Το αποτέλεσμα της Ξάνθης φέρνει τους «κυανοκίτρινους» προ των πυλών της Super League 2 και την Κυριακή καλούνται οι ίδιοι να διαψεύσουν τους πάντες και να σώσουν, στο… και ένα, την παρτίδα.
Με την πλάτη στον τοίχο, το 1,5 πόδι στη Super League 2 και όλες τις παρεμφερείς εκφράσεις βρίσκεται από χθες (26/5) ο Παναιτωλικός. Ο οποίος κατάφερε να χάσει (και) στην Ξάνθη (2-1) στο πρώτο μπαράζ του ζευγαριού και πλέον η δαμόκλειος σπάθη του υποβιβασμού έχει εδραιωθεί πάνω από το Αγρίνιο.
Οχι για την οικονομία της κουβέντας αλλά ως πραγματικότητα να δεχθεί ο οποιοσδήποτε πως αν δεν χάνονταν οι «μεγάλες» ευκαιρίες των Βέργου, Ντίας με το σκορ στο 0-1 και 1-1 θα λέγαμε τώρα άλλα πράγματα. Αλήθεια είναι, όμως με τα «αν» δεν σώθηκε κανείς. Βασικά με τα «αν» εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να παραμείνεις στην κατηγορία, αποτελέσματα χρειάζονται.
Αυτό που έχουν καταφέρει στην ομάδα είναι το εξής παράδοξο. Εάν στη θέση τους ήταν π.χ. η ΑΕΛ που τερμάτισε τελευταία όλοι θα έλεγαν πως το ζευγάρι παραμένει ανοικτό. Τώρα άπαντες τους χαρακτηρίζουν, και σωστά σε μεγάλο βαθμό, «καταδικασμένους». Γιατί; Μα επειδή δείχνουν στο γήπεδο πως δεν μπορούν να διαχειριστούν καταστάσεις. Οντως το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά και σε καμία περίπτωση δεν χρίζει τη νικήτρια Ξάνθη ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί, αλλά τα «καναρίνια» με τις εμφανίσεις τους καταδεικνύουν πως «λυγίζουν» 9 στις 10 φορές. Οτι είναι ικανά να παίζουν μόνα τους και να… χάσουν.
Κακά τα ψέματα ελάχιστοι θεωρούν πως τους αρκεί το 1-0, αφού είναι πλέον «κανόνας» να δέχονται γκολ. Οχι ένα, αλλά δύο plus. Με γνώμονα τι έχει δείξει ο Παναιτωλικός στη σεζόν, την Κυριακή (30/5) ψάχνει μίνιμουμ 2 τέρματα και βλέπουμε. Την ίδια στιγμή όμως σκοράρει με το σταγονόμετρο και είναι «δύσκολος» μπροστά. Πώς να αισιοδοξεί κάποιος;
Και εδώ τίθεται το ερώτημα. Κύριοι, προπονητές και παίκτες-παίκτες και προπονητές με όποια σειρά θέλετε, από που να «πιαστεί» κάποιος και να ελπίζει; Δηλαδή ποδοσφαιριστές όπως ο Μπαρμπόσα, ο Ντίας, ο Εντινγκά και οι άλλοι του ρόστερ ξαφνικά «δεν μπορούν». Οχι φυσικά. Με το χέρι στην καρδιά όμως, ήταν στο χθεσινό δεύτερο ημίχρονο εικόνα ομάδας που έπαιζε την κατηγορία της, την υπάρξή της και είχε το σκορ υπέρ της; Δηλαδή αν υπήρχε άγχος στον Παναιτωλικό, στην Ξάνθη που έχαναν κιόλας τι έπρεπε να κάνουν; Χαρακίρι;
Κύριοι στα αποδυτήρια του Emileon ο Παναιτωλικός πέφτει και δυστυχώς για πολλούς έχει ήδη υποβιβαστεί. Οχι επειδή είναι κακεντρεχείς, θέλουν το κακό του κτλ, αλλά επειδή δεν υπάρχει μία ένδειξη, μία αχτίδα αισιοδοξίας, κάτι. Αντίδραση βρε αδερφέ. Γίνεται χθες το 1-1 και άπαντες μπλακ άουτ.
Σε μερικές ημέρες, ώρες, θα γίνει η ρεβάνς και τα πράγματα είναι απλά. Ή στο… και ένα θα σωθεί η χρονιά ή οι «κυανοκίτρινοι» θα βυθιστούν σε μία αβεβαιότητα για το «αύριο». Οποιος θέλει να έχει στο βιογραφικό του πως επί ημερών του υποβιβάστηκε ο Παναιτωλικός, έχει καλώς. Αλλά για 90 και κάτι λεπτά, θέλετε να πούμε 120 λόγω ενδεχόμενης παράτασης μέσα και αυτή, θα πρέπει να έχετε κατά νου πως ορίζετε, ως αποδυτήρια, το μέλλον και τη μοίρα μίας ομάδας, μίας πόλης και μίας ολόκληρης περιοχής. Αν για τον οποιοδήποτε το βάρος προβάλει δυσβάσταχτο, πολύ απλά μπορεί να πει «δεν παίζω». Οποιος όμως αγωνιστεί καλείται να έχει κατά νου πως θα πρέπει να ματώσει. Απλά πράγματα.
Ούτε «αν», ούτε «ίσως», ούτε «μπορεί». Συζητήστε τα, συμφωνήστε ή διαφωνήστε, η ουσία είναι πως όποιος μπει στο γήπεδο να γνωρίζει πως κουβαλά στην πλάτη πολλές χιλιάδες ανθρώπων που δεν κοιμούνται, στεναχωριούνται και πονούν ψυχικά.
Κύριοι για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού ποδοσφαίρου ο Παναιτωλικός έχει ήδη πέσει, εσείς όμως τι θα κάνετε; Τι πιστεύτε; Υπάρχει μια λέξη που λέγεται ψυχή και στα ισπανικά, επειδή στην ομάδα υπάρχουν και (πολλοί) λατίνοι, γράφεται alma. Καταθέστε την…
πηγή : gazzetta.gr
