κτηνοτρόφους μικρά ζώα. Επίσης είχαν επιτάξει τα άλογα κάποιων οικογενειών για τη μεταφορά εφοδίων της φρουράς στο Περγαντί. Για τις ανάγκες σε ψωμί είχαν επίσης επιτάξει ένα παλιό ξυλόφουρνο που ήταν στο κέντρο του χωριού σε ένα κτίσμα που ανήκε τότε στην οικογένεια Μηλιώρη και εν μέρει διασώζεται ακόμη, δίπλα στο σπίτι της οικογένειας του Κώστα Γουρούνα- Κρεπούρη.
Ενώ δεν υπήρξαν ιδιαίτερες συγκρούσεις των Ιταλών στρατιωτών με τους ντόπιους κατοίκους,.δύο ατυχή περιστατικά αναστάτωσαν την τοπική κοινωνία.
Το καλοκαίρι του 1941, Ο Φίλιας Καραλής από αγανάκτηση για την εθνική ταπείνωση, τουφέκισε στον αέρα δυο τρείς φορές, τον συνέλαβαν οι Ιταλοί, τον καταδίκασαν σε θάνατο και εκτελέστηκε στο Αγρίνιο. Το δεύτερο περιστατικό ήταν ένα ατύχημα από έκρηξη χειροβομβίδας και σκοτώθηκαν δύο νέα παιδιά, ο Παναγιώτης Σιούτης και ο Γιάννης Αψόμωτος, ενώ τραυματίσθηκε και ο άλλος της παρέας τους ο Θωμάς Σιούτης..
• Η επιστράτευση τον Οκτώβρη του 1940 στέρησε από την οικονομία του χωριού τις παραγωγικές ηλικίες, αφού οι περισσότεροι νέοι ηλικίας 21-35 ετών, υπηρετούσαν στο μέτωπο και ήταν αυτοί που κατά κύριο λόγο θα καλλιεργούσαν τα χωράφια. Από τον Οκτώβριο μέχρι τον Απρίλιο που κράτησε ο πόλεμος χάθηκε τόσο η φθινοπωρινή ( για το σιτάρι ), όσο και η ανοιξιάτικη καλλιέργεια (για σιτάρι και καλαμπόκι), για τις περισσότερες οικογένειες που είχαν ανθρώπους στο μέτωπο.
• όσοι απέμειναν να καλλιεργήσουν, κατέφευγαν για σπόρους σε κάποιους που είχαν αποθέματα στ’ αμπάρια, αλλά δάνειζαν τοκογλυφικά με τα λεγόμενα προστύχια ( στο ένα κιλό έπρεπε με τη συγκομιδή να επιστρέψουν δυο ή τρία κιλά) οι στρεμματικές αποδόσεις ήταν πολύ χαμηλές και πολλοί δεν έβγαζαν ούτε αυτά όμως δεν έζησαν τη δοκιμασία των μεγάλων αστικών κέντρων, όπου αυτά τα δύσκολα χρόνια είχαμε χιλιάδες νεκρούς από την πείνα (.ας είναι καλά η μπομπότα)πέθαναν όμως από τις ασθένειες 25 παιδιά (αναφορά του παπα Αποστ Παλιογιάννη),
Σε έντυπα της εποχής καταγράφεται η πρωτοβουλία του παπά της Βόνιτσας Χρήστου Καούρα, για την συγκέντρωση τροφίμων για άπορες οικογένειες, ιδιαίτερα τις μέρες των εορτών.
• στη συνέχεια οι γερμανοί εγκαθιστούν στρατιωτική δύναμη 180ανδρών στο χωριό ως βάση. στο περγαντί υπάρχει ειδικό αναρρωτήριο για τους πιλότους, κέντρο διαβιβάσε3ων και λόχος φρουράς.
Οι γερμανοί υπήρξαν σκληρότεροι από τους προκατόχους τους.
