Ήμουν από τους πολλούς που δεν είδαν με ζεστό μάτι την πρόσληψη Μαντζουράκη όταν αυτή ανακοινώθηκε από την ΠΑΕ. Θεωρώντας – όπως και οι περισσότεροι- ότι είναι ένας ναι μεν έμπειρος αλλά παλιάς… κοπής προπονητής, δεν πίστευα ποτέ ότι ο κυρ. Γιάννης (μας) θα έσωνε τον Παναιτωλικό… περίπατο.
Δεδομένης της καμένης γης που άφησε ο Πόντες, πίστευα ότι η ομάδα χρειαζόταν κάτι εντελώς καινούργιο και με όρεξη για δουλειά για να συνέλθει. Ή Χάβο. Όχι πάντως έναν προπονητή που κοντεύει τα εβδομήντα (να τα χιλιάσει ο άνθρωπος) και το να κουτσάρει τον Παναιτωλικό (ανάμεσα στις τόσες ομάδες που έχει περάσει στη μακρόχρονη θητεία του), μπορεί και να μην του έλεγε και τίποτα.
Εν ολίγοις, αυτά που γράφω πάνω τα πιστεύαμε όλοι μας. Ή έστω η μεγαλύτερη πλειονότητα. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, έτσι ακριβώς είναι. «Ποιος Μαντζουράκης;» αναφωνήσαμε στο άκουσμα της πρόσληψής του. Η Β’ Εθνική φάνταζε – τότε- πιο κοντινή από ποτέ και η ήττα από τον Πλατανιά στο Αγρίνιο (με εκείνον στον πάγκο) ήρθε να «επιβεβαιώσει» τους φόβους μας.
Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας. Με πολύ δουλειά, χωρίς πολλά λόγια και με αποτελέσματα τόσο αγωνιστικά από πλευράς εικόνας ομάδας όσο και βαθμολογικά (που ήταν το μείζον), ο Παναιτωλικός έχει καταφέρει αυτή τη στιγμή να βρίσκεται στη μέση της βαθμολογίας, δέκα τρεις βαθμούς μακριά από τον υποβιβασμό (δεν τίθεται καν θέμα παραμονής πλέον) και μόλις πέντε μακριά από την πρώτη πεντάδα με το επερχόμενο ματς της Νέας Σμύρνης να φαντάζει ως… κρίσιμο, αλλά για άλλο λόγο!
Βάζοντας στη συζήτηση και τις αντικειμενικές δυσκολίες που είχε να αντιπαρέλθει ο «Ρουμάνος» (αγύμναστη και αδούλευτη ομάδα και χωρίς πολλές λύσεις), τα αποτελέσματα όχι μόνο τον δικαίωσαν αλλά έχουν αναγκάσει όλους εμάς που δεν ψηνόμασταν με τίποτα στις αρχές, τώρα να πίνουμε νερό στο όνομά του.
Τα τρία προηγούμενα παιχνίδια με Αστέρα Τρίπολης, Πανθρακικό και Βέροια ήταν άκρως καθοριστικά για την παραμονή της ομάδας και εκεί θα κρινόταν κατά πολύ το μέλλον μας στην κατηγορία. Δεδομένου του γεγονότος ότι οι δυο από τις τρεις ομάδες (ήταν πια) ανταγωνίστριες στον ίδιο στόχο και τα ματς τα είχαμε και εκτός έδρας ενώ και ο Αστέρας Τρίπολης θεωρείται ως ομάδα πεντάδας, οι επτά βαθμοί που κατάφερε και πήρε ο Μαντζουράκης ήταν η καλύτερη και πιο αποστομωτική απάντηση στους –όποιους είχαν απομείνει- επικριτές του. Το δε πρόσφατο ματς με την ουραγό Καλλονή ήρθε ως σφραγίδα επιβεβαίωσης με τον Παναιτωλικό να μετράει πλέον στα τέσσερα τελευταία ματς τρεις νίκες και μια ισοπαλία φαντάζοντας ως μια από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες της κατηγορίας, τρέχοντας ένα πολύ καλό σερί. Μπράβο του και χαλάλι του.
Τακτικά μπορεί να έκανε κάποια λάθη σε ορισμένα παιχνίδια, δε λέω ότι μας προέκυψε νέος Φέργκιουσον! Σε κάθε περίπτωση όμως, έχει πλάνο. Δουλεύει τα παιχνίδια. Δείχνει διαβασμένος. Η ομάδα αλλάζει σταδιακά προς το καλύτερο και – το κυριότερο- γίνεται πιο αποτελεσματική. Αξιοποίησε όσο μπορούσε όλο το έμψυχο δυναμικό. Έδωσε ευκαιρίες σε όλους τους παίκτες. Καθιέρωσε νέους παίκτες. Και όλα αυτά, υπό το βάρος και το άγχος της βαθμοθηρίας και ενίοτε με κακές διαιτησίες.
Ξανά μπράβο του. Μας έβαλες τα γυαλιά κυρ. Γιάννη. Σου αξίζει ο σεβασμός και η εκτίμησή μας. Και επειδή θα πρέπει να απονέμεται και δικαιοσύνη, ο Κωστούλας προανήγγειλε ήδη την ανανέωση της συνεργασίας με τον «Ρουμάνο». Κι έτσι πρέπει να γίνει.
Ο Γιάννης Μαντζουράκης αξίζει και δικαιούται ένα καινούργιο συμβόλαιο. Για να χτίσει πλέον του χρόνου τη δική του ομάδα. Κι αν φέτος τα καταφέρνει μια χαρά, του χρόνου με λιγότερο άγχος και με σωστότερες κινήσεις νομίζω πως θα δούμε και ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.
Π.Κ.
πηγή: http://agrinionews.gr
