Του ΣΠΥΡΟΥ Χ. ΤΑΓΚΑ*
Σε μια χώρα που, ιστορικά, είθισται να καλλιεργείται και να ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα (αυτολεξεί), γιατί να μην κυριαρχεί και, τελικά, να μην την πνίγει σαν θανάσιμος βρόγχος, η ίδια της η υποκρισία ; Πράγματι, δεν υπήρχε η παραμικρή διάθεση ή πρόθεση, να ασχοληθούμε αγγίζοντας το "in φαινόμενο" που παρατηρείται εσχάτως στην χώρα -αυτό των ροζ αποκαλύψεων και σκανδάλων στα πέριξ και τα παρασκήνια των καλλιτεχνών, αλλά, το ίδιο αυτό φαινόμενο, έχει φουσκώσει και διαταχθεί από τα πράγματα τόσο πολύ, που εφόσον γίνεται "κεντρικό θέμα" στο σημείο να εξαρτώνται τιμές, υπολήψεις, και καριέρες, είναι εντελώς αναπόφευκτο να μην παρεισδύσουμε στην συζήτηση.
Κι εξαρχής -ορθά κοφτά που λένε-, διασαφηνίζουμε πώς συμβαίνει κάθετα κι οριζόντια, αυτό που στην αρχή τέθηκε, τοιουτοτρόπως, σαν ερώτημα : Η έκπτωση, ο ευτελισμός και ο εκφυλισμός της κοινωνίας έχουν βαθύνει τόσο, που γίνονται, πλέον, βαριά αρρώστια, παραδοχή, που, εν πολλοίς, δοκιμάζει όλους! Η βαθιά υποκρισία που τα επικαλύπτει εύκολα κι όλα, γίνεται εργαλείο τέλειας καταστροφής...
Θαρρείς, λοιπόν, πως όλα τούτα ήταν "κάτι πολύ άγνωστο", ή "κάτι που δεν γίνεται με τίποτα" και, αλίμονο, "σοκάρισε" το "Πανελλήνιον"! Και εταράχθη (!)), πάλι, το "Πανελλήνιον" - ω, Κύριε, τι όμορφη κι αγγελικά πλασμένη, τι ηθική κοινωνία, αλήθεια, αυτή η Ελληνική! -, και πίστεψε πως οι "ροζ αποκαλύψεις", οι "συμπλεγματικές ανωμαλίες" του κάθε απερίσκεπτου και αστείου που κάνει κοινό θέαμα την ιδιωτική του ζωή, θα επιφέρουν πλήγμα τεράστιο στο "κακό", στο "άπρεπο", την "λαμογιά" και την "σιωπή" που, κοντολογίς, επικρατεί, φτιάχνοντας διάφορες μαϊμουμαφιόζικου τύπου "ομερτά" . Μια τέτοια κοινωνία, που κρύβεται συνέχεια πίσω από το δάκτυλό της και ηθικολογεί ατελώς μέσα σε σκιές και πάντα νοσηρά, είναι, τελικά, μια βαθύτατα υποκριτική κοινωνία : Μια ανελεύθερη κοινωνία που θέλει και κατασκευάζει ανελεύθερους ανθρώπους. Ανθρώπους, οι οποίοι, είναι πάντα προετοιμασμένοι (από τις ίδιες τις καταστάσεις και τα ίδια τα πράγματα), να βρίσκονται μόνιμα σε μια Ομηρία!..
Το ίδιο, άλλωστε, (αλλά με διαφορετικό μανδύα), δεν συμβαίνει γενικευμένα και πιο "κεντρικά" στην πολιτική που υποτίθεται ορίζει σε αυτή τη χώρα κάπως υπαρξιακά τα πράγματα ; Άπαντες αρέσκονται να λοιδορούν και να καταγγέλλουν την πολιτική ζωή και τις όποιες περίεργες αθέατες τεχνικές της, αλλά, όλοι, υπολογίζουν το δικό τους αποκλειστικά καλό και τι συναλλαγή θα γίνει, τελικά, πολύ κατά μόνας!
Έτσι, όλοι ή σχεδόν όλοι, εν αγνοία, αλλά, πλήρως συνειδητοποιημένοι με τον καιρό (!), παίζουν το ίδιο κίβδηλο παιχνίδι, καθιστώντας κάθε φορά εαυτόν και αλλήλους, ομήρους. Αυτή – τούτη η ομηρία, ο σιωπηρός, αλλά, ασίγαστος βιασμός κάθε έννοιας αλήθειας, αξιοκρατίας κι αληθινής ευνομίας, ακυρώνει εκ των ων ουκ άνευ κάθε ελπίδα πραγματικής αλλαγής : κάθε ελπίδα αναγέννησης, αναδόμησης και ανασχηματισμού αυτού του Τόπου. Όλα είναι και θα είναι επιφανειακά. Και η υποκρισία θα είναι και θα παραμένει πάντα, το κρίσιμο, εκείνο, εργαλείο, ώστε, να καλύπτεται εύκολα κι ανώδυνα η σκανδαλώδης και οικτρή πραγματικότητα, που είναι κρυμμένη στο βάθος. Το γνωρίζουμε όλοι αυτό...
_____________
*στο Μatrix 24
