Ο Παντελής Φλωρόπουλος στρέφεται στα λαϊκά παραμύθια αναζητώντας πολιτική παρηγοριά. Κάνει καλά; Ποιος το ξέρει;

Η Δημοκρατία παραπαίει. Βγήκαν στην επιφάνεια οι καλικάντζαροι και την τσιμπολογάνε. Κρατάνε πριόνι και κόβει ο καθένας τους ένα κλαδί. Σε λίγο θα μείνει το κούτσουρο για να ξεκουράζονται πάνω του οι κάργιες. Η θεμελιώδης συνθήκη της (να διαλέγονται οι πολίτες) έχει εξουδετερωθεί… Κι ανασταίνεται η μοναξιά του ατόμου στην καρδιά του πλήθους…

Τα δημοσκοπικά ευρήματα είναι σεισμικής ισχύος: Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα πολιτικά κόμματα σε ποσοστό 92%, τη Βουλή σε ποσοστό 83%, την κυβέρνηση σε ποσοστό 82% και τις περιφερειακές αρχές σε 82%. Επίσης οι πολίτες εκφράζονται αρνητικά για την τηλεόραση σε ποσοστό 80%, για τον γραπτό Τύπο σε ποσοστό 65% και για το ραδιόφωνο σε ποσοστό 61%.

Κανονικά, όποιος εχέφρων διαβάζει αυτά τα στοιχεία, θά ‘πρεπε “να πάρει τα βουνά”. Κι αν τον ρωτήσει κανείς, ΑΝ… “τι σ’ έπιασε και πήρες τα βουνά”, να εξηγήσει ότι “το παιγνίδι τελείωσε κύριε”…

Θα ήταν λοιπόν άφρων όποιος προσπεράσει αυτούς τους δείκτες σφυρίζοντας ανέμελα. Αν κάποιος πτυχιούχος νέος ήθελε να γίνει πολιτικός ή δημοσιογράφος και, αν, όπως έμαθε στο πανεπιστήμιο να κάνει επιστημονική δουλειά, έκανε “έρευνα αγοράς” προτού πάρει την απόφασή του, ούτε πολιτικός θα γινόταν, ούτε δημοσιογράφος! Μόνο οι τρελοί θα το κάνουν πια… Οι τρελοί και οι βαλτοί. Οι πληρωμένοι. Οι υπάλληλοι της μίας ή της άλλης κάστας. Κι αυτό σημαίνει στην πράξη ότι καταργήσαμε ήδη τη Βουλή, ότι είναι θέμα χρόνου να καταργήσουμε τις εκλογές που ανανεώνουν τη Βουλή κι αναδεικνύουν κυβερνήσεις. Στην πραγματικότητα η Δημοκρατία έχει καταλυθεί και μένει μονάχα ο τύπος, το τυπικό της γνώρισμα, να πούμε το φάντασμά της.

Αυτή τη φορά η Δημοκρατία δεν κατελύθη με στρατιωτικό πραξικόπημα, αλλά με λαϊκό. Για χρόνια καθοδηγούνταν ο λαός με την απαξία απέναντι στους πυλώνες της Δημοκρατίας, την Πολιτική και την Δημοσιογραφία, κατήχηση που σήμερα απέδωσε τα μέγιστα. Ποσοστά 92% και 82% και 80% και 65% καταγράφονται μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα…

Ιδού λοιπόν η απορία:

Ποια κόμματα με ποιους αρχηγούς και ποια μέλη θ’ απευθυνθούν πώς σε ποιους πολίτες για να εκλεγούν σε ποια Βουλή να βγει ποια κυβέρνηση να κάνει τι…

Το “σύστημα” είναι ήδη άρρωστο. Και ανίατο. Μπορεί ν’ αναρριχηθεί στην εξουσία ο “πάσα ένας”, αρκεί να κολακέψει τη μάζα ή μέρος της μάζας που είναι έτοιμο να τον αποθεώσει όπως τον ποδοσφαιριστή που βάζει γκολ και να τον φτύσει (τον ίδιο ποδοσφαιριστή, στο ίδιο ματς) μόλις χάσει το “άχαστο” γκολ, μόνος του σε κενή εστία…

Αυτή η μάζα της κερκίδας που ξέρει πάντα καλύτερα το ποδόσφαιρο ΚΑΙ από τον προπονητή της μίας ή της άλλης ομάδας, αλλά ΚΑΙ από τον διαιτητή του παιγνιδιού, καλείται ν’ αναδείξει κυβέρνηση με τα ίδια κριτήρια που αποθεώνει ή θάβει έναν ποδοσφαιριστή.

Τι ελπίδα να έχει η Δημοκρατία με τέτοιους πολίτες;

Καμία.

Μα καμία.

Δε μπορεί να κάνει κανείς τίποτα για τίποτα και για κανέναν. Η μόνη ελπίδα που θα μπορούσαμε παραμυθικά να φανταστούμε, θα ήταν η επιστροφή του ανθρώπου στην προκατακλυσμιαία εποχή της γης, όπου οι βασιλιάδες των λαϊκών παραμυθιών, ήταν σοφοί και δίκαιοι, τόσο δίκαιοι που ο λαός άκουγε την εντολή τους, όπως ο πιστός τον Θεό.

Έτσι από απόγνωση κι από απελπισία… θα λέγαμε λοιπόν ότι… αντί των δικτατοριών που επιβάλλουν στρατιωτικά οι παράφρονες, αντί των δικτατοριών που επιβάλλουν λαϊκά οι συνωμότες, αντί των δημοκρατιών που στην πράξη είναι ολιγαρχίες, τυραννικά καθεστώτα, μήπως… ένα νέο πολίτευμα “σοφής βασιλείας”… σαν εκείνα που… μια φορά κι έναν καιρό… καθώς λένε τα παραμύθια…. μήπως θα έλυνε τα προβλήματα της Ελλάδας και του πλανήτη;

πηγή: http://agriniovoice.gr