Του Γιώργου Χαρβαλιά

Συγχωρέστε με αν φαίνομαι καχύποπτος, αλλά, πολύ φοβάμαι ότι όλη αυτή η ιστορία με το Qatar-Gate θα φρακάρει τελικά στα «μικρά ψάρια». Mακάρι να κάνω λάθος.

Όμως δύσκολα –πιστεύω – θα αγγίξει τους μεγαλόσχημους χρυσοκάνθαρους των Βρυξελλών, τα λαμόγια περιωπής, που τα παίρνουν από παντού, εξυπηρετώντας ποικιλότροπα συμφέροντα με την εξαίρεση αυτών που τους πληρώνουν, δηλαδή των ευρωπαίων φορολογούμενων.

Η μοιραία Εύα ήταν εξ’ αρχής αναλώσιμη. Ήταν βολική, ομορφούλα, χαζοβιόλα, υπερφιλόδοξη, άπληστη και πάνω απ’ όλα Ελληνίδα. Πουλάει καλά. Το ίδιο και η παρέα της. Ο ζεν πρεμιέ σύντροφος της Φραντσέσκο, ο «ακτιβιστής» ιταλός ευρωβουλευτής, ο συνδικαλιστής συμπατριώτης τους με την μαχητική ΜΚΟ και πάει λέγοντας.

Τυπικοί «μικροαπατεώνες» του Νότου, όπως θέλει να τους φαντάζεται η στερεοτυπική παραφιλολογία περί «τεμπέληδων και χαραμοφάηδων» της Μεσογείου που καλλιεργεί εντέχνως από την εποχή των μνημονίων η Bild και οι συναφείς φυλλάδες της «κεντροευρωπαϊκής ηθικής».

Έλληνας είναι και ο Μαργαρίτης. Αλλά δεν φαντάζομαι η τσιμπίδα του νόμου, ακόμη και η βελγική, να φτάσει μέχρι την αφεντιά του. Πρώτον γιατί ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτα – σοκολατάκια μόνο του έδωσαν – και δεύτερον γιατί ακόμη και στη θεωρητική περίπτωση που τα έχει αρπάξει, είναι πολύ «μεγάλο ψάρι» για να λογοδοτήσει και πολύ πονηρός για να κρύβει τα «μαύρα» σε κούνιες μωρών.

Η υπόθεση όμως της υπόγειας διείσδυσης περιθωριακών καθεστώτων και υπηρεσιών σε ευρωπαϊκό έδαφος (όχι μόνο αραβικών) είναι πολύ μεγάλη και δεν εξαντλείται στο χαρτζιλίκι της Εύας. Ακόμη και το εξαγορασμένο από τους Γερμανούς Politico, έφτασε να διερωτάται – για τα μάτια του κόσμου ασφαλώς- «πόσο βαθιά είναι η σήψη» και αν τελικά μιλάμε για μερικά σάπια μήλα ή ένα ολόκληρο χαλασμένο βαρέλι.

Μόνο που το Politico σκοπίμως περιορίζει τους συλλογισμούς του στο Ευρωκοινοβούλιο και τα μέλη του. Αποφεύγει να ομολογήσει δηλαδή ότι η διαφθορά πηγάζει από υψηλότερα κλιμάκια: Την ιερή αγελάδα της Κομισιόν.

Στη Γερμανία ακόμη κι οι πέτρες ξέρουν ότι η Μέρκελ ξεφορτώθηκε την φον ντερ Λάιεν, παρκάροντάς την στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, γιατί βοούσε ο τόπος από τα σκάνδαλα όταν η τελευταία ήταν επικεφαλής του ομοσπονδιακού Υπουργείου Άμυνας. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι η κυρία υπουργός έπαιρνε προμήθεια ακόμη και από τις…κάλτσες του γερμανικού στρατού.

Τα κουτσομπολιά επανήλθαν την εποχή του κορωναϊού. Ακόμη και σήμερα αγωνιζόμαστε να καταλάβουμε ακριβώς τι είδους συμφωνίες έκανε η θεία Ούρσουλα με τον Μπουρλά της Pfizer και τα’ άλλα παιδιά των μεγάλων φαρμακευτικών. Στην πορεία βγήκε στη φόρα και η εμπλοκή του συζύγου της που δραστηριοποιείται στον τομέα της ιατρικής τεχνολογίας εξασφαλίζοντας παχυλές ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.

