Του Απόστολου Αντωνόπουλου *
Παρατηρώντας τη συμπεριφορά των συνανθρώπων γύρω μας, στο χώρο εργασίας, στις συζητήσεις, στην αγορά, στις παρέες, στα συνδικάτα, στις συλλογικότητες, στις εκκλησίες, καθώς και το λόγο που εκφέρεται στα ΜΜΕ, κυρίως σε αυτά, από δημοσιογράφους και καλεσμένους θα παρατηρήσει κανείς κυρίως δύο είδη συμπεριφορών. Από τη μια είναι αυτοί που κραυγάζουν, ουρλιάζουν θα έλεγα, προσπαθώντας να επιβάλλουν τις απόψεις τους ατεκμηρίωτα, ανορθολογικά και με κακομεταχείριση της ελληνικής γλώσσας, και από την άλλη η πλειοψηφία των ανθρώπων που φοβάται να εκφέρει την άποψή της υπό το βάρος της φωνής και της επιθετικότητας των κραυγαζόντων, ή ψιθυρίζει κατά μόνας ή σε μικρές παρέες την άποψή της μη συμμεριζόμενη τις απόψεις των κραυγαζόντων.
Δυναμικές μειοψηφίες ή αλλοπαρμένοι συνομιλητές με ύφος δέκα καρδιναλίων ή δημόσια πρόσωπα και δημοσιογράφοι στα ΜΜΕ, κραυγάζουν και ειρωνεύονται όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους, διότι έτσι νομίζουν, και Η αλήθεια είναι ότι το πετυχαίνουν , ότι έτσι θα επιβάλλουν την άποψή τους.
Κραυγάζει ο ημιμαθής για να φοβηθεί ο γνώστης, και φοβάται.
Κραυγάζει ο πατριδοκάπηλος για να φοβηθεί ο πατριώτης, και φοβάται.
Κραυγάζει ο πολιτικάντης για να φοβηθεί ο πολιτικός, και φοβάται.
Κραυγάζει ο αμόρφωτος για να φοβηθεί ο μορφωμένος, και φοβάται.
Κραυγάζει ο θρησκόληπτος για να φοβηθεί ο θρησκευόμενος, και φοβάται.
Κραυγάζει ο συνδικαλοπατέρας για να φοβηθεί ο συνδικαλιστής, και φοβάται.
Κραυγάζει ο αριστεριστής για να φοβηθεί ο αριστερός, και φοβάται.
Κραυγάζει ο ακροδεξιός για να φοβηθεί ο δεξιός, και φοβάται.
Κραυγάζει ο λαϊκιστής για να φοβηθεί ο ορθολογιστής, και φοβάται.
Κραυγάζει ο οπαδός της υποτέλειας για να φοβηθεί ο γνήσιος πατριώτης, αυτός που θέλει και αγωνίζεται για μια ανεξάρτητη και περήφανη πατρίδα χωρίς εξαρτήσεις και προστάτες, και φοβάται.
Κραυγάζει ο χορτοφάγος για να φοβηθεί ο παμφάγος άνθρωπος, διότι εάν δεν το γνωρίζουν κάποιοι ο άνθρωπος ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Πονάνε λένε τα ζώα όταν τα σφάζουμε. Φυσικά και πονάνε, δολοφονία ζωντανού όντος είναι. Μήπως όμως δεν πονάνε και τα φυτά όταν τα κόβουμε. Απλώς δεν έχουν φωνή να τα ακούσουμε. Ή μάλλον έχουν αλλά εμείς δεν μπορούμε να την ακούσουμε. Η υπέροχη ελληνική γλώσσα όταν κλαδεύουμε ένα κλίμα , με κοφτερό αντικείμενο , σφαγή είναι και αυτό, λέει ότι το κλίμα δάκρυσε, όταν βγάζει το υγρό από την τομή. Το δάκρυ το βγάζεις όταν πονάς. Για την περίφημη τροφική αλυσίδα, χορτοφάγα, σαρκοφάγα παμφάγα, μάλλον δεν έχουν ακούσει κάποιοι.
