Όταν ένα μπουκάλι νερό είναι πιο ακριβό από ένα μπουκάλι λάδι…

Ναι. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα που έχει να αντιμετωπίσει ο αγρότης και κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιτάξουμε όλοι τον εαυτό μας στον καθρέφτη και με ειλικρίνεια να κάνουμε την αυτοκριτική μας για τα μεγάλα, διαχρονικά και ασυγχώρητα λάθη, που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση.

Ειδικά για το ελαιόλαδο, εθνικό προϊόν, εμβληματικό για τη χώρα μας, από αυτά που θεωρητικά τουλάχιστον θα έπρεπε να οδηγούν το όχημα της αγροτική οικονομίας, θα πρέπει να το παραδεχθούμε: το σύνολο των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στη χώρα τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια, δεν έφεραν αποτέλεσμα.

Το χύμα πάει κι έρχεται, η περιβόητη προστιθέμενη αξία, πάλι, κάπου χάθηκε στο δρόμο, οι εισαγωγές (και οι ελληνοποιήσεις….μην κοροϊδευόμαστε) ζουν και βασιλεύουν, τρίτες χώρες έχουν μπει δυναμικά το παιχνίδι και καθορίζουν πλέον τους κανόνες.

Και παλεύει με Έλληνας παραγωγός σε συνθήκες αντίξοες, σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες, να συλλέξει τον καρπό, να βρει τρόπο να τον μεταφέρει στο ελαιουργείο, να πληρώσει το μισό λάδι εκεί για την ελαιοποίηση, να πληρώσει μεροκάματα και χίλια δυο άλλα έξοδα, για να φτάσει στο τέλος να πηγαίνει στο περίπτερο και να αγοράζει το νεράκι του Θεού πιο ακριβά απ’ όσο πουλάει αυτός τον κόπο του.

Τα ίδια και χειρότερα σε μια σειρά από άλλα προϊόντα. Δείτε τι γίνεται με τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια αυτή την περίοδο. Και όλα αυτά …σταματημό δεν έχουν.

Επομένως, είναι σαφές ότι κάτι δεν γίνεται σωστά. Ας ψάξουμε να βρούμε το λάθος, λοιπόν, μήπως και μπορέσουμε να το διορθώσουμε.