Από το 42 και μετά στην περιοχή αναπτύχτηκε πατριωτική δράση με πρωταγωνιστή τον εκτελούντα χρέη διερμηνέα Γ. Κουτρουλό.
Ο ρόλος του σημαντικός :αξιοποιώντας την εμπιστοσύνη των γερμανών υπερασπίζεται τους συμπατριώτες του, διασώζει κάποιους που άδικα συλλαμβάνονται και βασανίζονται και προειδοποιεί τα εθνικά κινήματα για τις κινήσεις του εχθρού.
Προς το τέλος εξαφανίζεται, γλιτώνει την εκτέλεση, αλλά όχι την Μακρόνησο ως συνεισφέρων στο αντάρτικο κίνημα.
Φεύγει στην Ευρώπη, σπουδάζει και διαπρέπει, επιστρέφει με αφορμή το θάνατο του αδερφού του λοχαγού Στρ., και όταν αναφέρει με απλότητα « καθετι πουναι καλο για την πατριδα και για το έθνος είναι άγιος νόμος για μένα» σκεφτεσαι πως τέτοιοι άνθρωποι έγραψαν την ιστορία του χωριού,, ιδιαίτερα αγωνιστική στις σημαντικές στιγμές του έθνους και του τόπου.
Τέτοιες αποτελούν η μάχη της Αμφιλοχίας της οποίας μέρος αποτελεί η επίθεση κατά της φρουράς στο χωριό Ιούλιο του ‘44 από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. ***ο σχεδιασμός ανατέθηκε στο Θέμη Μοσχάτο επιτελικό αξιωματικό της 8ης μεραρχίας και η εκτέλεση στο 24ο σύνταγμα με έδρα το βούστρι. Οι απώλειες του εχθρού:12 νεκροί και 15 τραυματίες , από τους αντάρτες6 νεκροί και 8τραυματίες –κατά Μοσχάτο-, 3κατ τον Χριστ Ράπτη, οι Πάνος Μέτο ( Λέλοβα), Β.Τατσέλος από Τρ και Μηνάς Ζαχαριάς από Σούλι.
Παρά τα λάθη που έγιναν η μάχη του Μαναστηρακίου συνέβαλε ώστε οι αντάρτες στην Αμφιλοχία να έχουν απέναντί τους λιγότερα στρατεύματα, άρα ο σκοπός του αντιπερισπασμού επετεύχθη.
Η άλλη μέρα όμως είναι η μέρα των αντιποίνων για τον κατακτητή .Συλλαμβάνουν κάποια άτομα , ανάμεσά τους και τον παπα-Μπόκο ο οποίος γλιτώνει με παρέμβαση του Γ Κουτρουλού και του παπά Χρ. καούρα ,αναζητούν κάποιους αντιστασιακούς αλλά άσχετους με τα γεγονότα και καταλήγουν να εκτελέσουν στον Αγ. Δημ 7..Εκτελούνται άδικα οι
Ιάκωβος Μαυροκέφαλος ιερομόναχος ρόμβου, Αγγ. Φίλιππας
Δ. Μάνθος, Ι. Λιχούδης, Ν. Κοκοτσέλος, Κ μαραγκός, Απ. Κούτσικος
• η αποχώρηση των γερμανών το Σεπτέμβρη συνοδεύτηκε από το τραγικό γεγονός της πυρπόλησης του σχολείου και κάποιων σπιτιών του χωριού.
Ο τόπος αυτός όμως έχει τη δυνατότητα της ανάκαμψης γιατί είναι ευλογημένος «του Βαρνάκου τα νερά Παραδείσι κι Αχυρά». Μελέτη της ΤΥΔΚ Αιτ. του ‘87επιβεβαιώνει
τη συγκέντρωση των νερών στην περιοχή .Ξεκινώντας ο συγγραφέας την αναφορά του στα υδάτινα συστήματα μένει στον καταρράκτη του Σεπετού και στην σοβαρή προσπάθεια ενεργειακής αξιοποίησής του (ηλεκτροφώτιση Βόνιτσας Μοναστηρακίου και Πέριξ καθώς και ανέγερση εργοστασίων) που έγινε το 1925 με την υπογραφή διατάγματος εγκρίσεως συμβάσεως με εταιρεία ξένων και ελλήνων κεφαλαιούχων μεταξύ των οποίων και ο κ. Γεωργαλάς, σχέδιο το οποίο δυστυχώς δεν προχώρησε.