Κραυγάζει ο ζωόφιλος, αυτός που νομίζει ότι το ζωικό βασίλειο απαρτίζεται μόνο από τους σκύλους και τις γάτες, για να φοβηθεί ο φιλόζωος αυτός που αγαπά και νοιάζεται για όλα τα ζώα, που αγωνιά για τον κίνδυνο να εξαφανιστούν χιλιάδες είδη του φυτικού και ζωικού βασιλείου, και φοβάται. Η βιοποικιλότητα του πλανήτη μας συρρικνώνεται σταδιακά και επικίνδυνα, με την εξαφάνιση χιλιάδων ειδών, με ότι αυτό συνεπάγεται, και εμείς έχουμε πέσει στην παγίδα της προστασίας μόνο των υπέροχων κατοικίδιων .
Γέμισε η κοινωνία μας με συμπολίτες μας που κραδαίνουν αριστερόμετρα, δεξιόμετρα, θρησκειόμετρα, φιλοζωόμετρα κ.λ.π, και κραδαίνοντάς τα κάνουν τους συμπολίτες τους και συνομιλητές τους να νιώθουν ένοχα και με αμφιβολίες. Αναρωτιούνται οι συμπολίτες μας , βρε μπας και δεν είμαι τόσο πατριώτης, τόσο αριστερός, τόσο δεξιός, τόσο οικολόγος, τόσο φιλόζωος, τόσο πιστός, τόσο φιλότεχνος, τόσο αγωνιστής, τόσο- τόσο. Ζούμε σε μια κοινωνία που γέμισε με νευρώσεις, ψυχώσεις, εμμονές , κυρίως αυτές, με λόγο ιδιωτικό και δημόσιο στον οποίο κυριαρχούν οι γενικεύσεις , το απόλυτο και το δίπολο άσπρο -μαύρο λες και δεν υπάρχουν ενδιάμεσοι χρωματισμοί. Έχουν εθίσει τους πολίτες στη λογική του ή όλα ή τίποτα με καταστροφικές συνέπειες στην πολιτική και στη λειτουργία της κοινωνίας.
Ό,τι πιο ωραίο γέννησε η αρχαία ελληνική σκέψη, τον ορθό λόγο, τον πήραν οι δυτικές κοινωνίες και μέσα από την αναγέννηση και τον διαφωτισμό δόμησαν ορθολογικά τις κοινωνίες τους, φτάνοντας και αυτές πολλές φορές στον άκρατο ορθολογισμό, αλλά εμείς μείναμε στην ανατολή , όπου κυρίαρχο ρόλο παίζει το συναίσθημα. Λες και λείπει από την κοινωνία μας εντελώς αυτό που λέμε κοινή και απλή λογική. Όλος ο δημόσιος λόγος απευθύνεται μόνο στο θυμικό των πολιτών.
Αν δεχθούμε ότι τα θεμέλια και η πεμπτουσία του πολιτισμού είναι η θέσπιση και η τήρηση νόμων και κανόνων, κυρίως αυτό, τότε πόρρω απέχουμε ως κοινωνία, από το ιδεώδες του πολιτισμού όπως το διατύπωσε ο Αδαμάντιος Κοραής πριν περίπου 200 χρόνια.
Είναι καιρός πλέον η πλειοψηφία των συμπολιτών μας να εγκαταλείψει το φόβο και τους ψιθύρους, τους οποίους πρέπει να μετατρέψει σε κραυγή. Όχι σε κραυγή επιβολής της άποψης αλλά σε κραυγή αγωνίας για το μέλλον αυτού του τόπου και του πολιτισμού μας. Για το μέλλον της υγιούς συνύπαρξης των ανθρώπων. Να μετατρέψει τους ψιθύρους σε λόγο, σε απλή λογική, σε ορθό λόγο, αποκρούοντας τον υφέρποντα κοινωνικό φασισμό που προσπαθούν να επιβάλλουν κοινωνικές μειοψηφίες και αλλοπρόσαλλα άτομα. Είναι καιρός να βάλει στη θέση τους όλους αυτούς τους σαλτιμπάγκους που θεωρούν ότι με τις κραυγές, τις υπερβολές και τον ανορθολογισμό θα ποδηγετούν για πάντα την κοινωνία. Είναι καιρός να ειπωθεί στεντόρεια ότι η άποψη εδράζεται στη γνώση. Χωρίς γνώση δεν μπορεί να υπάρξει τεκμηριωμένη άποψη αλλά ημιμάθεια και ότι η διαλεκτική , με τους κανόνες της, γέννημα και αυτή της αρχαίας ελληνικής σκέψης, πρέπει να καταστεί κυρίαρχη στο δημόσιο και τον ιδιωτικό λόγο.
* Πρώην ακόλουθος Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις Βρυξέλλες.
agrinionews.gr
