-
Η Ελληνική Δικαιοσύνη έκανε (ξανά) το χρέος της. Είναι η ώρα ο μπαμπούλας να φύγει απ’ το υπόγειο.
Για τους αγρότες της χώρας, έστω και αν πολλοί εξ αυτών δεν έτυχε ποτέ τους να διαβάσουν τον «επαναστατημένο άνθρωπο» ή οτιδήποτε άλλο απ’ τα αριστουργήματα του Γάλλου νομπελίστα Albert Camus, η διδαχή του να μην περιμένουν την Ημέρα της Κρίσης, διότι αυτή έρχεται κάθε μέρα, αποτελεί στάση και αλάνθαστο οδηγό ζωής. Και όταν έρχεται η ημέρα της κρίσης, ως επιβεβαίωση σφραγίζει αυτό που ήδη γνωρίζουν και ακολουθούν.
Τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τον (χθεσινό;) τεχνικό του σύμβουλο, ως έχουν δικαίωμα και υποχρέωση τον κρίνουν καθημερινά. Και μέχρι σήμερα η κρίση τους είναι ακριβοδίκαιη. Αυστηρή μεν, αλλά ακριβοδίκαιη.
Αυστηρή, το τελευταίο διάστημα όσο ποτέ στο παρελθόν. Δικαίως. Αφού ποτέ στο παρελθόν ο μπαμπούλας του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν οδήγησε τον Οργανισμό στο να κατεβάσει ρολά, καθιστώντας το πολυδιαφημισμένο ψηφιακό του κέντρο, …ως fake news
- Αναφερόμαστε στο Γεναριάτικο ιδιότυπο ψηφιακό lock down, το οποίο και ανεπιτυχώς οι μπαμπούλες επιχείρησαν να δικαιολογήσουν. Επιχειρείν αίολο, που δεν πείθει ούτε εκείνους που το επινόησαν.
Άλλωστε, το πρόβλημα δεν θα μπορούσε να είναι η λήξη μιας όποιας σύμβασης, της οποίας, μάλιστα, ο Οργανισμός γνώριζε την ημερομηνία λήξης, και έγκαιρα επεσήμανε την ανάγκη μέριμνας για τα καθέκαστα, ώστε να απομακρυνθεί το ενδεχόμενο να υπάρξει κενό στον Τεχνικό Σύμβουλο.
Ενδεχόμενο που έντεχνα φρόντισαν οι γνωστές-άγνωστες, αόρατες και ορατές δυνάμεις, παίζοντας το παιχνίδι των καθυστερήσεων και των προφάσεων, να το μετατρέψουν στην πραγματικότητα που όλοι βιώσαμε το προηγούμενο διάστημα.
Σαφώς και αυτό θα πρέπει, επιτέλους, να εξηγηθεί. Γιατί; Τι και ποιον εξ-υπηρετούσε το «κατέβασμα» των υπηρεσιών; Ποιος εκβίαζε, ποιες καταστάσεις; Και σε τελική ανάλυση, τι χρωστάνε και σε ποιόν οι αγρότες, τα ΚΥΔ, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι;
Φυσικά, αποτελεί μια ακόμη δικαίωση όλων εκείνων των καταγγελιών που με ένταση έχουμε κάνει, περί ομηρίας του Οργανισμού, που για πολλοστή φορά θα πούμε ότι οφείλει πλέον να προχωρήσει σε ρηξικέλευθες αποφάσεις για να επανακτήσει την αυτονομία και να προστατέψει το κύρος του.
Τα παραπάνω ερωτήματα, ωστόσο, δεν είναι ρητορικά. Και δεν είναι ανεξάρτητα απ’ τις πρακτικές του μπαμπούλα για το Εθνικό Απόθεμα και τα χρυσοφόρα κυκλώματα των συγγενών και φίλων με τα βοσκοτόπια στο Γράμμο ή όπου αλλού.
Η Ημέρα της Κρίσης, λοιπόν, είναι κάθε μέρα. Για όλους. Όσο για τον (χθεσινό;) τεχνικό σύμβουλο, η ημέρα αυτή είναι οδυνηρή. Η ημέρα της κρίσης των δικαστηρίων. Εκεί όπου ο ίδιος προσέφυγε, για να δεχθεί διαδοχικά τα ηχηρά χαστούκια, με σεβασμό και εμπιστοσύνη πάντα στην Ελληνική Δικαιοσύνη.
