Όποιος ελέγχει τα τρόφιμα, θα ελέγχει τον κόσμο!

Μπορεί στην Ελλάδα να ισχύουν ακριβώς τα αντίθετα, αφού μια ζωή ανάποδα σαν τον κάβουρα πάμε, αν όμως δούμε τη μεγάλη εικόνα θα καταλάβουμε πολύ εύκολα ότι ο κόσμος έχει ήδη αλλάξει. Και πως σε αυτόν τον κόσμο, ο αγρότης μπορεί να είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής!

Ο παγκόσμιος πληθυσμός ξεπέρασε πρόσφατα τις 8 δισεκατομμύρια ψυχές. Μην κοιτάτε τη χώρα μας που αργοπεθαίνουμε, μην κρίνετε απ’ την Αιτωλοακαρνανία που έχει σχεδόν ερημώσει. Στον πλανήτη ο πληθυσμός αυξάνεται ραγδαία. Και τα 8 δις στόματα, ….πρέπει να βρουν κάτι να φάνε. Κάτι, που θα το έχει παράξει ο αγρότης!

Την ίδια στιγμή, ακόμη και ο δυτικός, λεγόμενος, κόσμος, που υποτίθεται ότι τα είχε λυμένα αυτά, κλυδωνίζεται απ’ τις διαδοχικές κρίσεις. Είναι τα ρωσο-ουκρανικά και όλο αυτός ο εφιάλτης του πολέμου που τόσα προβλήματα έχει δημιουργήσει τόσο στο ενεργειακό όσο και στη διακίνηση των σιτηρών, με την Ε.Ε. να επιμένει στο λάθος και να το διογκώνει.

Διότι το πρόβλημα δεν είναι απλώς το πώς θα φύγουν τα σιτηρά απ’ τις εκεί αποθήκες για να μοιραστούν στον υπόλοιπο κόσμο. Το τεράστιο πρόβλημα είναι πως …μιλάμε για τα σιτηρά που καλλιεργήθηκαν πέρυσι και κανείς δεν μας λέει τι θα γίνει με την παραγωγή της επόμενης χρονιάς, που, σε συνθήκες πολέμου, σαφέστατα και δεν θα είναι ικανή να μας θρέψει, αφού εκεί έχουμε καταντήσει, να εξαρτόμαστε για το ψωμάκι από δυο κράτη.

Ο πόλεμος (άρα και οι συνέπειές του) θα συνεχιστεί. Και μαζί οι κυρώσεις στη χώρα που παράγει τα λιπάσματα.

Και, δείτε την ανοησία: επιδοτεί η Ευρώπη τα λιπάσματα που ήδη υπάρχουν στις αποθήκες, αλλά, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, τίποτε δεν έχει κάνει για να υπάρχουν λιπάσματα τα επόμενα χρόνια. Και χωρίς λίπασμα, πως θα καλλιεργήσει ο αγρότης;

«Βιολογικά», είναι ίσως η μόνη απάντηση. Σύμφωνοι. Με τη διαφορά ότι αυτό σημαίνει …λιγότερα τρόφιμα.

Το κενό είναι τεράστιο. Και σαφώς δεν μπορεί να καλυφθεί με τους οικοδίαιτους γρύλους, το αποξηραμένο κίτρινο αλευροσκουλήκι και την μεταναστευτική ακρίδα, που ήδη τα τρώμε (δείτε ΕΔΩ).

Ναι, τα τρώμε! Μπορεί όχι σε «σουβλάκι γρύλο» ή «τηγανιά ακρίδες», αλλά τα τρώμε κανονικότατα ως πρόσθετα τροφίμων σε διάφορα σκευάσματα.

Το πώς θα τραφεί όλος αυτός ο πληθυσμός, λοιπόν, είναι το μεγάλο ερώτημα. Και το πολύ μεγάλο στοίχημα για την επόμενη μέρα.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι εκείνοι που θέλουν να συνεχίσουν να ελέγχουν τον κόσμο, επενδύουν σήμερα στο πως θα ελέγξουν τα τρόφιμα. Καλά τα πετρέλαια, τα φάρμακα και η σύγχρονη τεχνολογία, αλλά….αγοράζουν και κανένα χωραφάκι, σαν την Πελοπόννησο και τη Στερεά μαζί! Τυχαίο; Δεν νομίζω…

Σε αυτό το σκηνικό, λοιπόν, ο αγρότης καλείται να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του. Να καταλάβει την αξία του, να βγει μπροστά και να εξηγήσει σε όσους δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως ….χωρίς αυτόν θα τρώει γρύλους και ακρίδες. Και αλευροσκουλήκια για επιδόρπιο.

Το αρμόδιο υπουργείο, το συνεταιριστικό κίνημα, οι επιχειρήσεις του ευρύτερου κλάδου της αγροτικής οικονομίας και ο κάθε παραγωγός μεμονωμένα, αν και τώρα δεν κατανοήσουν τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας, …θα το χάσουν το παιχνίδι οριστικά.

Και αν χαθεί αυτό το παιχνίδι, …χαθήκαμε!