Ο Ντέιμπι Φλόρες με αφορμή τη «Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη της Φτώχειας», θυμάται στο Gazzetta τότε που κοιμόταν στους δρόμους στην Ονδούρα. «Δεν είχα ρούχα να ντυθώ, δεν είχα φαγητό για να φάω»
Ιδιαίτερη είναι η σημερινή ημέρα, καθώς η 17η Οκτωβρίου έχει θεσμοθετηθεί ως «Η Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη της Φτώχειας». Αν κάποιος ανατρέξει στη ζωή του Ντέιμπι Φλόρες θα δει πως δεν μεγάλωσε σαν τα περισσότερα παιδιά του κόσμου και τα νεανικά του χρόνια ήταν γεμάτα δυσκολίες και μία καθημερινή «μάχη» για επιβίωση.
Ο 26χρονος χαφ του Παναιτωλικού γράφει για το φλέγον θέμα στο Gazzetta, τα λόγια του «καθηλώνουν» και μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε τα πράγματα από μία άλλη, εντελώς διαφορετική, οπτική γωνία. Ας τον ακούσουμε…
«Εχω περάσει πολλές δυσκολίες στη ζωή μου και είμαι ευγνώμων στον Θεό που μου έδωσε τη δυνατότητα να παίξω ποδόσφαιρο.
Προέρχομαι από μια οικογένεια φτωχή. Δεν είχαμε τίποτα να φάμε και έζησα δύσκολα παιδικά χρόνια. Ζούσαμε σε μια από τις πιο επικίνδυνες γειτονιές στην Ονδούρα. Εχασα παρέες και φίλους που έμπλεξαν με ναρκωτικά. Εγώ είχα στόχους μπροστά μου γιατί ήθελα να βοηθήσω την οικογένειά μου.
Ζούσαμε δύσκολα, δεν είχαμε να φάμε, μας είχαν διώξει από το σπίτι γιατί δεν είχαμε να πληρώσουμε το ενοίκιο. Ηταν σκληρές οι στιγμές. Οι γονείς μας όμως ήθελαν από εμάς να προοδεύσουμε στη ζωή μας και να σπουδάσουμε. Δούλευαν και οι δύο για να μας φροντίσουν.
Προσωπικά ξεκίνησα να δουλεύω από πολύ μικρός. Δεν κατάλαβα ποτέ μου εφηβεία. Δούλευα από 12 ετών για να φέρνω καθημερινά 5 λεμπίρας (σ.σ. 0,18 ευρώ) ώστε να βοηθάω τους γονείς μου. Εκείνοι έκλαιγαν γιατί δεν είχαμε φαγητό. Οταν είχαμε στο σπίτι το έδιναν σε εμάς για να φάμε παρότι εκείνοι πεινούσαν. Ημασταν πέντε αδέρφια και τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.
Γι’ αυτό έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθώ από 12 ετών, καθώς τα πράγματα ήταν δύσκολα. Πουλούσα πορτοκάλια, μάνγκο και ψωμί καρύδας για να φέρω χρήματα στην οικογένειά μου, ενώ κοιμόμουν στον δρόμο και έτρωγα ότι έβρισκα. Ο Θεός όμως μου έδωσε ένα ταλέντο, να παίζω ποδόσφαιρο. Συνεπώς υπήρχαν δύο επιλογές.
Ή να συνεχίσω το διάβασμα στη δομή που ήμουν ή να προσπαθήσω να εκμεταλλευτώ το ποδοσφαιρικό μου ταλέντο. Σκέφτηκα ότι μέσα από το ταλέντο που διέθετα θα μπορούσα να δώσω στην οικογένειά μου όσα της έλειπαν. Για να καταφέρουν να ζήσουν στο δικό τους σπίτι που είχαν χάσει. Αποφάσισα λοιπόν να εκμεταλλευτώ το ποδοσφαιρικό μου ταλέντο για να πάει μπροστά η οικογένειά μου.
Για να ξεπεραστεί το πρόβλημα της φτώχειας πρέπει αρχικά να δείχνεις πίστη στον Θεό. Αυτός μας δίνει ηρεμία και δύναμη για να πάμε μπροστά. Πιστεύω επίσης πως θα ήταν μια καλή λύση αν τα δυνατά κράτη βοηθούσαν τα πιο αδύναμα.
