Είναι από τους παίκτες που όχι μόνο δεν περνούν απαρατήρητοι, αλλά τα 2 χρόνια που βρίσκεται στην ποδοσφαιρική μας «πραγματικότητα» κατάφερε να ξεχωρίσει. Ο λόγος για τον Γκμπόλι Αριγίμπι, που μας «συστήθηκε» με τη φανέλα του Παναιτωλικού και από το 2019 καταθέτει τα εγχώρια διαπιστευτήριά του.

Ο 26χρονος μεσοεπιθετικός μίλησε στο gazzetta.gr για τα «θέλω» και «πιστεύω» του γύρω από τη ζωή και το ποδόσφαιρο, ενώ φυσικά η συζήτησή μας περιστράφηκε και γύρω από το «θρίλερ» του μπαράζ με την Ξάνθη, που χάρισε στα «καναρίνια» την παραμονή τους στη Super League 1. Κυρίως όμως μάθαμε τον «άνθρωπο Αριγίμπι».

-Τι σκεφτόσουν τις ημέρες που προηγήθηκαν του αγώνα με την Ξάνθη;
«Ολοι ήξεραν πόσο πολύ πίεση υπήρχε σε όλους στην ομάδα από την πρώτη στιγμή που οριστικοποιήθηκε πως θα αγωνιστούμε με την Ξάνθη. Ηταν μία ομάδα που δεν είχαμε παίξει ξανά και δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Επρεπε να ‘σκοτώσουμε’ το ζευγάρι από το πρωτο ημίχρονο του πρώτου αγώνα. Στο δεύτερο ματς ξέραμε καλά πως μόνο με νίκη θα μείνουμε. Νίκη ή … πεθαίνουμε».

-Πως βίωσες την ημέρα του αγώνα. Ο κόσμος σας συνόδευσε στο γήπεδο, στα αποδυτήρια είδατε φωτογραφίες, μηνύματα και βίντεο δικών σας ανθρώπων.
«Ημασταν ανυπόμονοι, στρεσαρισμένοι αλλά και θέλαμε να ευχαριστηθούμε το παιχνίδι. Δεν παίζαμε μόνο για την ομάδα, την πόλη και τον κόσμο της, αλλά και τους δικους μας ανθρώπους που ορισμένοι μας δεν είχαν δει για πάνω από 1 χρόνο. Ο κόσμος μας βοήθησε πάρα πολύ που ήταν κοντά μας. Υπήρχαν έντονα συναισθήματα».


-Εκτέλεσες το φάουλ που προήλθε το πέναλτι. Οι σκέψεις σου εκείνη τη στιγμή;
«Πριν το ματς το μόνο που σκεφτόμουν είναι να υπάρξει μία στιγμή που να κρίνει το παιχνίδι και εγώ να συμμετάσχω σε αυτή. Να έχω αυτή τη χαρά. Μόλις καταλογίστηκε το πέναλτι αμέσως σκέφτηκα…. ‘αυτή είναι’. Αυτό ονειρευόμουν. Να σου πω την αλήθεια δεν περίμενα να εκτελέσω εγώ το φάουλ και ήθελα να ήμουν στην περιοχή και να σκοράρω, αλλά ο κόουτς από τον πάγκο μου είπε να το κάνω. ‘Γκμπόλι, Γκμπόλι εσύ’ μου φώναξε. Πιστεύω πως δεν ήταν καλή εκτέλεση (σ.σ. γέλια) αλλά έφερε αποτέλεσμα. Ηταν η στιγμή που οραματιζόμουν. Είχαμε την ευκαιρία μας να κερδίσουμε και το πετύχαμε».

-Τι θυμάσαι από το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή;
«Μεγάλη ανακούφιση. Χάρηκα πολύ που μείναμε και ήμουν χαρούμενος για όλους. Αξίζαμε να μείνουμε στην κατηγορία. Είμαι σκληρός με τον εαυτό μου και δεν αφήνω να φανούν τα αισθήματά μου. Δύσκολα χαμογελάω και δείχνω πάντα σοβαρός και προσηλωμένος. Αλλά ήταν ανακούφιση για όλους μας. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Να σου πω την αλήθεια θα ήθελα να ήμουν πιο εκφραστικός (σ.σ. γέλια). Εβλεπα στα μάτια όλων στην ομάδα πόσα πολλά σήμαινε που κερδίσαμε και μείνανε. Και για να σε προλάβω, μην με ρωτήσεις για το μέλλον. Θα δούμε».

