Μητέρα... λέξη ιερή και πολυπόθητη.

Ισχυρή ανάμνηση για πολλούς, πραγματικότητα για κάποιους ακόμα, φανταστική μορφή για πλήθος ανθρώπων και βίωμα ενός θαύματος για τις ευνοημένες από την τύχη γυναίκες...

Τα παραπάνω λόγια της Γεωργίας Τριανταφύλλου θα διαβάσει ο αναγνώστης στο οπισθόφυλλο του νέου εκδοθέντος βιβλίου της "Κύκλος ποιημάτων για την μητέρα".

Με αφορμή την έκδοση αυτή η Χρύσα Σπαή συναντήθηκε μαζί της και μίλησαν για το βιβλίο και γενικότερα για την έννοια της μητέρας.

Γεωργία πές μας λίγα πράγματα για το νέο σου βιβλίο;

Λοιπόν το νέο μου βιβλίο είναι ένα προϊόν έκφρασης θα έλεγα περισσότερο, το οποίο προέκυψε μετά από την γέννα του δεύτερου παιδιού μου.

Τι συναισθήματα προέκυψαν και αποφάσισες να το γράψεις;

Ήρθα αντιμέτωπη με δυσκολίες. Έχω δύο παιδάκια. Στο πρώτο είχα μια εύκολη φυσιολογική εγκυμοσύνη και μια δεύτερη εγκυμοσύνη πολύ διαφορετική από την πρώτη. Επειδή οι συνθήκες στην ζωή μου σε αυτές τις δυο περιπτώσεις ήταν διαφορετικές. Η δεύτερη εγκυμοσύνη ήταν δύσκολη από πολλές απόψεις όπως το ότι περνούσα πολλές ώρες μόνη μου, ήταν ο κορονωιός που μας περιόρισε, κάποιοι πόνοι λίγο παραπάνω, έχοντας να φροντίσω και το πρώτο μου παιδί που ήταν πολύ συνεργάσιμο, επίσης οι δραστηριότητες ήταν λιγότερες, λίγη ενασχόληση με την ζωγραφική και διάφορα εικαστικά και επιτραπέζια ώστε να μην απαιτείται κίνηση. Είδα ποιές δυσκολίες αντιμετωπίζουν και γυναίκες με προβλήματα, οι γυναίκες μονογονεϊκών οικογενειών γιατί και εγώ λόγω των πολλών ωρών που ήμουνα μόνη μου, το βίωσα και αυτό εν μέρει, είδα την πολυπλοκότητα του να είσαι μητέρα και αργότερα το να είσαι μητέρα δυο παιδιών.

Το βιβλίο βέβαια ολοκληρώθηκε  όταν είχα και το δεύτερο παιδάκι,  οπότε πιάνει πολύ φάσμα. Και μιας εγκυμοσύνης και μιας δύσκολης εγκυμοσύνης και μητέρας με παιδί - παιδιά.

Στην πατρική σου οικογένεια η δική σου η μαμά πως ήταν;

Η δική μου η μαμά ήταν επίσης μια γυναίκα αγωνίστρια, με τρία παιδιά, με μεγάλη διαφορά ηλικίας εμένα και των υπολοίπων δύο. Με μια ζωή ταραχώδη θα έλεγα. Η μαμά μου ήταν μια γυναίκα που δούλευε σε έναν γνωστό οίκο μόδας στην Αθήνα, εξαιρετική μοδίστρα και εξαιρετικός τεχνίτης σε αυτό που έκανε. Ο πατέρας μου αστυνομικός διευθυντής, εξόριστος κάποτε, ξανά στην εργασία μετά. Εγώ νομίζω ότι πήρα και από τους δύο στοιχεία. Η σχέση τους ήταν σχέση αγάπης με αρκετά προβλήματα αλλά κατά βάση ήταν σχέση αγάπης και για αυτό νομίζω έμειναν και μαζί.

Πιστεύεις ότι σε επηρέασε η σχέση της μαμάς σου με σένα για να γράψεις το βιβλίο, τα βιώματά σου.

