Ποίημα για τη γιορτή της μάνας της Γεωργίας Δούνη

Αφιερωμένο στις μάνες όλου του κόσμου και περισσότερο στις μάνες που δε ζουν πια δίπλα μας, μα που θα ζουν πάντα μέσα μας!

Αχ αυτός ο ήχος απ’ το θρόισμα του φουστανιού της  μ ά ν α ς

ακόμα αντηχεί μέσα στ’ αυτιά  μου

σαν το ποτάμι που γαργάριζε πάνω του η αγάπη

σαν της θάλασσας τα κύματα που χτυπούσαν πάνω στον αναστεναγμό μου

σαν τη λίμνη πού ‘πνιγε το λυγμό μου

σαν τη σταλαγματιά που δρόσιζε το πρόσωπό μου!

Σκυμμένη τη θυμάμαι κάθε βράδυ να γνέθει με τ’ αδράχτι της ψυχής της

το σάλι της αγάπης

πανάκριβο, καθάριο, μεταξένιο

μ’ αυτό μου σκέπαζε τους ώμους μου να μην κρυώνω

βλέποντας την παγωνιά στα μάτια αυτού του κόσμου!

Μα ήρθ’ η στιγμή που το φουστάνι το δικό της φθάρθηκε απ’ το λιοπύρι  της ζωής

κι έπαψε το θρόισμα να ηχεί μέσα στ’ αυτιά  μου

και το φουστάνι λέπτυνε και σώθηκε

και τα ουρλιαχτά του χρόνου εισχώρησαν μέσα στα στήθη της

και φύτεψαν στο μέρος της καρδιάς της βάτα κα θάμνους αγκαθωτούς

κι έκλεισαν το διάβα της ζωής της!

Χάϊδεψα τρυφερά τις γκρι αποχρώσεις των μαλλιών της

και ναύλωσα το καράβι της με το φως της ολόγιομης σελήνης

να της φωτίζει το ταξίδι που η πυξίδα της έδειχνε προς τη  Δ ύ σ η …

Μ ά ν α  δικιά μου

αφή γλυκιά μου αγαπημένη

τις στάχτες απ’ το φόρεμά σου τις φύτεψα

στον κήπο της ψυχής μου!