Εμπιστοσύνη και σεβασμό, πάντως, που δεν είχε επιδείξει ένα χρόνο πριν, όταν το δικαστήριο απέρριπτε τις αγωγές της κατά των ΚΥΔ που είχαν τολμήσει να αντισταθούν.
Τότε, θυμίζουμε, η GAIA EPIXEIREIN, κατά την γνωστή και πάγια τακτική της συσκότισης και της σύγχυσης, υποστήριξε ότι το δικαστήριο δεν είχε εισέλθει στην ουσία των υποθέσεων, ότι η ίδια δεν πρόκαμε και έπαιζε με αναπληρωματικούς και πως θα έκανε και νέες αγωγές, όπου ήταν βεβαία ότι θα δικαιωθεί.
Εκδικάστηκαν, λοιπόν, οι αγωγές για τέσσερα ακόμη ΚΥΔ (Μυλοπόταμος, Λάρισα, Ροδόπη, Πιερία). Και οι αποφάσεις, κατά έναν περίεργο τρόπο, ήταν οι ίδιες! Ούτε και σε αυτές τις αγωγές μπόρεσε η Δικαιοσύνη να καταλάβει ποιες ακριβώς είναι οι υπηρεσίες της GAIA, για τις οποίες πρέπει υποχρεωτικά να πληρώνουν τα ΚΥΔ, είτε τις χρειάζονται είτε όχι, είτε τις απολαμβάνουν είτε όχι!
- Ελπίζουμε αυτή τη φορά, να μην εφεύρουν ότι φταίει ο κορωνοϊός ή το χρώμα της αίθουσας του δικαστηρίου!
Το μεγαλύτερο χαστούκι, πάντως, ήρθε απ’ την Αρχή Εξέτασης Προδικαστικών Προσφυγών, όπου η εταιρεία τεχνικός σύμβουλος του ΟΠΕΚΕΠΕ, η Νeuropublic, είχε προσφύγει κατά του νέου διαγωνισμού, στον οποίο για πρώτη φορά έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν περισσότερες εταιρείες.
Για τη μηχανοπαρέα, είναι, προφανώς και κρίνοντας απ’ τις ίδιες της τις αντιδράσεις, κακό πράγμα ο ανταγωνισμός! Και σίγουρα άσχημο το να χάνεις το μονοπώλιό σου…
Όπως και να’ χει, η Αρχή, απέρριψε τις αιτιάσεις της προσφεύγουσας εταιρείας και δέχθηκε το σκεπτικό της άλλης πλευράς.
Η Δικαιοσύνη, συνεπώς, μίλησε. Ξανά. Μίλησε καθαρά και δυνατά.
Για τη μηχανοπαρέα, όμως, η τελική Κρίση δεν ήρθε ακόμη. Στο πεδίο του ΟΣΔΕ θα είναι αυτή και, γνωρίζοντάς το καλά, προσπαθεί στη δύση της με χίλια δυο προσχήματα να αποδείξει αυτό που στην κρίση των αγροτών δεν μπορεί πλέον με καμία δικαιολογία και με κανένα ψευτοεπιχείρημα να σταθεί.
Και θα ανατρέξουμε σε έναν άλλον Γάλλο νομπελίστα συγγραφέα, στον André Gide, ο οποίος πολύ απλά είχε πει: υπάρχουν πολύ λίγα τέρατα που να δικαιολογούν το φόβο που έχουμε γι’ αυτά.
Τα «τέρατα» τα πολεμήσαμε θεσμικά και αποκαλύψαμε πως τίποτα δεν έχει να φοβάται κανείς από αυτά. Ούτε ο ΟΠΕΚΕΠΕ και το Υπουργείο, ούτε, βεβαίως, ο αγρότης. Σαφέστατα ούτε τα ΚΥΔ.
Δεν ξέρουμε τι σκελετούς θα βγάλουν ακόμη απ’ τα μπαούλα και τις ντουλάπες, δεν ξέρουμε ποια σκηνή τρόμου θα επιλέξει ο μπαμπούλας να προβάλει απ’ το υπόγειό του, ξέρουμε, όμως, ότι κανείς πλέον δεν τρομάζει. Μάλλον θυμηδία προκαλούν τα λίγα σκιάχτρα τους, που το τελευταίο διάστημα γελοιοποιούνται με σπασμωδικές κινήσεις πανικού, κινήσεις απελπισίας.
