– ΟΤΑΝ λέμε γονείς, δεν εννοούμε μόνο τη μητέρα αλλά και τον πατέρα. Γι’ αυτό, εκτός της Ημέρας της Μητέρας, έχουμε και την Ημέρα του Πατέρα! Η οποία στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, γιορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου (19 Ιουνίου για φέτος). Επειδή ο ρόλος της μητέρας, στην ανατροφή αλλά και στη διαπαιδαγώγηση των μικρών παιδιών είναι ιδιαίτερα αναβαθμισμένος, μιας κι εκείνη δένεται μαζί τους απ’ τη στιγμή της κυοφορίας ακόμα και τα μωρά αισθάνονται ως προέκτασή της τον πρώτο χρόνο ζωής τους, έχουμε την εντύπωση πως ο πατέρας έρχεται δεύτερος! Όμως δεν είναι καθόλου έτσι.
– ΑΠΟ την αρχή της γέννησης παίζει ρόλο και ο πατέρας, όμως η δική του φροντίδα και ο δικός του ρόλος αυξάνεται κι έρχεται πρώτος, ακόμα κι απ’ αυτόν της μητέρας, όταν τα παιδιά τους φτάσουν στην ηλικία των 6-7 χρόνων και μετέπειτα. Όταν πρέπει να επέλθει η – μεγίστης σημασίας – ομαλή λύση του λεγόμενου “Οιδιπόδειου Συμπλέγματος” και όχι μόνο. Είναι η στιγμή της αλλαγής ρόλων των γονιών απέναντι στα παιδιά τους. Απ’ το πόσο σωστά κι ομαλά γίνει αυτό, θα εξαρτηθεί, κατά πολύ, το μέλλον αγοριών και κοριτσιών…
– ΜΕ ΛΙΓΑ και απλά λόγια, ο πατέρας είναι εκείνος που, απ’ την προαναφερόμενη ηλικία (6-7 χρόνων) και μετέπειτα, θα πρέπει να προσπαθήσει, συνειδητά και με γνώση, ν’ αποσπάσει το αγόρι απ’ την αγκαλιά της μητέρας του και να το κάνει να πάψει να είναι αντίζηλός του! Να καταφέρει, το αγόρι πλέον, να ταυτιστεί μαζί του και να πορεύονται μαζί, δίνοντας σημασία στη σωστή έννοια του “ανδρισμού”, χωρίς παρεκκλίσεις του τύπου: “είμαι άντρας και κάνω ό,τι θέλω” π.χ. και άλλα παρόμοια. Ταυτόχρονα δε και παράλληλα, αν πρόκειται για κόρη, θα πρέπει και πάλι – απ’ την ίδια ηλικία και μετά, των 6-7 χρόνων – να προσπαθήσει να τη διώξει, σταδιακά και σταθερά, απ’ τη δική του στοργική αγκαλιά, σπρώχνοντάς την προς τη μητέρα, με την οποία και θα πρέπει να ταυτιστεί, ώστε να μη βλέπει (τη μητέρα) κι εκείνη ως αντίζηλο…
– ΑΝ ΑΥΤΑ γίνουν ομαλά και με συνειδητή προσπάθεια απ’ τον πατέρα, με ταυτόχρονη βοήθεια φυσικά απ’ τη μητέρα, τότε και μόνο τότε λύνεται ομαλά το “Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα” κι ο πατέρας πετυχαίνει άριστα στο ρόλο του! Χωρίς, βέβαια, να σταματήσουν και οι δύο γονείς πλέον την προσπάθειά τους από κει και πέρα για μία διαφορετική πορεία ζωής. Για μία αλλαγή καλύτερα στον τρόπο ζωής. Ο πατέρας με το αγόρι, μαθαίνοντάς του το ρόλο του ως μελλοντικού άντρα. Το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και με τη σχέση μάνας και κόρης, οι οποίες θα πρέπει να είναι φίλες και να συμβουλεύεται χωρίς κανένα φόβο η κόρη τη μητέρα της, για το οτιδήποτε θα τής συμβαίνει στη ζωή της…
– ΕΑΝ όλα τα παραπάνω συνέβαιναν, γιατί δε συμβαίνουν από όλους, θα είχαμε μία κοινωνία ισορροπημένων ρόλων αλλά και προτιμήσεων (και σεξουαλικών) για τους άντρες και τις γυναίκες που είναι δημιουργήματα των ίδιων των γονιών τους, όταν αυτοί και αυτές βρίσκονταν στην παιδική ηλικία. Είναι όμως ένα θέμα που απαιτεί συνεχή ενημέρωση. Μεγάλος ο ρόλος των Σχολών Γονέων που όμως δεν υπάρχουν, στη δική μας χώρα τουλάχιστον.
– ΟΣΟ για τη σημερινή εποχή, όπου οικογένειες διαλύονται, τα δε παιδιά ζουν μέσα σε προβληματικές σχέσεις των γονιών τους, με ό,τι αρνητικό επακόλουθο, τα παραπάνω που ανέφερα μοιάζουν με ουτοπία. Και είναι μια ουτοπία! Γι’ αυτό και τα δράματα που ζούμε σε καθημερινή βάση, με παραβατικότητες κάθε είδους…