Με επηρέασε το πρότυπο μητέρας, της μητέρας μου και προσπάθησα και εγώ να γίνω για την οικογενειά μου αυτό το πρότυπο. Η μαμά μου εγκατέλειψε την δουλειά της μερικώς στην αρχή και ολοκληρωτικά μετέπειτα, αφοσιώθηκε στα τρία παιδιά της και την οικογένεια της. Βέβαια ήταν ένα μοτίβο, που συνηθίζονταν στις παλιές εποχές και εγώ εν μέρει έκανα το ίδιο πράγμα ερχόμενη εδώ στο Αγρίνιο. Αυτό δεν με γέμιζε βέβαια και για αυτό κράτησα το κάποιες ώρες εκπαίδευσης στο ωδείο που είναι μια υποτυπώδη μορφή εργασίας, ουσιαστική όμως.

Είναι δύσκολο να συμβιβαστούν οι δύο ρόλοι. Η μητέρα επαγγελματίας και η μαμά;

Είναι δύσκολο και έχω να πω επιπρόσθετα. Η μητέρα επαγγελματίας ξεφεύγει κι’ ολας λιγάκι από αυτό που λέμε αποκλειστικός ρόλος μητέρας. Δηλαδή να βρίσκεσαι μες το σπίτι και να υπηρετείς το σπίτι και τα παιδιά σου και πιθανόν τον συζύγου είναι πάρα πολύ απαιτητική εργασία δίχως χρηματική αμοιβή φυσικά. Έχουν πολύ μεγάλες ευθύνες - έχω να πω - οι γυναίκες που εργάζονται, επειδή υπήρξα μητέρα εργαζόμενη και τώρα μητέρα ελαφρώς εργαζόμενη. Αυτός ο χρόνος εργασίας είναι ζωτικής σημασίας για την μορφωμένη γυναίκα μητέρα. Δεν μπορείς να απωθήσεις είκοσι χρόνια σπουδών, ανάλογα φυσικά του αντικειμένου και επίσης δεν μπορείς να απωθήσεις το δικαίωμα επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους. Τα παιδιά απαιτούν την μαμά τους, φυσικά και τον μπαμπά τους, αλλά κυρίως την μαμά τους, διότι οι δεσμοί αγάπης είναι πολύ πιο ισχυροί με την μητέρα που τα κυοφορεί εννέα μήνες. Γράφω στο βιβλίο μου για τα παιδάκια που γεννιούνται σε ένα κρύο δωμάτιο και βλέπουν έτσι μια ηλιαχτίδα φωτός. Σαφέστατα είναι συμβολικό. Και αναφέρομαι στους γονείς που δεν  ανταποκρίνονται στο ρόλο τους, εγκαταλείπουν τα παιδιά τους τα οποία καταλήγουν σε ιδρύματα κλπ

Κανένα παιδί δεν είναι ατυχία, ατυχής είναι η απόφαση ενός γονέα να εγκαταλείψει το παιδί του. Μια μητέρα για να πάρει μια τέτοια απόφαση πρέπει όχι απλά να ξεπεράσει τα οριά της αλλά να υπάρχει κάποιο παθολογικό πρόβλημα. Δεν μπορεί αυτό το συναίσθημα που βιώνεις την ώρα που γεννιέται το παιδί σου, να απωθείται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Προσπάθησα να το δω από διάφορες οπτικές, διάφορα συναισθήματα που σου γεννιούνται, διάφορες οπτικές, διάφορους φόβους. Οι Λαιστρηγόνες και οι Κύκλωπες καμιά φορά μπορεί να κερδίσουνε αλλά συνήθως δεν συμβαίνει.

Πρέπει να υπάρχει συνειδητοποίηση ότι το παιδί είναι εξ’ ολοκλήρου στόχος ενός γονέα κατά την ταπεινή μου άποψη την οποία διατυπώνω και στο βιβλίο. Και ότι είμαστε εμείς θα είναι και το παιδί. Ότι λες στο παιδί να μην κάνει αν εσύ το κάνεις, το παιδί θα το κάνει.

