Γέμισαν οι πεζόδρομοι, οι δρόμοι και οι πλατείες, κάθε πόλης σε αυτή τη χώρα, με «νεκρές ζώνες». Το πρόβλημα, όμως, όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι και βαθιά κοινωνικό, αφού περιθωριοποιεί, αδρανοποιεί ή καταργεί κάθε δυναμική, ακόμα και του κέντρου των πόλεων, στο οποίο για πολλά χρόνια και σιγά – σιγά «στηνόταν» η παραδοσιακή αγορά της κάθε πόλης.

Γράφει ο Λευτέρης Τηλιγάδας

Για την κατάσταση στην περιφέρεια είναι καλύτερα να μην αναφερθούμε καθόλου, γιατί «τα πράγματα» εκεί, δεν απλά και μόνο «απερίγραπτα», είναι εξαθλιωμένα.

Τα καταστήματα εστίασης και αναψυχής

Ένας κλάδος των παραπάνω επιχειρήσεων που δείχνει να «κρατάει ακόμα» «ορθός» στην πόλη του Αγρινίου, ιδιαίτερα στο παραδοσιακό κέντρο της πόλης, είναι αυτός των καταστημάτων εστίασης και αναψυχής, χωρίς επ’ ουδενί αυτό να σημαίνει ότι η λειτουργία των περισσότερων από αυτά δεν αντιμετωπίζουν σοβαρά και δυσεπίλυτα προβλήματα, αφού η διάρκεια της κρίσης έχει εξαντλήσει, όπως οι περισσότεροι ιδιοκτήτες τους υποστηρίζουν στις μεταξύ τους επίσημες και ανεπίσημες συζητήσεις τους, κάθε σταγόνα «γάλα», που μπορεί να παράγει η ημιθανής τοπική οικονομία. Τα χρέη τους προς το δημόσιο και τους φορείς του (ΟΑΕΕ, Δήμος, ΔΕΗ), καθώς και προς τους ιδιώτες, (Ιδιοκτήτες των μαγαζιών, ΑΕΠΙ, προμηθευτές κ.α.), παρά τις ρυθμίσεις που κατά καιρούς εφαρμόζονται, αντί να επιλύουν το πρόβλημα, το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να δίνουν λίγο «οξυγόνο συντήρησης» μόνο, σε μια ήδη εξαιρετικά «κουρασμένη αγορά».
Η παραπάνω πραγματικότητα οδηγεί αρκετούς ιδιοκτήτες αυτών των μαγαζιών να αναζητούν λύσεις στα βασικά τους προβλήματα. Ένα από αυτά είναι και η άδεια χρήσης μουσικών οργάνων (συμπεριλαμβάνει ο όρος και κάθε συσκευή παραγωγής ή αναπαραγωγής εικόνας και ήχου), η οποία εκδίδεται από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου.

Μουσική χωρίς δικαιώματα

Σχετικά πρόσφατα έχουν κάνει την εμφάνιση τους στο διαδίκτυο κάποιες εταιρείες, οι οποίες υποστηρίζουν ότι διαθέτουν μουσική χωρίς δικαιώματα (creative commons) κατάλληλη για χώρους εστίασης και αναψυχής, η οποία παρακάμπτει την καταβολή χρημάτων στις δύο εταιρείες συλλογικής διαχείρισης των πνευματικών, μηχανικών και συγγενικών δικαιωμάτων με βάση τις διατάξεις του Νόμου 2121/1993.
Η δυνατότητα αυτή φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων της περιοχής του Αγρινίου, οι οποίοι αναζητούν συνεχώς τρόπους μείωσης του κόστους λειτουργίας τους και μας εξέθεσαν τον προβληματισμό τους για την αλήθεια ή μη της συγκεκριμένης δυνατότητας.
Πριν αναφερθούμε όμως στα συμπεράσματα μας από την έρευνα του ζητήματος που πραγματοποιήσαμε να σημειώσουμε ότι οι δύο εταιρείες συλλογικής διαχείρισης των πνευματικών, μηχανικών και συγγενικών δικαιωμάτων σήμερα στην Ελλάδα είναι η «Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας» (ΑΕΠΙ) και η «ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ», ως συνέχεια και διάδοχος του παλιού εισπρακτικού φορέα της Ε.Μ.Σ.Ε. Η ΑΕΠΙ έχει συνάψει συμβάσεις εκπροσώπησης με 125 ομόλογες εταιρείες από 191 εδαφικές περιοχές του κόσμου, ενώ η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ έγινε μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης «CISAC» πρόσφατα. Αντίθεση με την ΑΕΠΙ μάλιστα, όπως αναφέρει στην επίσημη ιστοσελίδα της, για την επίτευξη και προώθηση των στόχων της «δεν χρησιμοποιεί αστικές, ποινικές και διοικητικές κυρώσεις σε βάρος των χρηστών (καταστήματα, κλπ)» με το σκεπτικό ότι οι τέτοιες απαιτήσεις δημιουργούν κοινωνικά προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά επιδιώκει, όπως και η ΑΕΠΙ, με κάθε τρόπο την εμπέδωση σε όλους της σημασίας του πνευματικού δικαιώματος για τον Πολιτισμό μας, γιατί χωρίς δημιουργούς δεν υπάρχει Πολιτισμός.
Στον αντίποδα αυτής της φιλοσοφίας αρκετοί δημιουργοί μουσικής έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η επιδίωξη ολοκληρωτικής προστασίας για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας εμποδίζει τη διάδοση του έργου τους στο ευρύτερο δυνατό κοινό και δεν τους βοηθά να αποκτήσουν την αναγνώριση που επιθυμούν. Πολλοί επιχειρηματίες και καλλιτέχνες έχουν εκτιμήσει ότι προτιμούν να βασίζονται σε καινοτόμα επιχειρηματικά μοντέλα αντί της ολοκληρωμένης προστασίας των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας προκειμένου να εξασφαλίσουν καρπούς από την «επένδυση» τους σε δημιουργικότητα. Άλλοι πάλι αισθάνονται ικανοποίηση συνεισφέροντας και συμμετέχοντας σε μια δημιουργική κοινότητα διανόησης (intellectual commons).

