«Πάνε πια τα ψέματα! Όχι λόγια. Πραγματικότητα! Το Αγρίνιο έχει το έξοχο χορευτικό του κέντρο. Άργησε βέβαια λίγο, αλλά έγινε. Τόσον καιρό κλεισμένοι σε μια πλατεία, κοντεύαμε να σκάσουμε. Μια πλατεία, που δεν παίρνει από πουθενά αέρα. Σ’ όλα τα μέρη, μπορεί να δροσίζει, να φυσά. Στην πλατεία όμως όχι.
Και όμως σ’ αυτό το μέρος μαζευόμαστε όλοι, μικροί – μεγάλοι – γέροι – γριές, κορίτσια, γυναίκες, παιδιά, λες και έχει όλα τα προσόντα αυτό το μέρος, για να ικανοποιεί τα γούστα όλων αυτών των ανθρώπων. Κανέναν δεν ευχαριστεί. Μα για πέστε μου, τι θέλετε να κάνει ο κοσμάκης; Απλούστατα, να τραβά λίγο πιο έξω. Να πάει σ’ ένα μέρος ανοικτό, που να ’χει λίγο αέρα. Το μέρος αυτό το αποκτήσαμε χάρις στον Παπαστράτο. Αλήθεια, αυτός ο άνθρωπος έκανε ό,τι μπόρεσε για να μας γλιτώσει απ’ τη σκασίλα που τραβούσαμε. Έτσι ο κόσμος, από καιρό τώρα κάνει ακόμη τη βόλτα του εκεί και παίρνει λίγο αέρα. Μα ακόμα το λογαριάζουμε σαν έναν τόσο για τον απογευματινό μας περίπατο. Μόνο, για να μείνουμε εκεί πολύ λίγο. Ό,τι βέβαια θα κάνει ένας όταν πάει στον Εθνικό Κήπο. Μόνον για τους πολύ ρομαντικούς θα ήταν ευχάριστο κέντρο… διασκεδάσεως και μάλιστα με γεμάτο φεγγάρι. Το μελίσσι, δηλαδή η πλατεία, δεν έχει χάσει καθόλου την αγάπη του κόσμου. Από εκεί πρέπει να περάσει κάθε γυναίκα, εκεί θα δείξει κάθε καινούργιο και ό,τι τέλος πάντων έχει να δείξει. Εκεί θα καθίσει καθένας, είτε έμπορας είναι, είτε γιατρός ή ό,τι άλλο θέλετε. Φέτος όμως, ο Παπαστράτος σκέφτηκε πολύ λογικά. Μια που έκανε το καλό, γιατί να μην τ’ αποτελειώσει; Έκανε λοιπόν αυτό το περίπτερο, που καθώς φαίνεται είναι πολύ ωραίο, αρκετά μοντέρνο στυλ που, βέβαια θα το ζηλεύει κάθε επαρχία χωρίς αμφιβολία.
Ίσως μάλιστα κι αυτή η Αθήνα δεν θα το βλέπε μ’ άσχημο μάτι. Αυτό το περίπτερο θα κάνει το θαύμα του. Θα συντελέσει να φύγει το μελίσσι από το μέρος που είναι και να πάει εκεί. Μ’ άλλα λόγια, το μέρος αυτό έχει όλα τα προσόντα να γίνει το (Ζάππειο) του Αγρινίου. Τι άλλο θέλαμε; Τι καλύτερο μπορούσε να γίνει; Προχθές έγιναν τα εγκαίνια. Ο κόσμος βέβαια πήγε “πατείς με πατώ σε”. Αλλά για πέστε μου, ποιος θα λείψει από εκεί τις άλλες μέρες; Ποιος δεν θα τρέχει εκεί πάνω ν’ ακούσει κάθε βράδυ τον γλυκό ήχο της τζαζ; Ποιος και ποια περισσότερο, δεν θα καρτερεί να έρθει το βραδάκι, για να βρεθεί στο μέρος αυτό, που θα μπορεί ευχάριστα να χορέψει πραγματικά ταγκό ή μια ρούμπα ή ό,τι άλλο θέλει, επάνω σε μια πραγματική πίστα; Ποιος φίλοι μου θ’ αφήσει αυτόν τον χώρο για να επιδείξει την ματαιοδοξία του στη πλατεία που ασφυκτιά από καινούργια ζωή για όλους, χάρη στο ενδιαφέρον των συμπολιτών μας αδελφών Παπαστράτου».
«Απ’ τη ζωή που περνά»
«Φως» Αγρινίου 15-7-1934
Γράφει ο Αριστείδης Μπαρχαμπάς
Κε Δήμαρχε, ο δημιουργηθείς αρχιτεκτονικός χώρος του Πάρκου το 1930-31, βιωμένος από δεκάδες γενιές αγρινιωτών, δικαιώθηκε ως πλαστουργό φυσικό έργο, από τις ανθρώπινες δράσεις και μόνο όταν η ζωή εκτυλίσσεται εντός του υπάρχει!