• ευτυχώς το νερό αξιοποιήθηκε με την ίδρυση πάνω από 10 νερόμυλων με όφελος για τις οικογένειες των μυλωθρών και των απασχολούμενων σ’ αυτους.
• Η πιο σημαντική συνεισφορά είναι του Κεφαλόβρυσου και της Κορπής. Στον Κεφαλόβρυσο οφείλει μεταπολεμικά την ανάπτυξη η περιοχή με την καλλιέργεια του καπνού αργότερα βαμβακιού, ,των οπωροκηπευτικών, δενδροκαλλιεργειών και άλλων
• Η Κορπή έγινε περισσότερο γνωστή για την ποιότητα και τις ιαματικές ιδιότητες του νερού. Με μαρτυρίες και με λεπτομερή τρόπο ο συγγραφέας ξεδιπλώνει μπροστά μας την έντονη ζωή στη Κορπή και την συμβολή της στην αντιμετώπιση της νεφρολιθίασης. Ακόμα ένα συνεχές αίτημα της κοινότητας προς τον ΕΟΤ για χαρακτηρισμό της Κορπής ως παραθεριστικό κέντρο και αξιοποίησή της δεν ικανοποιήθηκε. Σε φύλο του Φως Αγρινίουτου’27αναφέρεται:αν η Βόνιτσα –που είχε υδροδοτηθεί από το ’54-δεν είχε αυτό το νερό θα είχε σβήσει’.
• Το πολύ νερό της περιοχής βέβαια δημιούργησε και προβλήματα. Τα ονόματά τους: Γαλάνω και Κουραδάς , χείμαρροι οι οποίοι –σύμφωνα με έγγραφα της κοινότητας προς το ΥΠ.ΕΣ-ΤΟ 1850,ΤΟ 1936 ΚΑΙ το ’52 πλημμύρισαν και προξένησαν καταστροφές σε σπίτια, ζώα και έργα
• Ο χείμαρρος στην έξοδό του προς τη θάλασσα δημιουργούσε έλη, εστίες μόλυνσης και μετάδοσης ασθενειών, πρόβλημα που επισημαίνεται από το 1847 στον τύπο της εποχής, μέχρι να γίνει το μεγάλο βήμα το 1854 η υδροδότηση της Βόνιτσας από την Κορπή.
• Η περιοχή λόγω του ανάγλυφου (ημιορεινή), της απαλλοτρίωσης του τσιφλικιού του Μαυρομάτη στα Κονιδάρια το 1932 και ’58, κτημάτων του Δ. Κασόλα , απόδοση χωραφιών στο Φραξιά,του της αγροτικής πολιτικής με τις άδειες καπνού, ανέπτυξε 1) γεωργία τέτοια που από το ‘11 ως την απογραφή του 61 διπλασιάστηκαν οι καλλιεργούμενες εκτάσεις και 2) κτηνοτροφία η οποία καλά κρατεί και αποτελεί μοχλό οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης
• με ενδελεχή έρευνα ο συγγραφέας μας γνωστοποιεί την
υπόθεση Κονιδάρι, δηλ: τον αγώνα των ακτημόνων του χωριού απ[ό το 1925,με αντιπρόσωπο τον Ν.Ι.Κασόλα, απαλλοτρίωσης του συγκεκριμένου τσιφλικιού της οικογένειας Μαυρομάτη, και να μην εποικιστεί από πρόσφυγες όπως προορίζονταν.