Ποιοι μπορούν και πως

Ανεξάρτητα από το λόγο, είναι φανερό ότι πολλοί χρήστες του διαδικτύου θέλουν να μοιράζονται με άλλους το έργο τους, καθώς και τη δυνατότητα άλλοι να επαναχρησιμοποιούν, να τροποποιούν και να διακινούν το ίδιο αυτό έργο.
Είναι βέβαιο ότι η «μουσική χωρίς δικαιώματα» δεν μπορεί να καλύψει επιχειρήσεις οι οποίες έχουν την μουσική με στόχο την εμπορική εκμετάλλευση. Δηλαδή Club, music bar και καταστήματα όπου χρησιμοποιούν dj. Επιχείρησης όμως όπως εστιατόρια, σουβλατζίδικα, ψητοπωλεία, μπουγατσάδικα, οβελιστήρια, fast food, ταβέρνες, ψαροταβέρνες, κρεπερί, Πιτσαρίες, ζαχαροπλαστεία, καφετέριες, αναψυκτήρια, εμπορικά καταστήματα, φούρνους, κομμωτήρια, Σούπερ μάρκετ, ψιλικατζίδικα, Βιβλιοπωλεία, κέντρα αισθητικής, αίθουσες αναμονής (ιατρεία, σταθμούς κλπ).
Ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να προμηθευθούν άδεια μουσικών οργάνων, όσοι ενδιαφέρονται να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον τρόπο κάλυψης της ανάγκης των μαγαζιών τους με μουσική από τον Δήμο, είναι με μια υπεύθυνη δήλωση που θα συμπληρώσουν και θα προσκομίσουν στην αρμόδια δημοτική υπηρεσία στην οποία εκτός από τα στοιχεία τους θα δηλώνουν επίσημα ότι:
«Η μουσική που χρησιμοποιώ στο κατάστημα μου ανήκει αποκλειστικά και μόνο σε δημιουργούς η άλλους δικαιούχους, που δεν έχουν αναθέσει τη διαχείριση του περιουσιακού τους δικαιώματος σε οργανισμούς συλλογικούς διαχείρισης και ειδικότερα στην ΑΕΠΙ και στην ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ. Είμαι επίσης ενήμερος ότι το να διαθέτω τηλεόραση η ραδιοφωνική εγκατάσταση (συμβατική ή διαδικτυακή) στο κατάστημα μου συνιστά δημόσια εκτέλεση προστατευόμενων έργων, για τα οποία οφείλονται δικαιώματα στους σχετικούς οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης ή άλλους δικαιούχους. Αντίγραφο της παρούσας υπεύθυνης δήλωσης μου εξουσιοδοτείται με την παρούσα δήλωση μου ο Δήμος (ΟΤΑ) να κοινοποιήσει άμεσα στην ΑΕΠΙ και την ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ».

Όπως αντιλαμβάνεστε η χρήση αυτών των αδειών προϋποθέτει την απουσία άλλων «μουσικών οργάνων» (ραδιόφωνο, τηλεόραση ή cd) στο χώρο του καταστήματος, αλλά και την ανεύρεση από το διαδίκτυο εκείνης της υπηρεσίας που διαθέτει μουσική απαλλαγμένη από τα μουσικά δικαιώματα του Νόμου 2121/1993.

πηγή: http://sinidisi.gr