Του Λίνου Υφαντή,
Το παράδειγμα του Πανεπιστημίου και της επιλεκτικής αντιμετώπισης της κυβέρνησης προς Αγρίνιο και Ηλεία δείχνουν σημάδια παρακμής ιστορικού χαμηλού. Όταν περιφρονείς έτσι έναν Δήμο 100 χιλιάδων και έναν από τους μεγαλύτερους νομούς της Ελλάδας, την Αιτωλοακαρνανία, πρέπει να δεις γιατί φτάσαμε τόσο χαμηλά, χωρίς ιστορικό προηγούμενο.
Πρώτα απ’ όλα η “βουτιά” αυτή των κέντρων αποφάσεων έχει αρχή και αιτίες. Πριν πάμε στο “απεταξάμην τους πολιτικούς” οι οποίοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών πρέπει να δούμε το βάθος του παγόβουνου και όχι την πολιτική.
α) Δεν υπάρχει σπουδαίος οικονομικός παράγοντας που να έχει επιρροή στα κέντρα αποφάσεων και να εισακούγονται στα Υπουργεία και Κυβερνήσεις. Υπάρχουν ισχυροί οικονομικοί πόλοι σίγουρα, οι οποίοι δε ζουν στη ρομαντική εποχή των δωρεών και των ευπατρίδων αλλά στο σημερινό σκληρό περιβάλλον ανταγωνισμού. Ίσως αυτό έχει την απόλυτη προτεραιότητα στη σύγχρονη καθημερινότητα. Εν ολίγοις δεν υπάρχει ένας αναγνωρίσιμος στα κέντρα αποφάσεων οικονομικός παράγοντας τύπου Παπαστράτου που να παρέμβει και να τον υπολογίσουν. Δεν υπήρχε περίπτωση καμία κυβέρνηση να έδιωχνε κανένα πανεπιστήμιο αν υπήρχαν παρεμβάσεις τέτοιου τύπου.
β) Αν η πρώτη αιτία φάνηκε κάπως άκρως καπιταλιστική, ας το προσεγγίσουμε από λαϊκή η λίγο μαρξιστική σκοπιά. Δεν υπάρχουν συλλογικότητες, συντεχνίες, οργανωμένα συνδικάτα με ρόλο στα κέντρα αποφάσεων που να μπορούν να παρέμβουν αποτελεσματικά για την πόλη. Ποιος είναι ο λόγος; Απλά δεν υπάρχει οικονομική ζωή, δεν υπάρχει όραμα, δημιουργικότητα, μόχθος άρα δεν υπάρχει πάλη κοινωνικών στρωμάτων ή οικονομικών ατομικών οραμάτων. Ο καθείς από εμάς κοιτά τον εαυτό του για να επιβιώσει. Για αυτό το λόγο δεν είμαστε Κρήτη, ένα συμπαγές μπλοκ με διασυνδέσεις σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής που θα μπει στα υπουργεία και θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι.
Όλα αυτά έφεραν την παρακμή που έχει χρονικό “όνομα και επώνυμο”. Ξεκίνησε μετά το 2010 φτάσαμε στο κτύπημα των καρεκλοκένταυρων Πανεπιστημιακών και γραφειοκρατών του τότε Υπουργείου το 2014 και όλη αυτή η επιρροή τους συνεχίστηκε έως το 2021 παρόλο που άλλαξαν τόσες κυβερνήσεις. Το μόνο έργο που έτρεξε ήταν η Ιόνια Οδός και αυτό επειδή υπήρχαν πέντε παράγοντες που το απαίτησαν.
Όμως εδώ το βύθισμα των σχέσεων με το κέντρο πάει ακόμα περισσότερο. Επί Δημάρχου Μοσχολιού γίνεται συλλαλητήριο το 2014 για το Πανεπιστήμιο λόγω του πλήγματος της κατάργησης του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδος.. Τότε θεωρήσαμε ότι έπαιξε ρόλο η κομματική διαφορά αυτοδιοίκησης με κεντρική κυβέρνηση Σαμαρά. Έρχεται η επόμενη κυβέρνηση. κάνει κάποιες παλινωδίες με τους συντεχνιακούς των Πανεπιστημίων αλλά τελικά επικράτησε κάποια λογική με “Ιφιγένεια” που θυσιάστηκε το τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών.
Και φτάνουμε στην πολιτική ευθυγράμμιση του 2021 Δήμου-Περιφέρειας-Κυβέρνησης. Και όμως! Έρχεται το απόλυτο πλήγμα. Μια κυβέρνηση ολόκληρη περιφρονεί “τα δικά της πολιτικά παιδιά” για πέντε πανεπιστημιακούς; Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο τόπος δε θα ξανασηκώσει ποτέ κεφάλι;
Αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Δεν υπάρχουν δεύτερες και τρίτες γραμμές πίσω από το πολιτικό προσωπικό. Για αυτό γυρίσαμε πίσω περισσότερο από 100 χρόνια πριν την εποχή του καπνού. Τότε που η πόλη οριοθετούνταν ξανά στην Πλατεία Μπέλλου ενώ σήμερα επεκτάθηκε και λίγο προς το συντριβάνι. Τότε (ια να ακριβολογούμε από τη δεκαετία του 20 και μετά) δεν έπινε καφέ στην πλατεία ο μέγας Παπαστράτος ή οι καπνεργάτες με διασυνδέσεις στην άλλη Ελλάδα είτε ως επιχειρηματίες είτε ως συλλογικότητες με Καβάλα, Βόλο και αλλού μέσω της πολιτικοποίησης. Τότε πίναν καφέ αυτοί που ρίχνανε πέτρες και αναθεματίζαν το Βενιζέλο που πολλαπλασίασε την Ελλάδα και το άξιο τέκνο της πόλης στρατηγό Δαγκλή. Γιατί πολύ απλά είμαστε απομονωμένοι.
Αυτά και σήμερα με τη διαφορά ότι βγάζουμε και selfie. Ας κάνουμε λοιπόν την αυτοκριτική μας.
agrinionews.gr