Θεωρείς ότι οι προηγούμενες μαμάδες όπως οι μαμάδες μας ή οι γιαγιάδες μας μεγάλωσαν με διαφορετικά πρότυπα και αρχές;

Δεν θα το αξιολογήσω καλύτερα η χειρότερα. Θα πω όμως το εξής: υπήρχαν παλιότερα πιο ισχυροί δεσμοί με την φύση. Και αυτό παρατηρώ ότι είναι ένα σημαντικό στοιχείο στα παιδιά. Πρόσφατα διάβασα Χόρχε Μπουκάι μια έκφραση φανταστική που είπε ότι: οι γονείς δεν έχουν ανάγκη από ψυχοθεραπευτές αλλά από γονείς. Οι γονείς στον αγώνα τους να βγάλουνε χρήματα και να προσφέρουν υλικά στα παιδιά τους, ξεχνάνε τα πνευματικά αγαθά προς αυτά, τα οποία είναι η αγάπη και η επαφή τους με την φύση. Δεν χρειάζεται να βγεις και να χαλάσεις 200 ευρώ σε μια έξοδο με τα παιδιά σου, αρκεί να πας με τα αυτοκινητό σου ή με τα πόδια μια βόλτα και να αγγίξουν το χώμα τα παιδιά, να τους πάρεις μια γλαστρούλα να βάλουν το χεράκι τους μέσα, να νοιώσουνε την υφή της φύσης, να νοιώσουν την γεύση της. Ας φάει και λίγο χώμα το μωρό , δεν θα πάθει τίποτα.

Ας μιλήσουμε και για την σύγχρονη μητέρα

Η σύγχρονη μητέρα που από ότι βλέπω είναι και μονογονεϊκής οικογένειας καθότι έχουμε πάρα πολλά διαζύγια. Δεν ανέχεται  ο άνθρωπος πολλά πράγματα. Παλιότερα λέγαμε δέξου  τον ανθρωπό σου με τα καλά του και  τα ασχημά του, να υπάρχει μια επικοινωνία. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν γίνει λιγάκι υλιστές και  λιγάκι "μη μου άπτου". Αλλά δεν είναι αυτή η ουσία. Ούτε αθεράπευτα ρομαντικοί πρέπει να είμαστε ούτε και στο άλλο άκρο δηλ. δογματικοί. Θεωρώ ότι μια καλή σχέση, μια συνεννόηση και μια ομαλή συμπεριφορά χωρίς ακραίες αντιδράσεις, βοηθάει και τα ίδια τα παιδιά και η μητέρα είναι ρυθμιστής όλων αυτών. Δεν λέω για τον πατέρα γιατί οι άνδρες δεν κυοφορούν δεν έχουν την ίδια επικοινωνία με το παιδί. Υπάρχουν βέβαια και πολλών τύπων μητέρες οι οποίες δεν αντέχουν τον ρόλο. Μπορεί να είναι πολύ δυναμικές γυναίκες στην δουλειά τους και να μην μπορούν να έχουν ένα κλείσιμο στο σπίτι. Εγώ έπαιρνα τα παιδιά μαζί μου δε διάφορες εκδηλώσεις που έκανα.

Ένα μήνυμα για το ρόλο την μάνας στη σημερινή κοινωνία;

