Σε ένα παιχνίδι έναντι ενός Λεβαδειακού με πολλές και σημαντικές απουσίες, ο Παναιτωλικός αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων, παραχωρώντας λευκή ισοπαλία.
Το αποτέλεσμα είναι σαφέστατα αρνητικό. Ο Τίτορμος έπαιζε εντός έδρας με μια εκ των πιο αδύναμων ομάδων της κατηγορίας και δεν κατόρθωσε ούτε να νικήσει, αλλά ούτε και να δείξει καλό αγωνιστικό πρόσωπο.
Έχοντας πλέον ένα σημαντικό δείγμα αγώνων, 11 στον αριθμό, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο φετινός Παναιτωλικός διαφέρει κατά πολύ από πέρσι. Το επιθετικογενές αγωνιστικό στυλ της προηγούμενης χρονιάς, με τον Τίτορμο να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και την κατοχή της μπάλας στην πλειοψηφία των αγώνων (ακόμα και κόντρα σε ισχυρούς αντιπάλους όπως ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, ο Άρης) έχει αλλάξει άρδην.
Ο κόουτς Αναστασίου την τρέχουσα σεζόν έχει επιλέξει μια συντηρητική αγωνιστική νοοτροπία που βασίζεται ξεκάθαρα στις αντεπιθέσεις. Η κυκλοφορία της μπάλας έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, με τους παίκτες των «κυανοκίτρινων» να έχουν το νου τους κυρίως στα μετόπισθεν. Χωρίς, μάλιστα, να ασκούν πίεση ψηλά στον αντίπαλο, αλλά περιμένοντάς τον πίσω από τη μέση του γηπέδου.
Βαθμολογικά η επιλογή αυτή μοιάζει να δικαιώνει μέχρι στιγμής τον Αρτινό τεχνικό, που πέρσι είδε την ομάδα του να κυριαρχεί, να παίζει όμορφο ποδόσφαιρο, αλλά να πετάει σημαντικούς βαθμούς σε πάμπολλα παιχνίδια λόγω αδικαιολόγητων ατομικών λαθών και στιγμών αδράνειας.
Η εικόνα της ομάδας, όμως, δεν είναι ενθαρρυντική, ιδίως από τη μέση και μπροστά. Αυτοματισμοί μεσοεπιθετικά δε φαίνεται να υπάρχουν και ο τρόπος ανάπτυξης βασίζεται σε «σαραντάρες» ή «πενηντάρες» διαγώνιες μπαλιές είτε από τον Μλάντεν είτε από τον Κορνέλιους.
Αν και στο ρόστερ υπάρχουν αρκετοί κεντρικοί μέσοι, κανένας εξ αυτών (με εξαίρεση ορισμένες εκλάμψεις του Κολοβού) δεν έχει καταφέρει να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο μεταξύ άμυνας και επίθεσης.
Ήταν λογικό κι επόμενο, λοιπόν, η επικράτηση επί ενός αντιπάλου με ξεκάθαρους αμυντικούς προσανατολισμούς, όπως ο Λεβαδειακός, να μην είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, ελέω της δυσκολίας παραγωγής ικανού αριθμού αξιόλογων τελικών προσπαθειών.
Θετικότατο στοιχείο του φετινού Παναιτωλικού, βέβαια, είναι το γεγονός ότι «πουλάει πολύ ακριβά το τομάρι του». Οι παίκτες του Αναστασίου ακολουθούν πιστά το πλάνο σύμφωνα με το οποίο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Όμορφο ποδόσφαιρο δεν παρουσιάζουν, αλλά δυσκολεύουν οποιονδήποτε αντίπαλο. Έχουν καταφέρει, άλλωστε, να συγκεντρώσουν 13 βαθμούς, δυο λιγότερους από τον έκτο Άρη.
Η σχετικά καλή βαθμολογική συγκομιδή, όμως, δεν πρέπει να καθησυχάσει ούτε τον προπονητή, ούτε και τη διοίκηση. Ο βαθμολογικός πίνακας είναι ιδιαίτερα ευμετάβλητος και 2-3 ακόμα αρνητικά αποτελέσματα μπορούν να φέρουν τα πάνω-κάτω.
Στις δυο αγωνιστικές που απομένουν είναι μάλλον απίθανο να αλλάξει δραματικά η μέτρια εικόνα του Παναιτωλικού. Βασικός στόχος για την ομάδα είναι να βάλει κι άλλους βαθμούς στο σακούλι. Μπορεί να το κάνει τόσο κόντρα στον Παναθηναϊκό (που θα έρθει στο Αγρίνιο χωρίς τους καταλυτικούς και ποιοτικότατους Παλάσιος-Αϊτόρ), όσο και στην ασταθή Λαμία.
Σε πρώτη φάση, λοιπόν, η συγκομιδή βαθμών είναι καθοριστική, ώστε ο Τίτορμος να είναι απαλλαγμένος από το άγχος του υποβιβασμού.
Μετά τη διακοπή του μουντιάλ, όμως, η απαίτηση για βελτίωση της αγωνιστικής εικόνας του Παναιτωλικού, συνδυάζοντας τα θετικά αποτελέσματα με καλό ποδόσφαιρο, φαντάζει απολύτως λογική.
Αντιστοίχως λογική κι επιβεβλημένη μοιάζει και η στοχευμένη μεταγραφική ενίσχυση σε καίριες θέσεις, όπως αυτή της κορυφής της επίθεσης, όπου μετά τον Καρέλη υπάρχει το…χάος.
Με σκληρή δουλειά και ποιοτικές προσθήκες, βασιζόμενος στο θετικό βαθμολογικό ξεκίνημα της φετινής χρονιάς, ο Παναιτωλικός μπορεί και πρέπει να βελτιωθεί, εξαντλώντας τις πιθανότητες διάκρισης που του αναλογούν.
Νικόλας Δρέλλιας
agrinionews.gr