Οι δυνατές οικονομικά χώρες να βοηθούσαν τις φτωχές, όπως είναι η χώρα μου η Ονδούρα. Και το λέω διότι έχω ζήσει τέτοιες καταστάσεις και γνωρίζω πως είναι να τρως και να κοιμάσαι στον δρόμο. Θα ήταν λοιπόν εξαιρετικό αν οι πλούσιες χώρες έπαιρναν τέτοιες πρωτοβουλίες, αφού αντιληφθούν τα προβλήματα που υπάρχουν στις φτωχότερες και τι πραγματικά συμβαίνει.
Θα σας περιγράψω μια ιστορία που βίωσα εδώ στην Ελλάδα πριν από μία εβδομάδα. Είχα πάει σε ένα σούπερ μάρκετ και όταν βγήκα από αυτό είδα τρία παιδιά να ζητάνε χρήματα. Είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά στην Ονδούρα και με εξέπληξε που το είδα εδώ.
Ταυτόχρονα με πόνεσε γιατί μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια, γιατί ήταν κάτι που είχα βιώσει μαζί με την οικογένειά μου. Είδα ότι και στην Ελλάδα υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις. Τα βοήθησα δίνοντας τους κάτι και το σκεφτόμουν καθ’ όλη τη διαδρομή για το σπίτι. Ηταν κάτι που έκανα από την καρδιά μου γιατί αντιλαμβάνομαι τι δυσκολίες βιώνουν.
Είμαι ένα άτομο που θέλω να βοηθάω τους φτωχούς γιατί ήμουν και εγώ φτωχός. Δεν είχα ούτε ρούχα να ντυθώ, ούτε φαγητό να φάω.
Με ευχαριστεί και μου δίνει κίνητρο να βοηθάω τον κόσμο που το έχει ανάγκη. Δεν είναι κάτι που κάνω για να φανώ, αλλά το κάνω πραγματικά από την καρδιά μου και στόχος μου είναι κάποια στιγμή να δημιουργήσω ένα ίδρυμα στην Ονδούρα που θα φροντίζει τους φτωχούς που το έχουν ανάγκη.
Επίσης μέσα από το ποδόσφαιρο υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να βοηθήσουμε να εξαλειφθεί το φαινόμενο της φτώχειας. Το ποδόσφαιρο είναι ένα επάγγελμα που σου δίνει χρήματα.
Η FIFA και ο κόσμος του ποδοσφαίρου, σε όλες τις χώρες, είναι καλό να βρουν έναν τρόπο και να βοηθήσουν τον κόσμο που έχει ανάγκη. Θα ήταν πολύ καλό αν οι ομάδες, οι παίκτες ή οι παράγοντες έδιναν ένα μέρος των χρημάτων τους στους φτωχούς ή σε ιδρύματα. Πρέπει όλοι μας να δράσουμε και από τα λόγια να περάσουμε στις πράξεις. Κι αυτό το λέει ένα άτομο που έζησε τη φτώχεια.
Το μήνυμά που θέλω να περάσω είναι ότι πρέπει να έχεις δυνατή καρδιά, να μην χάνεις την ελπίδα σου και κυρίως την πίστη στον Θεό για να πας μπροστά. Να ξέρεις πως ο Θεός θα είναι πάντα μαζί σου και ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψει και ότι τα πράγματα μια μέρα θα καλυτερεύσουν.
Θα πρέπει να έχεις στόχους και να παλεύεις γι’ αυτούς και να προσπαθείς να εκμεταλλεύεσαι το ταλέντο σου. Είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα. Γιατί εκτός από τους άνδρες και οι γυναίκες γεννιούνται με ταλέντο και έχουν δύναμη.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω και κάτι ακόμα. Εχασα τον πατέρα μου σε ηλικία 15 ετών και τη μητέρα μου τώρα που είμαι 27. Ηταν η μεγάλη αγάπη της ζωής μου. Μου έδινε κίνητρο για να πηγαίνω μπροστά. Την έχασα μάλιστα μια μέρα πριν τα γενέθλιά μου και αυτό για μένα ήταν το πιο σκληρό πράγμα που βίωσα στη ζωή μου.
Γιατί σας το λέω αυτό; Επειδή όλα τα άτομα, είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, πρέπει να γνωρίζουν ότι τα χρήματα δεν είναι το παν. Το χρήμα δεν είναι αυτό που σου φέρνει την ευτυχία.
Αυτό που σου φέρνει την ευτυχία είναι η οικογένειά σου και όσα πράγματα κάνεις μαζί με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Τα χρήματα σου δίνουν τη δυνατότητα να αγοράσεις πράγματα. Υπάρχουν όμως εκατομμυριούχοι που δεν είναι ευτυχισμένοι και φτωχοί που είναι. Το χρήμα δεν είναι τίποτα. Δεν σημαίνει απολύτως τίποτα».
