Γράφει η Βασιλική Γραμματικογιάννη
Όταν άνοιξα το e-mail μου και είδα τις φωτογραφίες της χιονισμένης κοιλάδας του Αχελώου, στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από τις επαρχίες Maramures και Bihor στην περιοχή των Καρπαθίων στη Ρουμανία. Τα ποτάμια, τα φαράγγια, τα δάση, οι παραδοσιακοί οικισμοί με τα πετρόχτιστα σπίτια και οι κακοτράχαλοι δρόμοι κάνουν τις δύο περιοχές να μοιάζουν σε πολλά σημεία μεταξύ τους. Η διαφορά είναι ότι οι επαρχίες Maramures και Bihor περιλαμβάνονται στα πακέτα αρκετών ευρωπαϊκών τουριστικών γραφείων ως προορισμοί εναλλακτικού τουρισμού, σε αντίθεση με την κοιλάδα του Αχελώου που δεν την επισκέπτονται ούτε οι Έλληνες.
Τα τουριστικά γραφεία προσφέρουν φυλλάδια ενημέρωσης για την ποικιλία επιλογών για πολιτιστικό τουρισμό ή τουρισμό φύσης, όπως για παράδειγμα η παραδοσιακή τέχνη και η τοπική κουζίνα, αλλά και δραστηριότητες στη φύση όπως η πεζοπορία, η παρατήρηση χλωρίδας και πανίδας, το ψάρεμα, η ορειβασία και τα χειμερινά σπορ. Οι κάτοικοι εκεί βλέπουν τα εισοδήματα τους να αυξάνονται και την περιοχή τους να ευημερεί. Οι κάτοικοι της Κοιλάδας του Αχελώου, όσοι απέμειναν, προσπαθούν να επιβιώσουν με τους ίδιους τρόπους που πάλευαν και οι πρόγονοι τους εκατό χρόνια πριν.
Η διαφορά είναι ότι στη Ρουμανία υπάρχει η Ρουμανική Εταιρεία Οικοτουρισμού που ενθαρρύνει τους κατοίκους και τις επιχειρήσεις να ασχοληθούν και να βελτιώσουν τις υπηρεσίες τους, ενώ έχει καθιερώσει και ένα οικοτουριστικό σήμα για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των tour operator. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι η αντίληψη μας για τον τουρισμό εξαντλείται στον ήλιο και στη θάλασσα. Η έλλειψη οικοτουριστικής κουλτούρας δεν μας αφήνει να εμπλουτίσουμε το τουριστικό μας προϊόν με πιο εξειδικευμένες και πολυσύνθετες μορφές τουρισμού, όπως είναι ο οικοτουρισμός.
Η Κοιλάδα του Αχελώου προσφέρεται για εναλλακτικό τουρισμό. Όπου και να στρέψει κανείς το βλέμμα του θα αντικρύσει επιβλητικές οροσειρές και πυκνά δάση, φαράγγια και ορμητικά ποτάμια, μικρές καταπράσινες κοιλάδες που αγκαλιάζουν τα χωριά, αλλά και πόλεις που συμβιώνουν αρμονικά με αυτόν τον αρχέγονο ορεινό κόσμο όπου η φύση κυριαρχεί. Η πολιτιστική και θρησκευτική κληρονομιά χάνεται στα βάθη των αιώνων, με την ύπαρξη στην περιοχή αρκετών μνημείων που συνδέονται με ιστορικά γεγονότα και παραδόσεις. Εκτός από την ιστορική Ιερά Μονή Σέλτσου, το Μοναστήρι της Παναγίας Μποτσιώτισας στη Μεγαλόχαρη και τη θρυλική πετρογέφυρα Κοράκου, που η ιστορία και η τέχνη της προκαλούν θαυμασμό, αξιοσημείωτο είναι και το χειροκίνητο τελεφερίκ- βαγονάκι, το οποίο κινείται με τροχαλία πάνω σε χοντρό σύρμα, και ενώνει τις όχθες του Αχελώου και ουσιαστικά το νομό Άρτας με το νομό Καρδίτσας από το 1960 που φτιάχτηκε μέχρι σήμερα.
Τι να πει κανείς για τα αγνά παραδοσιακά προϊόντα που παράγονται στη περιοχή. Γεύσεις που παντρεύουν την παράδοση και τη ποιότητα με νέες ιδέες. Τσαλαφούτι, φέτα, γραβιέρα, μέχρι τσίπουρο αρωματισμένο από τα κατάφυτα βουνά. Προϊόντα που αρχίζουν να αποκτούν ολοένα και περισσότερους φανατικούς φίλους, αφού οι παραγωγοί της περιοχής με μεράκι συνεχίζουν την παράδοση αλλά αξιοποιούν και τα νέα «εργαλεία» προώθησης των προϊόντων τους, όπως καλαίσθητες συσκευασίες που διασφαλίζουν τη ποιότητα ενώ κάνουν επώνυμα τα προϊόντα.
Η Κοιλάδα του Αχελώου μπορεί να αποτελέσει πρότυπο ανάπτυξης οικοτουρισμού στην Ελλάδα. Ανάπτυξη που να στηρίζεται στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, αφού η προστασία και η διατήρηση της φύσης είναι τα απαραίτητα στοιχεία που εξασφαλίζουν και την ευημερία στους ανθρώπους. Αυτός άλλωστε είναι και ο ορισμός του οικοτουρισμού.]