«Ηταν πρόκληση για μένα να έρθω στην Ελλάδα και τον Παναιτωλικό»

-Τι σκέφτηκες όταν ήρθε η πρόταση από τον Παναιτωλικό;
«Δεν ήξερα πολλά για την ομάδα αλλά και την Ελλάδα γενικότερα, αλλά ήθελα μία νέα πρόκληση. Ηταν δύσκολο για μένα να έρθω και να μείνω μόνος σε μία ξένη χώρα, αλλά ήξερα πως θα έπαιζα πλέον αντίπαλος ορισμένων μεγάλων ομάδων. Ηθελα να αποδεχθώ την πρόκληση. Οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι, αλλά στην πορεία προσαρμόστηκα. Μετά από τρεις-τέσσερις μήνες μου ήταν εύκολο».

-Τι σου αρέσει περισσότερο στη χώρα μας;
«Οι άνθρωποι, το κυριότερο. Αλλά και πολλά άλλα. Ο καιρός για παράδειγμα, στην Αγγλία όλο βρέχει (σ.σ. γέλια). Η Ελλάδα έχει υπέροχες παραλίες και τοπία. Είναι πιο ήρεμα τα πράγματα. Α, μου αρέσει πολύ και η τυρόπιτα (σ.σ. γέλια)».

-Μαθαίνεις ελληνικά;
«Πήρα μαθήματα τους πρώτους μήνες που ήρθα. Είναι πολύ δύσκολη γλώσσα, αλλά θέλω να μαθαίνω. Ως άνθρωπος επιθυμώ να γνωρίζω την κουλτούρα της χώρας που ζω. Να προσαρμόζομαι στις συνήθειές της».

«Οταν ήμουν 3 ετών έβλεπα τον Τζέι Τζέι Οκότσα και ξεκίνησα να παίζω με ένα μπαλάκι του τένις»

-Πώς έγινες ποδοσφαιριστής; Ποιο ήταν το ερέθισμα σου;
«Γεννήθηκα στις ΗΠΑ, αλλά μικρός πήγα πίσω στη Νιγηρία και μετά στην Αγγλία με τους δικούς μου. Θυμάμαι πως όταν ήμουν περίπου 3 ετών στη Νιγηρία είχα ένα μπαλάκι του τένις και έβλεπα τον Τζέι Τζέι Οκότσα. Αρχισα να προπονούμαι με αυτό και από τότε είπα πως θα γίνω ποδοσφαιριστής. Μετά πήγαμε στην Αγγλία και 10 ετών βρέθηκα στη Σαουθάμπτον, όπου έμεινα μέχρι τα 18 μου. Χρωστάω πολλά στην οικογένειά μου που με στήριξε. Η αδερφή μου για παράδειγμα με πήγαινε και με έφερνε μικρό για προπόνηση και έκανε απόσταση μία ώρα να πας και άλλη τόση να γυρίσεις. Με στήριξαν όλοι. Ο αδερφός μου είναι νοσηλευτής. Ηταν καλύτερος από εμένα,αλήθεια. Με βοήθησαν πάρα πολλοί όλοι, η μητέρα μου.Τους χρωστάω τα πάντα».

-Ποια θέση προτιμάς να παίζεις;
«Πσντα ήμουν στα άκρα. Μπορώ να παίξω παντού στην επίθεση. Δεν έχω πρόβλημα να αγωνιστώ και σέντερ φορ. Από όταν ήμουμν μικρός έπαιζα στα άκρα καθώς διαθέτω καλή τεχνική. Δεν ήξερα μετά πως θα ψηλώσω τόσο, αλλά δεν με ενοχλεί (σ.σ. γέλια)».

«Στα social media πρέπει να γίνουν πολλά για την εξάλειψη του ρατσισμού. Δεν γίνεται να σε βρίζει κάποιος πίσω από ένα πληκτρολόγιο»

-Είσαι αρκετά ενεργός ως άνθρωπος σε ζητήματα που αφορούν καμπάνιες κατά του ρατσισμού. Πώς πιστεύεις μπορεί να εξαλειφθεί το απεχθές φαινόμενο;
«Ο κόσμος πρέπει να μάθει να είναι πιο ανοιχτόμυαλος. Να δείξουμε στα παιδιά και να τα μάθουμε πως όλοι είμαστε ίσοι. Πρέπει και μπορούν να γίνουν πολλά, ειδικά στα social media. Να το σταματήσουμε. Δεν μπορεί να είναι κάποιος πίσω από ένα πληκτρολόγιο και να σου ‘επιτίθεται’. Πρέπει όλοι μας να πούμε στον κόσμο πως αυτό δεν μπορεί να γίνεται και πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ».

-Πως είναι ο Αριγίμπι στον ελεύθερο χρόνο του;
«Συνήθως μένω σπίτι, όπου και θέλω να ‘καθαρίζω΄ το μυαλό μου από το ποδόσφαιρο. Μου αρέσει να διαβάζω και σκέφτομαι πράγματα που μπορώ να κάνω και εκτός ποδοσφαίρου, ακόμη και σε επαγγελματικό επίπεδο. Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω και βίντεο».