Ο πληθυσμός του χωριού τώρα από την απελευθέρωση και μετά παρουσιάζει ,σύμφωνα με τους πίνακες επίσημων απογραφών
1.1836-1946 διπλασιασμό λόγω επαναπατρισμού από τον Κάλαμο και εγκατάστασης Ηπειρωτών και βλαχοποιμένων
2. σταθερά αυξητική πορεία μέχρι το ‘70
3. από το 80 και μετά σταδιακή συρρίκνωση του πληθυσμού (κυρίως εσωτερική μετανάστευση)στις αρχές του 20ου αι 1912, με βασιλικό διάταγμα το Μοναστηράκι αποσπάται από το δήμο Ανακτορίου και αποτελεί αυτόνομη κοινότητα μέχρι το 1998 .
Πολύ διεξοδικά ο συγγραφέας παρουσιάζει τις εκλογικές αναμετρήσεις ως το 1994, παρακολουθεί τις αρμοδιότητες των κοινοτήτων, παραθέτει εκλογικούς καταλόγους από συλλογές,, αναφέρει τους εκπροσώπους και το έργο τους : αμαξητός δρόμος, βρύσες, προσφορά των γιατρών Κακούρης –Τραυλός στην αντιμετώπιση της ελονοσίας 1930 δημοτικό σχολείο, συγκοινωνία, θρησκευτικός σύλλογος, 34 τηλέφωνο, τη δεκαετία του 80 κυριαρχεί το ζήτημα υδροδότησης της Λευκάδας στις εκλογικές αναμετρήσεις
Σημαντικό στοιχείο στην ανάπτυξη της κοινωνίας αποτελεί η εκπαίδευση. το σχολείο λειτουργεί στις αρχές του αι με τμήματα αρρ κ θηλλ . Μελετώντας τα αρχεία του σχολείου και της κοιν., παρακολουθούμε τις μετεγκαταστάσεις του, την ύπαρξη αρκετών Μοναστηριωτών δασκάλων –όπως Κατσαμπές , τραυλού Φερεντίνος, αργότερα Φουσέκης και Πετροπούλου,τη συνεισφορά χωριανών για τη λειτουργία του με κορυφαία αυτή της οικ. Κ. Κουτρουλού και τη σταδιακή αύξηση των μαθητών ανάλογη με την πληθυσμιακή: το 53-54 απιθμούσε329 μαθητές
Η κοινωνία παράγει και πολιτισμό. γεγονός τέτοιο αποτελεί το παραδοσιακό πανηγύρι της Σωτήρος με το παλιό. Η πλούσια μουσικο-χορευτική παράδοση της περιοχής καταγεγραμμένη από τον καθ. Βυζ Μουσ. Σπ Περιστέρη το 1966 έγινε γνωστή. στο πανελλήνιο.
Μόνο που επισκιάστηκε μετά το ’23 από την έριδα παλιού και νέου ημερολογίου. Το χωριό όμως ,μέσω του προέδρου του το 1932 απεφάνθη: ‘γνωρίζομεν ότι πανήγυρις δεν κανονίζεται παρά προέδρου, ως μη ούσα εμπορική, αλλά θρησκευτική, αρνουμένων των κατοίκων να ακολουθήσουν το νέο ημερολόγιο.
Μιλώντας για την καθημερινότητα των ανθρώπων ο συγγραφέας ξεχωρίζει τη δεκαετία του ’50 Το χωριό είναι ζωντανό, έχει πάνω από 2000κατ, πάνω από 300μαθ., προσφέρεται εργασία στους νέους στα χωράφια, υπάρχει όραμα για το μέλλον.
Κέντρο της κοινωνικής ζωής αποτελεί η περιοχή γύρω από το ποτάμι, ο μοναδικός χώρος καθημερινής συνάντησης και επικοινωνίας των γυναικών. Η βαρέλα αργούσε να γεμίσει τόσο ώστε έμεινε παροιμιώδης η γυναικεία ατάκα «θα στα πω στον Κεφαλοβρη», του οποίου πολύ προσεγμένη περιγραφή θα βρείτε στο βιβλίο.
