Κακά τα ψέματα! Η συλλογικές προσπάθειες δεν είναι το φόρτε μας. Από τον απλό εξωραϊστικό Σύλλογο της αστικής γειτονιάς ή του χωριού, μέχρι το πολιτικό κόμμα, η συλλογικότητα είναι μια επίφαση. Εκεί που απαιτεί την “κοινή θέση”, αποτυγχάνει παταγωδώς. Το “όλοι μαζί” των επαναστατικών αφισών δεν είναι παρά μία φενάκη.

Αν αφαιρέσουμε το επιθυμητό από τους λόγους και τα γραπτά μας, θα μείνει ατόφιο, ξερό, στεγνό, το γεγονός. Η ωμή πραγματικότητα. Που λέει, απλά, ότι: Η συλλογικότητα έχει αντικατασταθεί προ πολλού από τον αυτοματισμό.

Έλα όμως που ο αυτοματισμός είναι τεχνητός. Και, ως τέτοιος, κατευθυνόμενος. Άρα μονίμως συντηρούμενος από το κυρίαρχο σύστημα των αστικών ή, μάλλον, των υπεραστικών πια αξιών. Έχουμε δε κάθε λόγο να είμαστε καχύποπτοι, έως εχθρικοί, απέναντι στις προθέσεις των διαχειριστών που ελέγχουν τους διαύλους επικοινωνίας.

Απ’ την ανάποδη τώρα, κι αναζητώντας έναν δίαυλο επικοινωνίας των πολιτών μεταξύ τους, αλλά και των πολιτών με τους πολιτικούς, δεν θα βρούμε άλλον από τον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Η απαξίωση όμως του Τύπου συνέβη ΠΡΙΝ από την απαξίωση της Πολιτικής, γιατί ήταν ο μόνος δρόμος να αλωθεί ο μηχανισμός που παράγει την εξουσία, να τεθεί υπό έλεγχο. Εξέλιξη όμως που στέρησε από την κοινωνία τη “φωνή”. Το κατεδαφιστικό έργο που ανέλαβε η απαξίωση, κατευθυνόμενη από αφανή κέντρα του παρασκηνίου, ολοκλήρωσε ο ιδιοκτησιακός έλεγχος του Τύπου από “επενδυτές”. Η σήψη, παράγωγο της απαξίωσης του Τύπου, κορυφώθηκε αναπόφευκτα πια στο πολιτικό πια επίπεδο, ήταν μια αυτόματη αντανάκλαση. Η πεποίθηση ότι η κρίση στον Τύπο ακολούθησε την κρίση της Πολιτικής, είναι λάθος. Το αντίστροφο συνέβη.

Ο έλεγχος σε επίπεδο ιδιοκτησίας των εφημερίδων αρχικά, της τηλεόρασης αργότερα, κατέστησαν το κοινωνικό σύνολο “άλαλο”, αμέτοχο. Ακόμα και η συμμετοχή του πολίτη στο κόμμα, αριστερό ή δεξιό, ήταν μια ακόμη επίφαση, αφού η δυναμική για την άλωση της εξουσίας παιζόταν πλέον σε άλλο γήπεδο.

Στις μέρες μας επετεύχθη η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αλλά το πλήθος είναι περισσότερο από ποτέ ανίδεο. Είναι τόσο “χοντρό” αυτό που συμβαίνει μέσω της ελεγχόμενης “μαζικής ενημέρωσης”, που, μοιραία, το μυαλό πάει στη σκέψη ότι το όλον δεν ήταν καθόλου τυχαίο! Μπορεί, μ’ αυτή τη σκέψη, να καταλήγει κανείς στη συνωμοσιολογία, είναι όμως – πώς να το πεις – προτιμότερο αυτό, από το να περνάει απαρατήρητο ένα τόσο σημαντικό και ιδιαίτερα σοβαρό θέμα!

Η τελευταία ελπίδα αντίστασης με πολιτικά μέσα… να το επαναλάβουμε… η τελευταία ελπίδα αντίστασης με πολιτικά μέσα… δεν είναι πια ένα νέο μαζικό κόμμα, σαν τα “θεσπέσια συλλογικά τέρατα” του παρελθόντος, αλλ’ αντιθέτως, ένα μικρό “κόμμα επιλέκτων”, κάτι σαν τις “ειδικές δυνάμεις” που είναι σε θέση ν’ αναλάβουν οποιαδήποτε επικίνδυνη αποστολή.

Οι σύγχρονες κοινωνίες είναι από πολιτικής απόψεως πρωτόγονες. Ας τεκμηριωθεί αλλού αυτό, επειδή εδώ, τώρα, έχει σημασία κάτι άλλο: Σε μια πρωτόγονη πολιτικά κοινωνία η συλλογική δράση είναι ανέφικτη. Εφικτή είναι μόνο η πυραμιδική: Ο αρχηγός, η αυλή και η αγέλη. Ας το παραδεχτούμε, όσο κι αν είναι δυσάρεστο… Είναι ανέφικτη η συλλογική δράση, δηλαδή η Πολιτική, επειδή δεν αντιστοιχεί στο ένστικτο αυτοσυντήρησης του πρωτόγονου, αλλά στην επιγενόμενη και υψηλή ουμανιστική έννοια που λέγεται “Πολιτισμός”.

Πώς όμως θα καλλιεργήσει κανείς την πρωτόγονη πολιτικά κοινωνία; Προφανώς, με την… Πολιτική. Για να κυριολεκτούμε κιόλας: Με την Πολιτική Τέχνη. Ή την Πολιτική Επιστήμη. Το μαζικό πέθανε, ώρα να γεννηθεί το ολιγάριθμο “κόμμα επιλέκτων”.

Εκείνο που εντυπωσιάζει όμως τον στοχαστή, είναι τούτο: Προς το παρόν είναι ανέφικτη η συνάντηση ακόμα και των ολίγων!

Μπορεί να μην ήρθε ακόμα η ώρα για την συνάντησή τους, μπορεί όμως να έχουν κερδίσει και το παιγνίδι οι δυνάμεις που υπηρετούν τον υλιστή Θεό του χρήματος… Για την ώρα λοιπόν, έχει σημασία σε ποιο στρατόπεδο τοποθετεί ο καθένας τον εαυτό του… Τα υπόλοιπα θα βρεθούν!

Αρθρο του Παντελή Φλωρόπουλου στο http://agriniovoice.gr