Ένα χρόνο μετά
Μνήμη Αριστείδη Ξ. Kαβάγια
Της Φωτεινής Τσιτσώνη -Καβάγια
Σάββατο, Φεβρουαρίου 28, 2015.
Μια πολύχρονη εκπαιδευτική και πολιτιστική πορεία, ένας κύκλος μακρόχρονης δημιουργίας κλείνει, γεμάτος από ανιδιοτελή προσφορά κι ένα όνομα γραμμένο στο μεσολογγίτικο τοπίο με τα γράμματα της απόλυτης δοτικότητας αλλά και της ανθρώπινης υπερευαισθησίας και καλοσύνης, περνάει στην αθανασία και στην αιωνιότητα! Αριστείδης Ξ. Καβάγιας!
Κι αν καλέσεις το χρόνο σε πισωγύρισμα, το χρόνο, που άλλοτε μοιάζει σαν δρόμος μιας ανάσας κι άλλοτε ατέλειωτος, θα τον συναντήσεις ως έναν άνθρωπο βαθιά ειλικρινή, απροσποίητο, που πάντα συζητώντας τον, σου έδινε το διαβατήριο προς την ηρεμία, την αισιοδοξία και την ψυχραιμία. Κι αν κάποιες φορές ερχόταν η απογοήτευση, ποτέ δεν την άφηνε να βραχυκυκλώσει την ενέργειά του. Και πάλι τότε προσπαθούσε ξανά από την αρχή, αδιαφορώντας οπωσδήποτε για κάθε ανθρώπινη μικρότητα και δουλεύοντας όσο το δυνατόν για το καλύτερο.
Βαθιά συναισθηματική προσωπικότητα, άτομο με απεριόριστη ευαισθησία, πάντα ζεστός, φιλικός, ήξερε να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, ενώ η ψυχή του παλλόταν από αισθήματα τρυφερά κι ευγενικά.
Και μοιάζουν λίγα τα λόγια αν θελήσεις ν’αναφερθείς στο δάσκαλο Αριστείδη Ξ. Καβάγια, που για σαράντα ολόκληρα χρόνια υπήρξε ο άνθρωπος τηςπροσφοράς στην Εκπαίδευση και ο άοκνος εργάτης στα κοινά της πόλης του,στα κοινά της πολύπαθης αυτής πολιτείας του Μεσολογγιού, όπου γεννήθηκε κι έζησε, μιας πολιτείας μικρής, όπου τ’ αρμυρά θαλασσόχορτα κι ένα πλήθος θαλασσοπούλια συνομιλούν με τη δόξα της, ενώ η πένα του, ως άνθρωπος του λόγου, ξεχείλιζε από αστείρευτη αγάπη γι’αυτή. Μπορούσε να μιλάει δίχως τελειωμό για το ένδοξο παρελθόν της και με κάθε λεπτομέρεια γι’ αυτό, αναφερόμενος με απόλυτο σεβασμό στους προγόνους της. Η θυσία του Μεσολογγίου πάντα δονούσε την ψυχή του σαν γνήσιος Μεσολογγίτης που ήταν κι όλα τα χρόνια της εκπαιδευτικής του διαδρομής κι όχι μόνο, δίδασκε στους μαθητές του το μεγαλούργημα της θυσίας των ηρώων της στο βωμό της ελευθερίας και της αλήθειας.
Σάββατο, Φεβρουαρίου 28, 2015, κι αναχώρησε για την ουράνια πολιτεία. Ένας χρόνος από τότε, που δικοί του άνθρωποι και φίλοι τον αποχαιρετήσαμε. Κάποιοι δάκρυσαν. Κάποιοι εναπόθεσαν ένα λουλούδι στον τάφο του. Κι ο χρόνος κύλησε, έφυγε. Δεν πέρασε όμως γρήγορα κι ανώδυνα.
Κι είχε σχεδιάσει πολλά πράγματα να κάνει. Κι ήταν αυτά πολλά! Πάρα πολλά! Και δεν πρόλαβε! Ήθελε να συζητήσει, να σχολιάσει, να καταγράψει! Δεν πρόφτασε όμως. Ίσως η σκέψη πως με όλους κάπως έτσι συμβαίνει να σε παρηγορεί. Ποιος άραγε προλαβαίνει να τα πει και να τα κάνει όλα;Και σαν κάποιος φύγει, πάντα κάποιοι μένουν πίσω του μ’ένα ανεκπλήρωτο και μεγάλο κενό. Κι ύστερα, μάταια τους αναζητάς στα γραπτά τους, στα βιβλία τους, στα προσωπικά τους αντικείμενα, σ’όλα τα αγαπημένα θυμητάρια που άφησαν πίσω τους.
Τέτοιες ώρες τι να θυμηθείς; Τι να σκεφτείς;Έρχονται μόνο οι μνήμες που σκορπούν γύρω σου τη ζεστασιά που οι ίδιες άφησαν, που οι ίδιες πρόσφεραν κι όλες οι αναμνήσεις της κοινής ζωής και της συμπόρευσης.
Τέτοιες ώρες τι να θυμηθείς; Τι να σκεφτείς; Το δάσκαλο ή τον άοκνο εργάτη αυτής της πόλης; Κι αν καλέσεις το χρόνο σε πισωγύρισμα, στον απόηχο τάχα ενός ταξιδιού σε καιρούς που πέρασαν, θα βρεις έναν άνθρωπο που έφυγε, αλλά άφησε πίσω του τη δική του σφραγίδα, τη δική του ταυτότητα, τη δική του κληρονομιά και θα είναι για πάντα στο θρονί της καρδιάς μας. Αριστείδης Ξ. Καβάγιας!
Το Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου 2016, στον Ιερό Ναό Μαρμαριώτισσας Χαλανδρίου, θα τελεστεί το ετήσιο μνημόσυνό του. Η μνήμη του ας είναι αιώνια!
πηγή: http://agrinionews.gr