ΣΗΜΕΡΑ;
Λείψανο αίγλης και αυτό
Περπατώντας μετά από ξεχασμένο καιρό το Πάρκο της ώριμης ηλικίας μου, έμεινα ενεός, στήλη άλατος, λες κι αντίκριζα τα Γόμορρα μίας νέας για μένα αισθητικής κουλτούρας. Τότε αισθάνθηκα το χαστούκι της νιότης μου, που ανθίσταται στη βία της ασχήμιας και της ατημέλειας. Τότε είδα ξανά στο πάλαι ποτέ Ζάππειό μας (Πάρκο) σε ασπρόμαυρο πίνακα, την διαχρονική ιέρεια της καλαισθησίας, του κομψού και του ωραίου, της γαλήνιας ρέμβης και της ευπρέπειας κι ένα εσώψυχο «Γιατί;» έριξε την ευθύνη της τραγικής κατάντιας του κληροδοτηθέντος φυσικού πνεύμονος, στον διαχρονικό εκπρόσωπο των αγρινιωτών.
Κε Δήμαρχε, έχει πολλές ενοχές η πόλη αυτή για το παρελθόν της, κυρίως λόγω ελλείψεως δημοτικής βούλησης. Λένε ότι, «ο οδηγός για πρόοδο κι ανθρώπινη ζωή είναι η γνώση και η αξιοποίηση του παρελθόντος».
Αυτή η άποψη ίσως να μ’ επηρέασε και σαν ενεργός πολίτης που νιώθω, διαπίστωσα ερευνώντας ότι την σημασία του παρελθόντος, πολλοί την θεωρούν ως παυσίπονο μύθο ή γλυκερές μνήμες. Όμως η προφορική ανάμνηση με την ψευδοϊστορική λογική της, είναι Μύθος. Επιπλέον δε, το Ομηρικό «Άμα πρόσω και οπίσω» δηλαδή «κοιτάμε ταυτόχρονα παρελθόν και μέλλον» περνάει ντούκου, στους ΚΑΤΑΔΑΦΙΣΤΕΣ της μνήμης. Η αγάπη μου για την πόλη κε Δήμαρχε και το ιστορικό παρελθόν της, που χαρακτηρίζεται μύθος και τόσο άκομψα συντηρείται από τον ξερόλα νεοέλληνα και ειδικότερα τον νέο-αγρινιώτη, με οδήγησε ν’ ανοίξω τα κιτάπια του χθες, όπου και βεβαιώθηκα για τ’ ανεμόλια έπη (λόγια του αέρα) όσων επαϊόντων χαρακτηρίζουν μύθο την Βραχωρίτικη ιστορία. Ανοίγοντας τα φωτογραφικά μονοπλάνα του Φώτο – Ξυθάλη, αγανάκτησα. Οι μνήμες σαν φαντάσματα με περικύκλωσαν, λες και διαμαρτύρονταν για την απαξίωση τους. Τον Μύθο λοιπόν των ανιστόρητων τον ζούμε μονάχα στ’ ασπρόμαυρα καρτ – ποστάλ του Ξυθάλη και στα κληροδοτούμενα κτίρια που κατάντησαν Κοπρώνες Ηλιού κι αραχνοφωλιές Παπαπέτρου και σήμερα, ο πνεύμονας της πόλης μας το Πάρκο.
Γι’ αυτό φταίει η δημαρχιακή αβουλία και η αδιαφορία των επιτροπών που διοικούν διάφορα ιδρύματα κε Δήμαρχε. Η διαχρονική απουσία ενδιαφέροντος για την ιστορική κληρονομιά της πόλης μας, καθισμένη στον δημαρχιακό θώκο, δημιουργούσε ανέκαθεν φωτογραφικά ντοκουμέντα πόνου και θλίψης. Δεκάδες τ’ αποδεικτικά παραδείγματα. Αποτέλεσμα της δημοτικής αδράνειας είναι η σύγχρονη τραγική εγκατάλειψη του Παπαστράτειου (δημοτικού) πάρκου μας. Από πολύ παλιά η δημαρχιακή συμπεριφορά στα κληροδοτήματα ήταν δεσποτική λες και είναι ατομική της ιδιοκτησία και όχι της πόλεως. Η κληρονομικά δημοτική αβουλία για την αξιοποίηση των κληροδοτημάτων μαραζώνει το Αγρίνιο. Περιφρονείται εκ μέρους της ο κοινωνικός στοχασμός και η δημιουργική ανησυχία ενσυνείδητων συμπολιτών μας απαξιώνεται, από τις συμπεριφορές του ξερόλα νέο-αγρινιώτη (μέτοικου) συμβούλου, που όμως ψηφίζει στη γενέτειρά του. Όλα τα κληροδοτηθέντα κτίρια που παρήγαγαν πλούτο και πρόοδο κε Δήμαρχε, κατάντησαν ερειπιώνες, όπου αγέλες αρουραίων τρέφονται με την απάθεια των κατοίκων της… Στον δε πνεύμονα του Πάρκου, από καιρό τώρα, χάρη στην απαξίωσή του από υμάς, οσμίζεται η μυρουδιά της Μήκωνος της υπνοφόρου και το λιβάνι. Ίσως κε Δήμαρχε να μου θυμίσετε την ρήση του Πλάτωνα ότι «Η πόλης είναι αυτή που είναι, γιατί οι πολίτες της είναι αυτοί πού είναι».