Η μητέρα είναι ιερό πρόσωπο όπως και να έχει. Ότι και να είναι και ότι ακραίο να κάνει είναι ένα σεβαστό πρόσωπο. Επειδή το βιβλίο μου αφορά την μητέρα και το πρόσωπο της μητέρας θα έλεγα ότι πρέπει να είναι το βασικό πρόσωπο σεβασμού διότι έχει φέρει στον κόσμο κάποιους ανθρώπους. Για αυτό πρέπει να υπάρχει μια συγκατάθεση, μια συγκατάβαση, και μια λογική επι πραγματικών δεδομένων. Η σχέση παιδιού και μάνας είναι  η βασική πηγή ζωής μιας γυναίκας όχι επειδή γαντζώνεται από τα παιδιά αλλά γιατί έχει συνεχώς την έννοια τους. Ποτέ δεν σταματάς να σκέφτεσαι το καλύτερο για την ζωή τους, ποτέ δεν σταματάς να σκέφτεσαι τον τρόπο που θα αντιδράσεις σε  κάποιες στενοχώριες τους, σε διάφορες παγίδες που πιθανόν να πέσουν κλπ. Υπάρχουν μητέρες που δεν αντέχουν αυτό τον ρόλο, υπάρχουν μητέρες που παραπονιούνται και δεν ευχαριστιούνται τις ώρες με τα παιδιά τους. Υπάρχουν μητέρες που λείπουν στην δουλειά τους, αφήνουν τα παιδιά τους   μόνα τους στο σπίτι. Υπάρχουν μητέρες που μένουν μετέωρες ξαφνικά, σε απόγνωση, επίσης έχω ένα ποίημα για την απόγνωση. Υπάρχουν στιγμές που από κούραση αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχεις, υπάρχουν στιγμές που έχεις εγκαταλείψει την προσωπικότητά σου και έχεις δοθεί ολοκληρωτικά στα παιδιά. Είναι στιγμές που πρέπει να βρείς ισορροπία. Θεωρώ λοιπόν ότι αυτό το βιβλίο εάν το διαβάσει κάποιος με προσοχή, επειδή είναι βιωματικό εν μέρει, όλες οι μαμάδες που επιτελούμε τον ρόλο μας συνειδητά ή ασυνείδητα κάποιες φορές, προβάλλεται. Προβάλλονται διάφορες εικόνες μητέρας, όπως βλέπω εγώ πολλές μητέρες και έχω γνωρίσει πού κόσμο για την ηλικία μου. Θεωρώ ότι κάθε γυναίκα που γίνεται μητέρα δικαιούται να έχει τις αντιδράσεις που έχει αρκεί να μην είναι βίαιες προς το παιδί της. Θεωρώ ότι η μητρότητα σε κάνει πιο ευφυή γιατί βλέπεις σαν τρίτο πρόσωπο τον εαυτό σου με τα παιδιά. Σου ανοίγει έναν ορίζοντα αναστοχασμού, και αν δεν στον ανοίγει ελπίζω ότι με αυτό το βιβλίο να τον ανοίξει σε κάθε γυναίκα που θα το διαβάσει.

Να δώσουμε και ένα μήνυμα στις μανούλες που θέλουν να γίνουν και δεν μπορούνε;

Η άποψή μου είναι να μην παρατάνε την προσπάθεια. Και κάτι άλλο. Ίσως η φύση έχει λόγο που δεν αφήνει να έρθει στον κόσμο ένα παιδί. Ίσως η φύση να ξέρει καλύτερα. Να κάνουν τις προσπάθειές τους με όλη τους την ψυχή μέχρι εκεί που πιστεύουνε ότι μπορούν να αντέξουνε, γιατί πρέπει να είμαστε και εμείς οι ίδιοι καλά, να έχουν γιατρούς που να αισθάνονται σίγουρες, γιατί είναι μεγάλο εγχείρημα και πραγματικά αν δεν μπορέσουν να κάνουν παιδί, γιατί μητέρα δεν είναι μόνο η βιολογική μητέρα, υπάρχουν παιδάκια που υποφέρουν, παιδάκια που πιθανώς οι γονείς τους μπορεί να έχουν σκοτωθεί, ή να τα έχουν αποποιηθεί για τον Α ή Β λόγο. Οπότε υπάρχει και το ενδεχόμενο της υιοθεσίας. Επίσης στο βιβλίο μου υπάρχει ποίημα που λέει για την σημαντικότητα της μητρότητας ως μητρότητα, όχι ως βιολογική μητέρα ενός παιδιού, γιατί γονιός δεν είναι αυτός που κάνει την πράξη για να φέρει ένα παιδί στον κόσμο, αλλά αυτός-αυτή που αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη της πατρότητας – μητρότητας η οποία σε ακολουθεί σε όλη σου την ζωή και το καλό είναι να έχεις έναν σύντροφο που τον αγαπάς πραγματικά.

Και ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας

Ο γονιός και η μητέρα είναι αυτός ο άνθρωπος που αγωνιά για ένα πρόσωπο που έρχεται στον κόσμο. Είτε είναι αυτό το πρόσωπο που φέρνει ένα μωρό στον κόσμο, είτε είναι αυτό το πρόσωπο που αναλαμβάνει ένα μωρό. Μακάρι ο κόσμος να ξεφύγει από τα ταμπού του παρελθόντος και να γίνουμε πιο άνθρωποι, να είμαστε πιο κοντά στην φύση και να μην τα μετράμε όλα με χρήματα.

Η κόμμωση της κ. Χρύσας Σπαή είναι χορηγία του "HAIR SALON Δήμητρα Γκέκα"

Τμήμα Παραγωγής Ειδήσεων και Ενημέρωσης του site AitoloakarnaniaBEST.gr