-Τι σου αρέσει να διαβάζεις;
«Βιογραφίες και βιβλία ψυχολογίας».

-Εχεις σκεφτείς τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από σήμερα;
«Πάνω από όλα θέλω να έχω την υγεία μου και να παίζω μπάλα. Ναι, ναι θα μπορώ, μόνο 36 θα είμαι. Τώρα αν για τον οποιοδήποτε λόγο δεν είμαι σε θέση να αγωνίζομαι, δεν ξέρω αν θα κάνω κάτι σχετικό με το ποδόσφαιρο. Ισως εκπρόσωπος παικτών. Σκηνοθέτης θα μπορούσα αφού μου αρέσουν τα βίντεο. Α, θα μπορούσα να διευθύνω και μία εταιρία ακινήτων, γιατί ασχολούμαι με το ζήτημα. Προπονητής δεν θα μπορούσα. Μπα, με τίποτα (σ.σ. γέλια)».

-Αν συναντούσες ένα παιδί 10 ετών και σου έλεγε πως θέλει να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, τι θα του απαντούσες;
«Κοίτα, ένα παιδί 10 ετών είναι δύσκολο να είναι προετοιμασμένο για τις δυσκολίες που θα συναντήσει μπροστά του. Αυτό που έχει σημασία και θα του έλεγα είναι να παραμένει συνεχώς δυνατός, να έχει δίπλα του καλούς ανθρώπους που θα τον βοηθήσουν και δεν θα θέλουν να τον κοροϊδέψουν και το κυριότερο, να πιστέψει στον εαυτό του. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να πιστεύεις στον εαυτό σου, ότι και αν αποφασίσεις να κάνεις».

-Αν δεν ήσουν ποδοσφαιριστής τι πιστεύεις θα ήσουν;
«Μάλλον τραγουδιστής… Ράπερ (σ.σ. γέλια)».

-Η χειρότερη στιγμή σου στο ποδόσφαιρο ποια είναι;
«Όταν έμεινα ελεύθερος από τη Σαουθάμπτον. Ημουν εκεί για 8 χρόνια και έφυγα στα 18 μου καθώς δεν υπέγραψα επαγγελματικό συμβόλαιο. Ηταν δύσκολο για μένα. Ημουν στην ίδια ομάδα με τους Λουκ Σο, Γουόρλντ Πράουζ, Τσέιμπερς και πολλούς άλλους. Είχαμε πολύ καλή ομάδα».

-Η καλύτερη;
«Όταν έγινα επαγγελματίας στη Λιντς. Ναι αυτή».

«Θαυμάζω τον Ρονάλντο, είναι απίστευτο πόσο πολύ δουλεύει»

-Το ποδοσφαιρικό σου όνειρό ποιο είναι;
«Να παίξω στην Πρέμιερ Λιγκ. Μην το δεις πως κρατάω κακία σε κάποιον επειδή δεν έγινα επαγγελματίας στη Σαουθάμπτον. Πιστεύω πως στη ζωή όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Εχω πολλα να δείξω ακόμη. Θα ήταν τιμή μου να αγωνιστώ σε μία Εθνική Ομάδα, των ΗΠΑ (σ.σ. είναι διεθνής με την U23) ή της Νιγηρίας».

-Πως μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να διαχειριστεί την πίεση και το άγχος;
«Δεν είναι εύκολο και δεν είναι τυχαίο πως πολλοί παίκτες ταλαιπωρούνται από κατάθλιψη. Χρειάζεσαι στήριξη από τους δικούς σου ανθρώπους και σαν ποδοσφαιριστής θυσιάζεις πολλά. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι και ένα τίμημα που πρέπει να ‘πληρώσεις’».

-Ποιος πιστεύεις θα κερδίσει το EURO;
«Η Γαλλία. Ξεκάθαρα είναι το μεγάλο φαβορί. Πολύ καλή ομάδα και δυνατή. Ακόμη και την U21 αν κατεβάσει, πάλι πιστεύω πως θα το πάρει (σ.σ. γέλια)».

-Το ποδοσφαιρικό σου είδωλο ποιο είναι;
«Στην αρχή ήταν ο Τζέι Τζέι Οκότσα, άλλωστε όπως σου είπα και πριν εκείνον έβλεπα και άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο. Τώρα ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Δουλεύει τόσο πολύ. Είναι απίστευτο πόσο πολύ δουλεύει. Αν διαβάσεις τα όσα έχει πει τονίζει μόνο ένα μικρό μέρος είναι το ταλέντο. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά και προσωπικότητα. Αυτό πρέπει να έχουν όλα τα παιδιά στο μυαλό τους. Δουλειά και προσωπικότητα».

Φωτό: Χρήστος Λώλος

Πηγή: gazzetta.gr