Λίγες ώρες μετά τη 2η νίκη του σε ισάριθμες συμμετοχές του στο Σπάρταθλον, το iRun συζήτησε με τον Φώτη Ζησιμόπουλο για τον εκνευρισμό που του δημιούργησε το διοργανωτικό λάθος και τη διαχείριση του θυμού του κατά τη διάρκεια του αγώνα.
• Συνέντευξη στον Σάββα Σπανούδη
– Σε βρίσκουμε (σ.σ. οι ρεπόρτερ του iRun) με τη μηχανή λίγο πριν από τα Μέγαρα και σε ειδοποιούμε ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο. Αστραπιαία κάνεις αναστροφή και σε βλέπουμε με το ίδιο τέμπο να επιστρέφεις πίσω.
Φώτης Ζησιμόπουλος: «Σας ευχαριστώ πολύ, αν δεν με βρίσκατε ποιος ξέρει πού θα είχα πάει! Μετά την αναστροφή, μην σου πω ότι ξεκίνησα να πηγαίνω και πιο γρήγορα! Είχα νευριάσει τόσο και έβριζα τόσο πολύ, που δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Ηθελα να γυρίσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πίσω.
Να πηγαίνεις σωστά, και να σε καθοδηγούν αλλού. Οταν έφτασα στο σημείο που έπρεπε να στρίψω για να μπω ξανά στον σωστό δρόμο, κάποιος της διοργάνωσης μάρκαρε με σπρέι εκείνη την ώρα την άσφαλτο. Δεν είχε σηματοδότηση, είναι τραγικά αυτά για το Σπάρταθλον. Δεν γίνεται να μην υπάρχει σηματοδότηση σε έναν τέτοιον αγώνα».
– Σκέφτηκες αλήθεια καθόλου μετά από αυτό, «μήπως να σταματήσω»;
Φ.Ζ.: «Οχι, όλο μου τον εκνευρισμό τον γύρισα προς το τρέξιμο».
– Θυμάσαι πότε σου πέρασε ο θυμός; Πότε ηρέμησες από το συμβάν;
Φ.Ζ.: «Μέχρι το 200ό χλμ. είχα νεύρα πολλά. Δεν ήταν καλό. Αλλά το έβγαζα μέσα στον αγώνα».
– Σε είδαμε μέχρι την Κόρινθο να μην σταματάς καθόλου στον ανεφοδιασμό. Ηταν νέα τακτική για να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο;
Φ.Ζ.: «Μετά κυνήγαγα τα πάντα. Το είχα ούτως ή άλλως μες στο πλάνο να κυνηγήσω τον χρόνο. Ηθελα να το κάνω εξ αρχής. Μετά το λάθος, κοίταζα τα πάντα».
ΦΩΤΟ: Ο Φώτης Ζησιμόπουλος κατά την επιστροφή του από τον λάθος δρόμο
– Σκέφτηκες αλήθεια καθόλου μετά από αυτό, «μήπως να σταματήσω»;
Φ.Ζ.: «Οχι, όλο μου τον εκνευρισμό τον γύρισα προς το τρέξιμο».
– Θυμάσαι πότε σου πέρασε ο θυμός; Πότε ηρέμησες από το συμβάν;
Φ.Ζ.: «Μέχρι το 200ό χλμ. είχα νεύρα πολλά. Δεν ήταν καλό. Αλλά το έβγαζα μέσα στον αγώνα».
– Σε είδαμε μέχρι την Κόρινθο να μην σταματάς καθόλου στον ανεφοδιασμό. Ηταν νέα τακτική για να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο;
Φ.Ζ.: «Μετά κυνήγαγα τα πάντα. Το είχα ούτως ή άλλως μες στο πλάνο να κυνηγήσω τον χρόνο. Ηθελα να το κάνω εξ αρχής. Μετά το λάθος, κοίταζα τα πάντα».
– Πόσα χλμ. έγραψε ακριβώς το ρολόι σου;
Φ.Ζ.: «Εγραψε 251,4 χλμ. Η διαδρομή είναι 245,3 χλμ. Περίπου 6 χλμ. παραπάνω».
– Το πείσμα τελικά για το λάθος σε έκανε ακόμα πιο δυνατό;
Φ.Ζ.: «Σίγουρα. Πείσμωσα τόσο πολύ, διότι μόνο και μόνο η προετοιμασία που είχα κάνει, δεν άξιζε αυτό το λάθος. Νιώθεις ότι η διοργάνωση δεν σε σέβεται.
Δεν γίνεται να μην υπάρχει σηματοδότηση σε τέτοιον αγώνα. Οταν είσαι διοργάνωση 40 ετών, με τέτοιο μπάτζετ, δεν γίνεται να μην χαλάς δέκα μπουκάλια σπρέι. Και καλά, εγώ είμαι Ελληνας, θα ρωτήσω. Ενας που είναι από Ιαπωνία, τι θα κάνει; Και δεν χάθηκα μόνο εγώ!
Μετά, είναι όλη η επίθεση που δέχτηκε η ομάδα, και να τα γράψεις αυτά, θα τα πω και εγώ στις συνεντεύξεις. Να τους απειλούν με κίτρινες και κόκκινες κάρτες, να θέλουν να τους βγάλουν εκτός, επειδή διαμαρτύρονταν για το συμβάν. Να τους λένε «να πάρεις τον αθλητή σου και να φύγετε».
ίναι ένας αγώνας φτασμένος, είναι το Σπάρταθλον, δεν είναι μια διοργάνωση μικρή. Και σου λένε, «άμα θες». Οχι, δεν είναι έτσι. Θα σέβεσαι. Και καλό είναι να ακούγονται αυτά. Οχι μόνο να δέχονται τα θετικά. Πέρσι δεν είδα κάτι, ήμουν ευχαριστημένος, ok, όλα φυσιολογικά. Φέτος, ένα πράγμα τρελό.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Αντί να βγει η διοργάνωση και να πει «ok, το παραδέχομαι», βάζει και κάνουν μετά «πόλεμο» στον προπονητή. Δεν θα ανέβαινα να πάρω το μετάλλιο αν το ήξερα. Και δεν θα κάνω και άλλα πράγματα. Δεν σε υπολογίζουν. Μετά βέβαια άρχισε να ανατρέπεται το κλίμα, όταν έβγαινα πρώτος. Εσύ, που έχεις κάνει τόσο «πόλεμο».
Είναι ένας ιστορικός αγώνας και είναι κρίμα να τον διαχειρίζονται τόσο άσχημα».