Στην περίπτωση της Ούρσουλας βεβαίως δεν «άνοιξε μύτη». Ούτε πρόκειται. Γι αυτό και υποψιάζομαι ότι το μίνι Qatar-Gate, ήταν απλώς μια καλοστημένη επιχείρηση επίδειξης διαφάνειας. Μία περιορισμένης κλίμακας «βιτρίνα αυτοκάθαρσης» με σκοπό να μην φτάσει ποτέ το μαχαίρι στο πραγματικό απόστημα.

Το απόστημα δεν είναι το διακοσμητικό ευρωκοινοβούλιο και η στρατιά των σκανδαλωδώς χρυσοπληρωμένων Ευρωβουλευτών, αλλά η κορυφή της πυραμίδας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που είναι σάπιο από τα θεμέλια του.

Όλη αυτή η δομή εξουσίας που εξ’ αρχής στήθηκε για να κερδίζουν στο τέλος οι Γερμανοί, ευνοεί τις υπόγειες συναλλαγές, το αλισβερίσι και τη διαφθορά των υψηλά ιστάμενων. Οι ανήσυχοι κομπάρσοι, τύπου Εύας, τσιμπολογάνε κανένα «κοκαλάκι».

Το γραφειοκρατικό περιβάλλον στις Βρυξέλλες είναι από τη φύση του νοσηρό και διαβρωμένο. Μιμείται τους κανόνες δημοκρατικής λειτουργίας του αμερικανικού μοντέλου με τις οργανωμένες ομάδες πίεσης και τα χιλιάδες λόμπι. Αλλά τα οργανωμένα επιτελικά γραφεία των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων που «γνωμοδοτούν» για το καλό – υποτίθεται – του ευρωπαίου φορολογούμενου στην πράξη είναι ένα κακέκτυπο των αμερικανικών.

Ένα παραλυτικό σύστημα λήψης αποφάσεων με παρασκήνιο που βρωμάει και ζέχνει, κομμένο και ραμμένο για να προστατεύει τα συμφέροντα των Γερμανών και των δορυφόρων τους. Όταν έρχεται η ώρα να δραστηριοποιηθεί για πραγματικά πανευρωπαϊκά προβλήματα, όπως η πανδημία ή το φάσμα ενός παγωμένου χειμώνα χωρίς θέρμανση για τα νοικοκυριά, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η ανεπάρκεια και η ανικανότητα μπερδεύεται με τις προτεραιότητες εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων.

Αν σε αυτό το δαιδαλώδες περιστύλιο εξουσίας προστεθεί και το σάπιο φρούτο των ΜΚΟ, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος του προβλήματος. Πίσω από κάθε σκάνδαλο βρίσκεται μια «Μη Κυβερνητική Οργάνωση».

Πίσω από τις περισσότερες (όχι όλες) ΜΚΟ βρίσκονται επιτήδειοι οι οποίοι ανακαλύπτουν «ευγενείς σκοπούς» για να μεγαλώσουν το πορτοφόλι τους. Οι μηχανισμοί καθοριστικού ελέγχου αυτής της φάμπρικας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτοι.

Εντυπωσιακή λοιπόν η επιχείρηση της βελγικής αστυνομίας, αξιοθαύμαστα στεγανοί οι μηχανισμοί της βελγικής δικαιοσύνης, εξαιρετικό το casting των ενόχων, που μεθαύριο θα μπορούν να γυρίσουν μια ωραία ταινία, αλλά φοβούμαι πώς η βαλίτσα δε θα πάει πολύ μακριά.

Το ψάρι δυστυχώς βρωμάει από το κεφάλι. Και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα για να υπηρετήσει τις ανθρώπινες αξίες πάνω στις οποίες σήμερα σπεκουλάρει πρέπει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη…

Το άρθρο αυτό του Γιώργου Χαρβαλιά δημοσιεύθηκε στις 15-12-22 στην εφημερίδα «Δημοκρατία».

Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr