Πρόκειται για ένα μικρό σχετικά χωριό που είναι σκαρφαλωμένο στο όρος «Aνάληψη», εξού και το όνομα, στα 700 μέτρα και διαθέτει απίστευτη θέα στη λίμνη Τριχωνίδα, αλλά και αποτελεί πόλο έλξης για όσους λατρεύουν τη φύση και αποφεύγουν τις πολυτέλεις και τα κοσμικά στέκια…
Το σημείο ιδανικό. Ανατολικά και νότια είναι ο Ευήνος ποταμός, βόρεια ο Αβαρίκος και το Πετροχώρι, βορειοδυτικά τα Σιταράλωνα και δυτικά ο οικισμός Καλούδι. Απέχει 15 χιλιόμετρα από το Θέρμο και 35 από τη Ναύπακτο, ενώ συνδέεται οδικά και με τα χωριά της Μακρυνείας.
Από θέμα καιρού, ο χειμώνας είναι αρκετά βροχερός και γενικά ήπιος, ενώ πολλές φορές παρατηρούνται και χιονοπτώσεις, χωρίς ωστόσο να δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα στη περιοχή. Το καλοκαίρι είναι θερμό και ξηρό.
Η περιοχή κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια, από πελασγικούς και στην μυκηναϊκή εποχή, από αχαϊκούς πληθυσμούς, ενώ στα ιστορικά ελληνικά χρόνια και την περίοδο της ρωμαιοκρατίας ήταν μέλος της Αιτωλικής συμπολιτείας.
Το σύνολο σχεδόν των κατοίκων ασχολείται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, οι κυριότερες καλλιέργειες είναι το καλαμπόκι, το σιτάρι, η ελαιοκομία, η εκτροφή αιγοπροβάτων και στο παρελθόν η αμπελουργία και η καλλιέργεια καπνών.
Στο αρχείο του μοναστηριού, σώζεται επιστολή από το 1508, του μητροπολίτη Nαυπάκτου & Άρτης Eυθυμίου (1507 – 1510) προς τους πατέρες που ασκούνται στη Mονή. Eδώ μόνασε και ο μετέπειτα, Άγιος Iάκωβος ο Nεομάρτυρας, καθώς και οι μαθητές του Ιάκωβος, Διονύσιος και Θεωνάς, ενώ στο ρέμα του Σταλίκη, στην περιοχή της Τραγάνας, σε απόκρημνη και δύσβατη περιοχή είναι το σπήλαιο όπου ασκήτεψε γύρω στα 1520, ώσπου συνελήφθη από τους Τούρκους, βρήκε μαρτυρικό θάνατο και η μνήμη του εορτάζεται την 1η Νοεμβρίου.
Ο χορός Γαϊτανάκι ή Κατσούδας χορεύεται κάθε χρόνο την τρίτη μέρα του Πάσχα, τιμά τη μνήμη του κλέφτη Κατσούδα και οι ρίζες του χάνονται στα βάθη της Τουρκοκρατίας. Χορεύεται από άντρες και γυναίκες σε δύο ομόκεντρους κύκλους. Χαρακτηριστικό είναι το «πλέξιμο», καθώς οι χορευτές του έξω κύκλου περνούν τα χέρια τους πάνω από τα κεφάλια των χορευτριών του μέσα κύκλου.
Στα μέσα του δρόμου προς τη Ναύπακτο, βρίσκεται ο οικισμός «Μπανιάς», που πήρε το όνομά του από το ομώνυμο Χάνι του Μπανιά. Χαρακτηριστική είναι η σιδερογέφυρα, στον ποταμό Εύηνο, η οποία ανατινάχτηκε κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και αποκαταστάθηκε με εργασία των ανδρών της ΜΟΜΑ μετά τη λήξη του. Στο Χάνι συγκεντρώνονται φίλοι του ράφτινγκ και του κανό και από την περιοχή «Κόφτρα» ξεκινούν την κατάβαση τους μέσα από τα στενά του ποταμού.