Του Του Άκη Ροδίτa
Κάθε Δευτέρα, κάπου στa μέσα της δεκαετίας του 90’, θυμάμαι τα δελτία ειδήσεων που έκαναν το προσκλητήριο των νεκρών της ασφάλτου. Κάθε Σαββατοκύριακο χάνονταν ένα μικρό χωριό στα τροχαία δυστυχήματα και κάθε μέρα οι Έλληνες δυσφορούσαν στη χρήση της ζώνης ασφαλείας. Πέρασαν χρόνια από τότε, και μόνο όταν τα πρόστιμα έγιναν δυσθεώρητα οι Έλληνες έμαθαν να κάνουν το σωστό. Ύστερα ήρθε η απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους και φυσικά στα καταστήματα της εστίασης. Και πάνω στην «υπεράσπιση του δικαιώματος», του καπνιστή να ντουμανιάζει με καρκίνο τον διπλανό του και του επιχειρηματία στο μεγαλύτερο δυνατόκέρδος, κάποιοι δεν δίστασαν να δικαιολογήσουν την βλαβερή συνήθεια του καπνίσματος ως «ελληνική πολιτισμική ιδιαιτερότητα». Το κάπνισμα βέβαια στην εστίαση εξακολουθεί να υπάρχει. Και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο τα πρόστιμα που επιβάλλονται είναι εντός των ορίων της οικονομικής δυνατότητας του κάθε παραβάτη.
Φτάνοντας στο σήμερα και στο μεγάλο πρόβλημα της παγκόσμιας πανδημίας,ενός εξαιρετικά μεταδοτικού ιού που έχει απορρυθμίσει τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, έχει αλλάξει προς το χειρότερο τις ζωές όλων μας και έχει στείλει στο θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους, κάποιοι στη χώρα μας εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το θέμα με αρνητισμό και αντικοινωνικότητα. Οι αρνητές των εμβολίων -που στην ουσία είναι αρνητές της ύπαρξης του ιού- μιλούν με άνεση χιλίων συνταγματολόγων για την «καταπάτηση των ελευθεριών τους» και οι επιχειρηματίες του κλάδου της εστίασης αρνούνται να ασφαλίσουν υγειονομικά τα μαγαζιά τους απαγορεύοντας την είσοδο στους ανεμβολίαστους. Οι μεν πρώτοι διαμαρτύρονται γιατί δεν θα μπορούν να μπουν σε μαγαζιά που θα ήταν ακόμα κλειστά αν οι υπόλοιποι δεν έκαναν το εμβόλιο, και οι δεύτεροι γιατί δεν μπορούν να δουλέψουν παριστάνοντας στη πόρτα τον «χωροφύλακα». Λες και θα μπορούν να δουλέψουν με διαδοχικά κλεισίματα της επιχείρησής τους κάθε φορά που κάποιο κρούσμα θα εμφανίζεται στο προσωπικό και μάλιστα χωρίς αυτή τη φορά να «πέφτει» η επιδότηση για το κλείσιμο.
Καλή η κουβεντούλα, καλός η διάλογος, καλή η ευγένεια, και ακόμα καλύτερες οι προπληρωμένες κάρτες για να πειστούν οι αναποφάσιστοι νέοι προκειμένου να κάνουν το εμβόλιο. Όμως ο δογματισμός, η θρησκοληψία, οι νευρώσεις και η αντικοινωνική συμπεριφορά των συνανθρώπων μας, αυτών που όπως όλα δείχνουν έχουν αμετακίνητη άποψη και γνωρίζουν «την μόνη αλήθεια για όσα σατανικά κρύβονται πίσω από τα εμβόλια» δεν τους αφήνουν περιθώρια να λογικευτούν. Ο χρόνος πιέζει και δεν υπάρχει πια ανάγκη ενημέρωσής τους. Όλα τα στοιχεία είναι εδώ και μήνες γνωστά και όλοι έχουμε κάποιο φίλο, γνωστό, συγγενή, που αρρώστησε ή πέθανε από τον Covid. Αυτός που ενημερώνεται από τα «Κατοχικά» και από προφητείες γερόντων και έχει για μπροστάρηδες τους «Αγιατολάχ» ρασοφόρους με τον Παύλο Πολάκη που κυκλοφορεί ως «ανεμβολίαστος Χάρος – θεριστής» μέσα στα νοσοκομεία, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει γνώμη. Όταν ο άλλος για το θέμα του κορωνοϊού δεν ακούει τον Τσιόδρα αλλά την Άντζυ Σαμίου και τον Πετράκο, ο μόνος τρόπος να τον επαναφέρεις στην πραγματικότητα είναι να υποστεί τις συνέπειες που προβλέπει ο νόμος.
Και για να τα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, πρώτα – πρώτα θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής υπάρχουν κάποια minimum όρια. Κάθε ευνομούμενη κοινωνία ανθρώπων ρυθμίζεται με κανόνες δικαίου στους οποίους τυποποιούνται δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Επίσης θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεν τίθεται θέμα υποχρεωτικού εμβολιασμού των αρνητών γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν αντισυνταγματικό. Υποχρεωτικός διαχωρισμός από τους εμβολιασμένους θα τους επιβληθεί και είναι απολύτως νόμιμος. Αυτό που χαρακτηρίζει άλλωστε τον εμβολιασμένο είναι η έγνοια του για τον άλλο. Αυτό που χαρακτηρίζει τον εκ πεποιθήσεως ανεμβολίαστο είναι η άγνοια για το ίδιο του το συμφέρον. Το μαρτυρούν και οι έρευνες για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους: Οι αρνητές των εμβολίων συχνά είναι άνθρωποι αγροτικών περιοχών, χαμηλού εισοδηματικού και μορφωτικού επιπέδου. Η μεγαλύτερη εμβολιαστική κάλυψη από την άλλη καταγράφεται σε ανθρώπους αστικών περιοχών με καλύτερη μόρφωση και υψηλότερο εισόδημα.
