Και η ζωή συνεχίζεται, βεβαίως-βεβαίως, κανονικά και με το νόμο.

Κυριολεκτικά «με το νόμο», αφού κάθε φορά χρειαζόμαστε και από μία σπουδαία, εννοείται, νομοθετική πρωτοβουλία, για να «τακτοποιήσουμε» ακόμη και τα απολύτως αυτονόητα.

• Τώρα, λοιπόν, θυμήθηκε το κράτος (…επιτέλους θα πούμε εμείς και μπράβο του) ότι υπάρχουν καμία διακοσαριά χιλιάδες άνθρωποι που καίτοι έχουν συμπληρώσει τα όρια ηλικίας, καίτοι πληρούν όλες τις προϋποθέσεις και έχουν καταθέσει τα χαρτιά τους 3 και 4 χρόνια πριν, σύνταξη δεν έχουν πάρει ακόμη!

Φυσικά, κανείς δεν τους ρώτησε όλα αυτά τα χρόνια αν έχουν άλλα εισοδήματα, αν μπορούν να πάνε στο φαρμακείο, στο σούπερ μάρκετ, αν μπορούν να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις ακόμη ανάγκες…

Τους θυμήθηκαν, όμως, έστω και τώρα τους ανθρώπους, οι οποίοι και ελπίζουν αυτή τη φορά πράγματι να «τρέξουν» οι διαδικασίες και να πάρουν επιτέλους τη συνταξούλα τους.

Και για να γίνει αυτό, θα βάλουν, λέει, Project Manager και Ομάδα Έργου να αναλάβει τα καθέκαστα, διότι ολόκληρο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και ολόκληρος ΕΦΚΑ, ….δεν μπορούν!!!

Καταλάβατε;;;

Και όλα αυτά, την εποχή της ψηφιακής διακυβέρνησης, που, υποτίθεται, με το πάτημα ενός κουμπιού στον υπολογιστή θα έπρεπε να βγαίνε η σύνταξη (απ’ τη στιγμή που έχουν κατατεθεί τα δικαιολογητικά και είναι όλα εντάξει).

Τόσο απλά! Τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα! Τόσο ανθρώπινα!

Τώρα, στο ερώτημα «γιατί είναι οι αγρότες αυτοί που, στην πλειοψηφία τους, πρέπει να περιμένουν τόσα χρόνια για να πάρουν τη συνταξούλα τους, όταν άλλοι παίρνουν και 2 και 3 συντάξεις κανονικότατα και χωρίς τέτοια μπερδέματα, …ας απαντήσει ο καθένας όπως καταλαβαίνει.

Αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε, πάντως, είναι πως ο αγρότης πρέπει μέχρι και τα γεράματά του να τιμωρηθεί.

Να τιμωρηθεί επειδή δούλεψε σκληρά και παρήγαγε, επειδή στήριξε την ελληνική περιφέρεια, την εθνική οικονομία, την κοινωνία…