Δουλεύει ακόμη και σήμερα σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι. Ο κ. Ανδρέας Μπελεγρίνης πέρασε την ζωή του βλέποντας τον χρόνο να κυλά μέσα από τους δείκτες ενός ρολογιού. Τι κι αν πολλοί αναρωτιούνται για την υποκειμενικότητα του χρόνου; Ο 83χρονος ωρολογοποιός μοιάζει να έχει απαντήσει σε όλα αυτά. Σταματά και ξεκινά τον χρόνο με λεπτές, χειρουργικής ακρίβειας, κινήσεις. Γι’ αυτόν είναι φυσιολογικό να δώσει ήχο στα δευτερόλεπτα και να ρυθμίσει έναν τόσο έξυπνο μηχανισμό όπως είναι ένα ρολόι.
Συνέντευξη στη Ρούλα Φλώρου
Τον συνάντησα πίσω από το πάγκο του, στην ίδια θέση που βρίσκεται τα τελευταία 60 χρόνια Δίπλα του ένα ραδιοφωνάκι παίζει τις επιτυχίες της εποχής. Μια τέχνη παλιά και μια εικόνα τόσο σύγχρονη.
Ο κ. Ανδρέας Μπελεγρίνης γεννήθηκε το 1933 στα Βελωτά Ευρυτανίας. Ο πατέρας και ο παππούς ήταν ωρολογοποιοί στο Καρπενήσι. Καθόταν απέναντί τους και παρατηρούσε τις λεπτές κινήσεις τους, την υπομονή που έδειχναν απέναντι στους μικρούς δείκτες. Έτσι, πριν μάθει να γράφει, έμαθε να παίζει με μικροσκοπικές βίδες και λεπτά κατσαβιδάκια.
«Ήταν σημαντικό να συνεχίσω την οικογενειακή παράδοση. Από μικρό παιδί ακολουθούσα τον πατέρα μου που ξεκίνησε ως πλανόδιος. Πηγαίναμε στα χωριά με τα πόδια, δεν υπήρχε τότε άλλο μέσο, και διορθώναμε μηχανές. Ο πατέρας μου ήταν ειδικός στις μηχανές και ιδιαίτερα τις ραπτομηχανές. Μια φορά θυμάμαι… αφού επιδιορθώσαμε την ζημιά και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε είδαμε τη νοικοκυρά να γυρίζει από τον φούρνο κρατώντας ένα ταψί με κοτόπουλο. Μου λέει ο πατέρας μου ‘‘κάνε πως δεν τέλειωσες μήπως μας καλέσουν για φαγητό’’. Ήταν δύσκολα τα χρόνια βλέπετε».
Την δεκαετία του ‘60 η οικογένεια αποφάσισε να εγκατασταθεί στο Αγρίνιο. Ο νεαρός Ανδρέας αγάπησε την δουλειά και θέλησε να την εξελίξει. Έτσι ταξίδεψε στην Ελβετία λαμβάνοντας μια μικρή εκπαίδευση από τους ειδικούς και το 1955 άνοιξε το πρώτο κατάστημα στην οδό Μπαϊμπά.
«Ερχόμενος από φαντάρος είπα ν’ ανοίξω μαγαζί. Στον στρατό επιδιόρθωνα κιάλια, πυξίδες, σκοπευτικά μηχανήματα. Είχα ταλέντο σε ο,τιδήποτε μηχανικό. Πήρα μάλιστα ειδίκευση ως τεχνίτης οπτικών οργάνων. Σκεφθείτε ότι μικρότερος, όταν ήμουν 17 χρονών, έφτιαξα ανταλλακτικά ραπτομηχανών και ο πατέρας μου τα πούλησε σε αντιπροσωπεία. Ήταν η μόνη δουλειά που μπορούσα να κάνω. Τότε ήταν λίγα τα ρολόγια, ήταν όμως καλά. Χρειάζονταν όμως συντήρηση. Τα είχαν οι αγροφύλακες, οι δάσκαλοι, οι γιατροί. Οι άνδρες φορούσαν κυρίως ρολόγια τσέπης. Μετά έγιναν μόδα τα χειρός. Δεν ήταν πάντα εύκολα τα πράγματα. Ήρθε η εποχή που δυσκόλεψαν. Είναι κάποιες μηχανές που δεν έχουν ανταλλακτικά, αλλά με υπομονή και την θέληση κάτι κατορθώνουμε».
