Σήμερα στα σχολεία της περιοχής και της χώρας διαβάστηκε μια ανακοίνωση η οποία, επί της ουσίας, καλεί την εκπαιδευτική κοινότητα να βάλει πλάτη στην ενσωμάτωση των προσφύγων στην Ελλαδα. Πράγμα που ήδη έχει μπει μπροστά από το υπουργείο, ίσως στο μόνο ζήτημα στο οποίο η κυβέρνηση επιδεικνύει κάποια ετοιμότητα.
Η ανακοίνωση που διαβάστηκε αφορούσε κατά ένα μεγάλο μέρος στα παιδιά αλλά τελικά γενικότερα στην εκπαιδευτική κοινότητα. Άλλωστε, ήδη διοργανώνονται οι πρώτες δράσεις με αφετηρία την 21 Μαρτίου που είναι η παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού. Το νόημα είναι «όπως η εκπαιδευτική κοινότητα στήριξε τις προηγούμενες εντάξεις πληθυσμών στην χώρα έτσι πρέπει και τώρα να πρωτοστατήσει σε ένα απείρως πιο σύνθετο πρόβλημα». Και καλώς επενδύσει στο συναίσθημα, στην ανθρωπιά.
Η ανακοίνωση αυτή έχει όμως μια ιδιαιτερότητα. Κάνει μια ευθεία σύγκριση της τωρινής περίστασης με την Μικρασιατική Καταστροφή και τους Έλληνες πρόσφυγες που ήρθαν από απέναντι διωγμένοι από έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο. Οι δύο περιστάσεις είναι συγκρίσιμες μόνο με μια θεμελιώδη παραδοχή: ότι δεν έχει καμιά σημασία η γλώσσα, οι συνήθειες, η μνήμη, η θρησκεία, η εθνική συγγένεια και τελικά ο αυτοπροσδιορισμός, το πώς αποκαλείς τον εαυτό σου. Και μπορεί να είναι έτσι από την χριστιανική ή την ουμανιστική σκοπιά, της Αγάπης και της αλληλεγγύης στον άνθρωπο.
Όταν αυτό γίνεται πολιτική στόχευση είναι μια γοητευτική σκέψη σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα, έθνη και τελικά κράτη που θα ξεκινήσει από μας. Που όμως δεν ρωτά τους άλλους, εκείνους που εννοείται ότι θα φιλοξενήσουμε ή θα εντάξουμε.(Δεν αναφέρω καθόλου τις περιπτώσεις που δεν πρόκειται για πρόσφυγες, παίρνω την αφελή εκδοχή που πέρασε σε μεγάλο βαθμό, ότι όλοι είναι πρόσφυγες). Πως νιώθουν εκείνοι; Είναι έτοιμοι να «ξεχαστούν» σε μια μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά; Είναι έτοιμοι να αδελφοποιηθούν μαζί μας και να ξεχάσουν τις καταβολές τους;
Η απάντηση είναι ότι θα ζήσουμε μαζί, δεν θα τους απορροφήσουμε, θα έχουν την κουλτούρα τους και την θρησκεία τους και τη γλώσσα τους. Ωραία, τότε γιατί αναφέρουμε την εθνική καταστροφή του ’22 και τους συγκρίνουμε με τους Έλληνες της Μικρασιατικής Καταστροφής; Η απάντηση είναι πως αυτό είναι το καινούριο «αφήγημα» της χώρας. Καιρός ήταν. Πολύ άργησε. Αυτά είναι πράγματα που κυριαρχούν στον πολιτικό λόγο της Ελλάδας πολλές δεκαετίες και κάποτε έπρεπε να δικαιωθούν.
Κι ο υπουργός κ. Φιλης το είπε καθαρά στη σημερινή συνέντευξη Τύπου στο υπουργείο: «Tο προσφυγικό ζήτημα συνιστά ένα πανεθνικό στόχο. Το τονίζω. Πανεθνικό στόχο»…
Να κι ένα απόσπασμα από την ανακοίνωση που διαβάστηκε σήμερα:
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
Ταχ. Δ/νση: Α. Παπανδρέου 37
Τ.Κ. – Πόλη: 15180 – Μαρούσι
Ιστοσελίδα: www.minedu.gov.gr
Μήνυμα του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Νίκου Φίλη,
για τους Πρόσφυγες
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΦΗΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ. ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ!
Το δράμα της προσφυγιάς δεν έπαψε ποτέ να επαναλαμβάνεται. Μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν – κι οι διαδρομές που γίνονται ακόμη πιο μαρτυρικές. Το 1922, ήταν το 1,5 εκατομμύριο οι Έλληνες της Μικράς Ασίας που πήραν το δρόμο της προσφυγιάς, διωγμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες όπου διέπρεπαν και ευδοκιμούσαν επί αιώνες.
Σήμερα, είναι οι Σύριοι –και όχι μόνο– πρόσφυγες, θύματα ενός αδυσώπητου, παράλογου πολέμου όπου διακυβεύονται τεράστια γεωπολιτικά συμφέροντα, συμφέροντα που αδιαφορούν πλήρως για τη ζωή και τα δικαιώματα του ανθρώπου, ακόμη και για τα στοιχειώδη δικαιώματα των παιδιών. Παιδιών που έμειναν χωρίς σπίτι, χωρίς σχολείο, χωρίς γονείς ακόμη, αθώων παιδιών που θαλασσοπνίγονται σε μια απελπισμένη πορεία για ένα καλύτερο αύριο, που εναποθέτουν το παρόν και το μέλλον τους σε μια αβέβαιη φυγή, σε μια σύγχρονη Οδύσσεια των απεγνωσμένων και των αδικημένων.
Μπροστά σε αυτή την ανείπωτη, παράλογη τραγωδία, εμείς εδώ σε αυτόν τον τόπο που τόσο έχει υποφέρει και δοκιμαστεί από την προσφυγιά μες τους αιώνες, απλώνουμε και τα δυο μας χέρια στους συνανθρώπους μας που βρέθηκαν, δίχως οι ίδιοι να το θελήσουν, στην ανάγκη μας. Απλώνουμε τα χέρια μας και αγκαλιάζουμε τα παιδιά που μας έρχονται από μακριά, για να μπορέσουν να επιβιώσουν πρώτα, και κατόπιν να βρουν ξανά την ηρεμία, τη φροντίδα και τη θαλπωρή που κάθε παιδί έχει τόσο ανάγκη. Εμείς, όλοι κι όλες στα σχολεία μας –νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, μαθητές, δάσκαλοι και καθηγητές, γονείς και κάθε εμπλεκόμενος στην εκπαιδευτική διαδικασία– δίνουμε το σύνθημα: ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΦΗΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ!»
Γ.Συμψηρής
πηγή: http://agrinionews.gr
