Τι είναι «κόκκινες γραμμές» στις διεθνείς διαπραγματεύσεις; Γιατί λέγεται αυτή η έκφραση με τόση ευκολία; Γιατί αυτές οι γραμμές ανατρέπονται στην πατρίδα μας με τόση ευχέρεια;
Σύμφωνα με μια εκ των υπαρχόντων θεωριών, «κόκκινη γραμμή» είναι αδιαπραγμάτευτη τελική θέση ή γραμμή επί μείζονος εθνικού θέματος, σύμφωνα με την εκπεφρασμένη Εθνική Στρατηγική ενός κράτους, με την οποία (γραμμή) ορίζεται σαφώς εκείνο το σημείο για το συγκεκριμένο εθνικό θέμα, πέραν του οποίου δεν υφίσταται στους διαπραγματευτές περαιτέρω δυνατότητα διαπραγμάτευσης, ούτε φυσικά υποχώρησης.
Οι «κόκκινες γραμμές», για σοβαρά κράτη, πρέπει να είναι μυστικές, για να δίνουν τη δυνατότητα αρχικά να τίθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το μέγιστο των οικείων απαιτήσεων. Επιπλέον, σημαντικότατο είναι να υπάρχει σχεδιασμός εναλλακτικού σεναρίου, εφόσον φανεί από την πορεία των διαπραγματεύσεων ότι κινδυνεύει να σπάσει η «κόκκινη γραμμή», πάντα όμως με κάποιο σημαντικό αντάλλαγμα.
Στη χώρα μας, δυστυχώς, χωρίς να υφίσταται συγκεκριμένη Εθνική Στρατηγική, η οποία θα διευκόλυνε πολύ στις διπλωματικές μας κινήσεις, παρατηρείται ένα συνεχές αλαλούμ στις όποιες διμερείς ή διεθνείς συναντήσεις λαμβάνουν χώρα. Έτσι, έχουμε τις κυβερνήσεις να προβαίνουν σε μυστικές συνομιλίες-διαπραγματεύσεις για μείζονα εθνικά θέματα, εν αγνοία και χωρίς την έγκριση του Ελληνικού λαού, με αποτέλεσμα τις τελευταίες δεκαετίες να υφιστάμεθα συνεχείς διπλωματικές ήττες, παραχωρώντας εθνικά δίκαια και εθνική κυριαρχία.
Μοιραίως λοιπόν προκύπτουν τα ακόλουθα ερωτήματα:
-Γιατί δεν έχουμε Εθνική Στρατηγική, η οποία δεν θα επέτρεπε σε καμιά κυβέρνηση να κάνει «του κεφαλιού της»; Μια Εθνική Στρατηγική που θα συνεισέφερε καθοριστικά στην διπλωματική ετοιμότητα της χώρας και στην χειραγώγηση του ανόητου κομματισμού που κρατά δέσμια την μοίρα της Πατρίδας μας στην σύγχρονη γεωπολιτική Βαβέλ;
-Με ποια νομιμότητα και ποια εξουσιοδότηση κάθε εκλεγείσα κυβέρνηση, που, σύμφωνα με το μεταπολιτευτικό κίβδηλο εκλογικό σύστημα, δεν συγκεντρώνει πάνω από το 25% του συνόλου των Ελλήνων ψηφοφόρων, αποφασίζει και διαπραγματεύεται εθνικά θέματα μείζονος σημασίας, χωρίς την έγκριση του ελληνικού λαού;
-Γιατί με τόση ευκολία αποκαλύπτουμε τις «κόκκινες γραμμές» μας, οι οποίες θα έπρεπε να είναι επτασφράγιστο μυστικό μας;
-Γιατί ο κάθε πρωθυπουργός ουσιαστικά «παίζει στα ζάρια» την χώρα μας, αποφασίζοντας μόνος του υποχωρήσεις στις όποιες κόκκινες γραμμές εθνικών συμφερόντων;
-Με ποιο δικαίωμα συμμετέχουν οι κυβερνήσεις μας σε συνομιλίες με ανατολίτικα παζάρια τύπου Καραγκιόζη (ζητάω 10 για να πάρω 5), τα οποία αποτελούν πάγια τακτική της Τουρκίας;
Η χώρα μας το τελευταίο χρονικό διάστημα σύρεται από την «σύμμαχο» Γερμανία σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, όπου η γείτονα χώρα, κατά την προσφιλή της τακτική ζητάει τα πάντα, χωρίς να δίνει τίποτε. Με την λογική της επιδιαιτησίας να «μοιράζει την πίτα», είναι μοιραίο ότι στο τέλος εμείς θα χάσουμε αρκετά αν όχι πολλά, ενώ η Τουρκία δεν θα χάσει τίποτε, αντιθέτως έχει μόνο να κερδίσει.
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας οφείλουν άμεσα να αντιληφθούν το μέγεθος της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής αξίας της Ελλάδας, να προσανατολιστούν εθνικά και να δομήσουν μια θεσμικά/συνταγματικά κατοχυρωμένη Εθνική Στρατηγική, που να βασίζεται στα γεωπολιτικά, τα ιστορικά και τα πολιτιστικά μας πλεονεκτήματα! Φτάνει πλέον η δουλεία προς δυσμάς και η φοβία προς ανατολάς!
Και αν, για οποιοδήποτε λόγο, δεν μπορούν να το κάνουν αυτό οφείλουν να παραιτηθούν! Η χώρα χρειάζεται ριζική ανανέωση, αλλαγή νοοτροπίας και χάραξη νέας πορείας. Να παραιτηθούν λοιπόν και να παραδώσουν τα ηνία της χώρας σε προσωπικότητες του δημοσίου βίου εγνωσμένου κύρους και ηθικής, οι οποίοι, με σοβαρότητα, ανιδιοτέλεια και σκληρή δουλειά να ανακόψουν την καταστροφική πορεία της χώρας και να αγωνιστούν για την αναγέννησή της!
Ο χρόνος τελειώνει!!!
photo credits: indicator.gr