Ο Ανδρέας Μπελεγρίνης με την κόρη του, Γεωργία
Σήμερα μαζί με την κόρη του Γεωργία διατηρούν κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της πόλης. Θα τον βρείτε κάθε μέρα στην συνηθισμένη του θέση. Περιτριγυρισμένος από παλιά ρολόγια τοίχου και έχοντας μπροστά του δεκάδες άψυχα σώματα ρολογιών απαριθμεί τις αρετές ενός καλού ωρολογοποιού.
«Πρέπει να κρατά το ρολόι όμορφα, με αγάπη. Πρέπει να έχει υπομονή, σταθερά χέρια να μην τρέμουν και να έχει γνώσεις. Εγώ προσπάθησα να μάθω τα μυστικά σε 2 μαθητές μου. Δεν αγάπησαν το ρολόι όμως όπως εγώ. Σήμερα υπάρχει η τέχνη, αλλά δεν υπάρχουν πια ανταλλακτικά. Τα εργοστάσια που έβγαζαν καλά ρολόγια, το γύρισαν στα ηλεκτρονικά που δεν είναι αντοχής. Δεν τους συμφέρει να δουλεύουν πολλοί άνθρωποι για να φτιάξουν ένα ρολόι».
Του θυμίζω την ιστορία ενός αγαπημένου φίλου μου που προσπαθούσε μήνες να βρει έναν καλό τεχνίτη για να επιδιορθώσει ένα Rolex κειμήλιο από τον πατέρα του. Αφού λοιπόν ξόδεψε χρόνο και χρήμα στην Αθήνα, το έφερε στον κ. Ανδρέα που βρήκε τρόπο να του δώσει ζωή. Η αντίδραση του 83χρονου σχεδόν με ξάφνιασε. Έσκυψε το κεφάλι και μου είπε ταπεινά.
«Έτυχε σε μένα να έχω την ιδέα να κάνω αυτό το ρολόι να δουλέψει. Θα μπορούσε να το είχε φτιάξει κάποιος άλλος».
Και συνέχισε την δουλειά του σκυμμένος πάνω από τους δείκτες. Με τον μεγεθυντικό φακό περασμένο στο μέτωπό του.
«Τον φορώ δεκαετίες. Καμιά φορά ξεχνιέμαι και φεύγω για το σπίτι μ’ αυτόν στο κεφάλι».
Και γελά όπως θυμάται τον εαυτό του να βγαίνει στον δρόμο με το προσοφθάλμιο στο μέτωπο. Ο κ. Μπελεγρίνης έχει επισκευάσει χιλιάδες ρολόγια κι όμως ο ίδιος έχει αλλάξει μόνο 5 στο πέρασμα των χρόνων. Τώρα φορά ένα με μπαταρία γιατί όπως εξηγεί δεν κινείται πολύ πια. Όσο για τον χρόνο και την σχέση που έχει μαζί του… Η απάντηση είναι αφοπλιστική.
«Ο χρόνος δεν με αγχώνει. Με ευχαριστεί. Γιατί ξέρω να τον μετρώ σωστά».
Και κάπως έτσι η ώρα πέρασε. Άραγε αν είχε βρει τον τρόπο να γυρίσει πίσω τον χρόνο θα άλλαζε τους δείκτες της ζωής του; Ο 83χρονος ωρολογοποιός βγάζει τον μεγεθυντικό φακό και με κοιτάζει συγκινημένος.
«Όχι, δεν θα άλλαζα τίποτα. Αγάπησα τον χρόνο και τους δείκτες του. Με αυτήν την δουλειά εγώ εξελίχθηκα. Μπόρεσα να ζήσω την οικογένειά μου. Δεν σκέφθηκα ποτέ να την εγκαταλείψω».
agriniovoice.gr