Συμφωνώ κατ’ αρχή, γιατί είναι φαεινότερο του ηλίου, η απάθεια των κατοίκων της για τα τεκταινόμενα εντός αυτής. Όμως και τα φιλόπολα αισθήματα ενεργών πολιτών θεωρούνταν ανέκαθεν ως αντιπολιτευτικές προτάσεις και η πόλης ΕΑΛΩ.
Έτσι η πόλη χάνει τη μνήμη της και η ιστορία της παύει να εμπνέει. Όταν στο Βόλο κε δήμαρχε, το κληροδότημα του καπνέμπορα Σπύρερ, έγινε έδρα του Εργατικού Κέντρου το 1945, στον εμφύλιο Στρατοδικείο και σήμερα έδρα του Δημοτικού Κέντρου Ιστορίας. Στη πόλη των Χατζόπουλου, Τσακανίκα, Γεράκη, Ηλιού, Παπαστράτου και των καπνεργατών, τι έργο έχει να επιδείξει η δημοτική αρχή; Για τον ευσυνείδητο αγρινιώτη: ΤΙΠΟΤΑ. Νιώθουν μονάχα ότι το οικοδόμημα της παράδοσης τείνει να ξεθεμελιωθεί λόγω σκόπιμης αμνησίας της δημοτικής αρχής. Περιφρονήθηκε το νόημα της μνημοσύνης, με αποτέλεσμα οι ιστορικές μας παρακαταθήκες, να μην αναφέρονται στις Δέλτους της ιστορίας όχι όπως – προφορικά – αναφέρονται στις ετήσιες εκδηλώσεις μνήμης, αλλά, όπως δημιουργήθηκαν σα γεγονότα. Κι έρχεται ο Χατζόπουλος να μας πει στην ασεβή συμπεριφορά μας.
«Κανένα γεγονός δεν αναταράζει το τέλμα της ακινησίας, μιας ζωής υποταγμένης στο Μοιραίο».
Κε δήμαρχε, πρέπει να βάλουμε τέλος στον ήχο της διαχρονικής δημοτικής σιωπής, για την τύχει των όποιων κληροδοτημάτων εμπνέουν ακόμη μέλλον. Είναι καιρός να χτίσουμε την δικιά μας κάμαρα, πριν χαλάσουμε τη καλύβα του πατέρα μας.
Στα απομεινάρια της ιστορίας μας η νέα εποχή πρέπει να χτίσει το μέλλον της πόλης και όχι τα κληροδοτήματα να γίνουν μνημεία λήθης, γιατί το μνημείο δεν έχει σχέση με την λήθη, αλλά την ανατροφοδότηση της σχέσης του με το παρελθόν.
Κε δήμαρχε, στο σκοτεινό φως της επικαιρότητας λοιπόν διέκρινα την φωτεινή σκιά του παρελθόντος και χωρίς επιλεκτική μνήμη, μα με επώδυνες αναδρομές πάνω σε ό,τι έζησα, δεν επιτρέπεται στην αγρινιώτικη ηθική, τα κληροδοτήματα να γίνουν τεκμήρια πόνου και θλίψης. Τέλος κε δήμαρχε έρχεται και ο στίχος του Βραχωρίτη Σπύρου Τσαμίχα σαν προφητικός λόγος, να μας μελαγχολήσει.
Έλα να το περάσουμε του Πάρκου το δρομάκι
Γυναίκα μου, συντρόφισσα, πριν πιάσει η βροχή.
Μας καρτερεί παντέρημο, το άμοιρο Παρκάκι,
κι είμαστε μόνοι μας – ΓΙΑ ΔΕΣ –
κι άλλη ΚΑΜΙΑ ψυχή».
Γιατί κε Δήμαρχε;
πηγή: http://agriniovoice.gr