Η απόλαυση των δικαιωμάτων στη δημοκρατίας μας λοιπόν, δεν είναι απόλυτη ούτε και απεριόριστη. Περιορίζεται με γενικούς και ειδικούς περιορισμούς οι οποίοι προβλέπονται από το Σύνταγμα. Σε αρκετές περιπτώσεις η απόλαυση ενός δικαιώματος μπορεί να γίνεται με τρόπο που να συνεπάγεται την στέρηση της δυνατότητας κάποιου άλλου. Στις περιπτώσεις αυτές επιδιώκεται η «πρακτική εναρμόνιση» των δύο αγαθών ούτως ώστε να καταστεί εφικτή η εν μέρει απόλαυσή τους και από τους δυο φορείς τους. Στις περιπτώσεις που η πρακτική εναρμόνιση είναι ανέφικτη, καθίσταται αναγκαία η στάθμισή τους, και τελικά η πρόκριση του ποιο από τα δύο θα πρέπει να υπερισχύσει. Έτσι, για παράδειγμα, στο βαθμό που η ελεύθερη κυκλοφορία και συνάθροιση των ανθρώπων βάζει σε κίνδυνο την προστασία του δικαιώματος της δημόσιας υγείας, τα δικαιώματα της οικονομικής ελευθερίας των επιχειρηματιών και της ελεύθερης κυκλοφορίας των ανεμβολίαστων αρνητών σταθμισμένα με την προστασία της ανθρώπινης ζωής και της υγείας, θα πρέπει τελικά να υποχωρήσουν. Επιπλέον υπάρχει και το χρέος της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 25 παράγραφος 4 του Συντάγματος. Τέλος, η 2387/2020 απόφασή του Συμβουλίου της Επικρατείας έρχεται για να επισημάνει ότι «θα αντέκειτο στην αρχή της ισότητας η αξίωση προσώπου να μην εμβολιαστεί, επικαλούμενο ότι δεν διατρέχει ατομικό κίνδυνο, εφόσον διαβιώνει σε ασφαλές περιβάλλον οφειλόμενο στο γεγονός ότι τα άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του έχουν εμβολιαστεί.»
Δικαιολογίες λοιπόν, συνοδευόμενες από «καφενειακές» ερμηνείες των νόμων και του Συντάγματος,δεν μπορούν να συνεχίζουν να υπάρχουν. Όπως δεν υπάρχουν πια και αρνητές «φοβισμένοι» που δεν έχουν ενημερωθεί και που η κυβέρνηση θα πρέπει να τους πάρει από το χεράκι για να τους πείσει. Αυτός που φοβάται το εμβόλιο, φοβάται και τον κορωνοϊό και κάθεται σπίτι του. Δεν έχει την απαίτηση να πίνει το ποτό του σε κλειστό χώρο και δεν προκαλεί την μετάδοσή του συμμετέχοντας σε διάφορες εκδηλώσεις. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με αυτόν που φοβάται τα αεροπλάνα. Επιλέγει ένα άλλο μέσο για να ταξιδέψει και δεν κάνει αεροπειρατείες.
Οι «ψεκασμένοι» ήταν πάντα παράγοντας οπισθοδρόμησης για τη χώρα και δεν αλλάζουν. Αντιμνημονικοί ήταν μέχρι πρόσφατα που έκαιγαν τις σημαίες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντιεμβολιαστές έγιναν στην πανδημία και ποδοπατούν χειρουργικές μάσκες. Μπροστά σε ένα δαρβινικό γεγονός που απειλεί την ύπαρξή τους, εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να φερθούμε λογικά. Η ανορθολογικότητα της συμπεριφοράς τους άλλωστε συμφωνεί με την φροϋδική αντίληψη που θέλει τα υποκείμενα να δρουν με βάση τα ένστικτά τους, τα πάθη τους και το υποσυνείδητό τους. Το εμβόλιο είναι εκεί, είναι ασφαλές, και μαζί με τα υπόλοιπα εμβόλια είναι μέρος του συστήματος υγείας τα τελευταία 100 χρόνια. Όποιος το κάνει παίρνει ένα μικρό ρίσκο (πολύ μικρότερο από το ρίσκο να οδηγήσει το αυτοκίνητό του στον ασφαλέστερο αυτοκινητόδρομο του κόσμου) και ως αντάλλαγμα παίρνει πίσω τη ζωή του από εκεί που την άφησε πριν από 17 μήνες. Όποιος δεν το κάνει θα περιμένει περιορίζοντας τις επαφές του μέχρι να περάσει ο κίνδυνος. Ειλικρινά συμπονώ και κατανοώ όλους αυτούς που φοβούνται τα εμβόλια (ακόμα κι αν δεν φοβούνται τον ιό), όμως οι φοβίες δυσκολεύουν κατά πολύ τη ζωή του ανθρώπου. Θα τους θαύμαζα αν νικούσαν τον φόβο τους κάνοντας το σωστό για την κοινωνία. Αναγνωρίζω ωστόσο το γεγονός ότι δεν είναι όλοι γεννημένοι ήρωες. Όπως και να έχει όμως, συμπόνια και κατανόηση δεν σημαίνουν ότι θα τους κουβαλήσουμε και στην πλάτη.
sinidisi.gr
