“Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθινό” έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός. Προσοχή στο “πρέπει να μάθει”… Γιατί ο Σολωμός ήξερε ότι το έθνος… δεν ξέρει! Κι αντί να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό, το έθνος έμαθε (ή το έμαθαν) να θεωρεί αληθινό ό,τι του είπαν ότι είναι εθνικό. Μόνο που… ό,τι του είπαν, δεν ήταν ούτε αληθινό, ούτε εθνικό… 

Τι θα συνέβαινε άραγε στα social media, ας πούμε, αν έβγαινε κάποιο θεσμικό πρόσωπο κι έκανε δημόσια δήλωση ότι, για παράδειγμα, ο Κολοκοτρώνης ήταν ένας αγράμματος, πάμπτωχος ληστής πριν την επανάσταση, που όμως έγινε πάμπλουτος μετά ή ότι πρωτοστάτησε στο πλιάτσικο του ’21, καθώς και σε πλείστες μηχανορραφίες και συνωμοσίες; Φαντάσου τι θα γινόταν στο ΠΑΠΑΜ (Πανελλήνιο Πατριωτικό Μέτωπο) αν μια Ελληνική εφημερίδα τύπωνε στο εξώφυλλό της το πορτρέτο του Κολοκοτρώνη που δημοσιεύτηκε το 1827 στο Παρίσι από τον A. Friedel και θεωρείται από τις πιο πιστές απεικονίσεις του ή το σκίτσο που έκαμε από φυσικού ο Γάλλος συνταγματάρχης Voutier, πορτρέτα που αναπαριστούν τον ήρωα της Ελληνικής επανάστασης χωρίς την γνωστή περικεφαλαία, με ξυρισμένους κροτάφους, όπως έκαναν οι εκχριστιανισμένοι Αλβανοί, δηλαδή οι Αρβανίτες…
Σπεύδουμε να πούμε ότι όλα τα παραπάνω είναι ιστορικές ανακρίβειες, τις αναφέρουμε όμως εδώ μ’ έναν τρόπο για να δείξουμε πόσο δύσκολο είναι να δεχτεί ο λαός την ωμή αλήθεια, ΑΝ κάτι τέτοιο ήταν ακριβές…

Κι αν είναι δύσκολο να δεχτείς ότι ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν αυτός που μας είπαν στο σχολείο, φαντάσου πόσο δύσκολο είναι να δεχτείς πολύ πιο σκληρές αλήθειες, όπως, για παράδειγμα, ότι την Κωνσταντινούπολη δεν την άλωσαν οι Τούρκοι, αλλά σε ποσοστό 70 – 80% ήταν οι χριστιανοί που είχαν αρχηγό έναν Τούρκο, από Ελληνίδα μάνα, επαναστατημένοι κατά του βυζαντινού αυτοκράτορα εξ αιτίας των αβάσταχτων φόρων που πλήρωναν…

Άντε τώρα να πεις και ότι οι Έλληνες στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν Έλληνες, αλλά (μερικοί απ’ αυτούς) φίλοι και λάτρεις του Ελληνικού πολιτισμού ή, να πεις, ότι… δεν ήταν ειδωλολάτρες ρε παιδιά, αλλά ευσεβείς γνώστες της Φύσης γενικώς και των φυσικών δυνάμεων ειδικώς, στις οποίες έδιναν ονόματα θεών… άντε να πεις ότι το δωδεκάθεο δεν ήταν θρησκεία, αλλά μία ανάγνωση του κόσμου, μία κοσμοθέαση, μια αντίληψη, μία ανθρώπινη ματιά στο θεϊκό σύμπαν…

Αυτά κι άλλα…

Λοιπόν ο λαός εκπαιδεύτηκε ν’ ακούει, να βλέπει και να διαβάζει μόνο το “πολιτικά ορθό”, το political correct, σε πείσμα του Ουμπέρτο Έκο που θεωρεί ότι η “πολιτική ορθότητα” τείνει να εξελιχτεί σε νέας μορφής φονταμενταλισμό.

Κι αν μεταφέρουμε αυτό στην καθημερινότητα, θα δούμε ότι ο λαός αρέσκεται στους μύθους. Κι όταν δεν έχει κυρίαρχους μύθους, όταν η ηγεσία ξεχνάει να δώσει μύθο στο λαό, αυτός τον φτιάχνει μοναχός του. Από τον μύθο του εξαδάκτυλο βασιλιά που τάχα “θα πάρει την Πόλη και την αγιασοφιά” μέχρι το μύθο ότι θα έρθει ο Τσίπρας για να σκίσει τα μνημόνια, να καταργήσει τη λιτότητα, να επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις στα επίπεδα του 2009…

Λοιπόν, ο λαός δεν ήθελε ποτέ ν’ ακούσει την αλήθεια. Ούτε σήμερα θέλει. Είναι εκπαιδευμένος με την φιλοσοφία της ρωμιοσύνης. Εκείνη που λέει ότι “ο Θεός σώζει”. Κι όταν ο λαός μαθαίνει ότι “ο Θεός σώζει”, εύκολα πάει στο άλλο: “Δεν υπάρχει ένας Έλληνας να μας σώσει;”. Εύκολα μετά πάει στον “λοχία που θα μας σώσει” ή “στον αρχηγό του κόμματος που θα μας σώσει” ή “στον πρωθυπουργό που θα μας σώσει”… Αυτά τα αισθήματα ανήκουν στην ίδια μαθηματική εξίσωση. Κι έτσι, πότε με τον ένα, πότε με τον άλλο τρόπο, μένει “στην απόξω”, όχι μόνο ο πατριώτης που πολεμάει μόνος του για να σώσει τον εαυτό του και την οικογένειά του, αλλά κι ο πατριώτης που καλεί τους συμπολίτες να πολεμήσουν από κοινού για να σώσουν την Ελλάδα αυτοί οι ίδιοι και όχι ο Θεός ή ο Τσίπρας ή άλλος…

Αρθρο του Παντελή Φλωρόπουλου στο http://agriniovoice.gr