Μικρές αλλαγές όπως η υδροδότηση με νέο δίκτυο ύδρευσης από την πηγή στο Κοντράκι (Νεράιδα), με δημόσιες βρύσες σε κάθε γειτονιά και με τη δυνατότητα ύδρευσης για κάθε σπίτι ξεχωριστά. περιόρισαν πάρα πολύ το ρόλο και τη σημασία του.
Κλείνω με εικόνες μεστές του συγραφέα, στις οποίες διακρίνεται η αγάπη του για τον τόπο και πολύ περισσότερο για τους ανθρώπους αυτούς
«Κι αυτό το πανδαιμόνιο ήχων, έδενε θαυμάσια με τον μονότονο κτύπο απ” τα μαντάνια της νεροτριβής και την υπόκωφη βουή απ’ το νερό του Κεφαλόβρη που κύλαγε με ορμή ανάμεσα στις πέτρες»
«Το ρολόι, ως είδος πολυτελείας για την εποχή, έλειπε απ’τα περισσότερα σπίτια και το σήμαντρο ήταν το μοναδικό μέσο να καλέσει τους μαθητές στην ώρα τους».
«ταχυδρόμος έρχονταν μόνο κάποιες μέρες στο χωριό από τη Βόνιτσα, ο Χριστόδουλος Μπότσης, αναγγέλλοντας την άφιξή του με την τρομπέτα του»
«η εξέλιξη άφησε πίσω μια άλλη εποχή, με πιο φτωχούς, αλλά ίσως πιο χαρούμενους ανθρώπους».
Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου με αποζημίωσε αυτό το ταξίδι μου άρεσε πολύ και ελπίζω να αρέσει και σε σας.
καλή σας ανάγνωση.
ευχαριστώ για την τιμή»
Στο τέλος μίλησε ο συγγραφέας του βιβλίου Γεώργιος Τσούκας ο οποίος ευχαρίστησε όλους για την παρουσία τους αλλά και τους απόγονους Μοναστηριώτη και Σουλτάνη.
Την εκδήλωση με την παρουσίαση θα την δείτε και σε βίντεο που ετοιμάζουμε.
Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν ο Βουλευτής και πρόεδρος της Βουλής κ. Γιώργος Βαρεμένος, η βουλευτής Μαρία Τριανταφύλλου, οι πρώην Υπουργοί Χρήστος Ροκόφυλος και Χρίστος Βερελής, ο Δήμαρχος Ακτίου Βόνιτσας Γιώργος Αποστολάκης, ο πρόεδρος της Παλαίρου Δημήτρης Στάχτιαρης, ο πρώην πρόεδροι της ΠΑΝΣΥ Παναγιώτης Τρυφιάτης, και Αλέκος Σάββας, ο πρόεδρος της ΟΠΣΥΞΔημήτριος Στεργίου το μέλος Κοθρούλας Δημήτριος, ο εκδότης της εφημερίδας ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΚΗ Πατούλας Χρυσόστομος,ο εκδότης της εφημερίδας ΑΙΤ/ΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ Ζαπαντιώτης Ηλίας, και πολλοί άλλοι. Επίσης στην εκδήλωση παρευρέθηκαν πολλοί Μοναστηριώτες, Βονιτσάνοι όπως και από τα γύρω χωριά του Δήμου Ακτίου Βόνιτσας. Απο συλλόγους παρευρέθηκαν εκτός των μέλων του Συλλόγου Μοναστηρακιωτών, εκπρόσωποι πολλών συλλόγων, όπως Δρυμού, Βόνιτσας, Παλαίρου, Κατούνας, Θυρειωτών, Μπαμπίνης, Χρυσοβίτσας, Φυτειωτών, κ.α.
Φίλε Γιώργο ευχόμαστε καλοτάξιδο το βιβλίο σου
Βαγγέλης Δ. Κουτιβής.
agrinioreport.com
