Του Νικηφόρου Βαρονέτου

Μετά την ανακοίνωση της μερικής οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου ήταν φυσικό, λόγω της σπουδαιότητας του θέματος, να υπάρξουν πολλά άρθρα και συνεντεύξεις που επιχείρησαν να αναλύσουν τη Συμφωνία, επισημαίνοντας τα θετικά και αρνητικά σημεία της. Το λυπηρό είναι ότι πάρα πολλοί από αυτούς τους αναλυτές έχουν ελλιπείς γνώσεις για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας ή θεωρούν ότι το θέμα προσφέρεται για σκληρή κριτική κατά της κυβέρνησης ακόμα κι αν τα επιχειρήματά τους είναι σαθρά. Θεωρούν ότι σ’ ένα τόσο εξειδικευμένο θέμα λίγοι έχουν τις απαραίτητες γνώσεις, ενώ οι πολλοί εύκολα εντυπωσιάζονται και υιοθετούν τις κάθε είδους υπερβολές.

Από την πλευρά μας λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση της Συμφωνίας (Πέμπτη 6-8-20 5μ.μ.) ολοκληρώσαμε, με τα μέχρι τότε στοιχεία, ένα άρθρο με τίτλο «Άνοιξε ο Ασκός του Αιόλου» που αναρτήθηκε την επομένη το πρωί στην ιστοσελίδα της «Ελληνικής Αντίστασης».

Η  ΙΤΑΛΙΑ

Μετά την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ιταλία, πριν αυτής με την Αίγυπτο, είχαν ειπωθεί από διάφορους αναλυτές ότι :

1. Πρέπει πρώτα να ανακηρύξουμε ΑΟΖ, να την οριοθετήσουμε μονομερώς και να στείλουμε τις συντεταγμένες της στον ΟΗΕ!
2. Πριν την οριοθέτηση πρέπει να υπάρξει κλείσιμο των κόλπων και χάραξη ευθειών γραμμών βάσης.
3. Είναι απαραίτητο να προηγηθεί η επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ν.μ. που θα υποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό το όφελος από την ΑΟΖ!

Όλα αυτά αποδείχτηκαν στην πράξη έωλα.

Η  ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Μετά τη μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο οι ίδιοι περίπου αναλυτές υποστήριξαν ότι :

1. Με την οριοθέτηση που έγινε, αποδίδεται στην Τουρκία όλη η ΑΟΖ ανατολικά του 28^ου Μεσημβρινού και καταργούνται τα κυριαρχικά δικαιώματα των ανατολικών ακτών της Ρόδου και του Καστελόριζου. Από πού προκύπτει αυτό; Μέχρι σήμερα αυτή η περιοχή διεκδικείται ετσιθελικά από την Τουρκία και η Ελλάδα, ελλείψει ΑΟΖ, προβάλει τα κυριαρχικά δικαιώματα της επί της υφαλοκρηπίδας της Ρόδου και του Καστελόριζου; Η κινητοποίηση του στόλου, στο τέλος Ιουλίου, έγινε για την αποτροπή των σεισμικών ερευνών του Oruc Reis στην υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου, πολύ νότια, εκεί που συναντάει τις ΑΟΖ Κύπρου και Αιγύπτου. Γιατί αυτό αλλάζει με την οριοθέτηση ΑΟΖ δυτικά του 28^ου Μεσημβρινού;
2. Η μερική οριοθέτηση μείωσε την ΑΟΖ της Κρήτης στα 80 ν.μ. και της Καρπάθου στα 40 ν.μ. ή το 40% και 20% αντίστοιχα των 200 ν.μ. που είναι το μέγιστο εξωτερικό όριο, ενώ οι ανατολικές ακτές της Ρόδου και το Καστελόριζο έχουν μηδενική ΑΟΖ. Αυτό όμως συμβαίνει γιατί η οριοθέτηση είναι μερική και δεν επεκτείνεται πέραν του 28^ου Μεσημβρινού στα Ανατολικά. Από πού προκύπτει ότι τα νησιά αυτά δε διαθέτουν εν δυνάμει ΑΟΖ που μένει να οριοθετηθεί; Μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας με την Αίγυπτο όλα τα νησιά δεν είχαν ΑΟΖ αλλά δικαίωμα δημιουργίας ΑΟΖ. Αυτό το δικαίωμα το διατηρούν και σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι η μερική οριοθέτηση, μεταξύ 26^ου και 28^ου Μεσημβρινού, δεν έγινε με βάση τη μέση γραμμή, αλλά, απ’ ότι φαίνεται με αναλογία 55% για την Αίγυπτο και 45% για την Ελλάδα. Έτσι η Κρήτη και τα νότια νησιά των Δωδεκανήσων έχουν μειωμένη επήρεια κατά 10% περίπου. Είναι το κόστος που πληρώνει η χώρα μας σε κυριαρχικά δικαιώματα (όχι εθνική κυριαρχία), για να αποδεχτεί η Αίγυπτος να υπογράψει την οριοθέτηση. Όσοι θεωρούν αυτό το κόστος μειοδοσία, θα πρέπει να μας πουν αν προτιμούν η Άγκυρα, με βάση το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, να επιχειρεί έρευνες και γεωτρήσεις 7 ν.μ. έξω από τις ακτές της Κρήτης ή των Δωδεκανήσων;
3. Η Ελλάδα έπρεπε να επιμείνει πιέζοντας τον πρόεδρο της Αιγύπτου Αλ Σίσι για οριοθέτηση με βάση τη μέση γραμμή (50% -50%) ώστε όλα τα ελληνικά νησιά να έχουν πλήρη επήρεια. Πώς θα γινόταν αυτό; Ο Αλ Σίσι είχε περισσότερο ανάγκη τη συμφωνία από τον Κ. Μητσοτάκη ή συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο;
4. Παραδίδεται η Κύπρος στην Τουρκία και αφήνεται μόνη της να διαπραγματευτεί την οριοθέτηση της ΑΟΖ της με την Άγκυρα. Κατ’ αρχήν η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να διαπραγματευτεί με την Κυπριακή Δημοκρατία, γιατί απλά δεν την αναγνωρίζει, τη θεωρεί «εκλιπούσα». Αντίθετα αναγνωρίζει, μόνη αυτή, τη λεγόμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» με την οποία, από το 2011, έχει οριοθετήσει υφαλοκρηπίδα. Η συμφωνία με την Αίγυπτο δεν απαγορεύει την οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, η οποία θα έπρεπε να είχε γίνει τουλάχιστον από το 2011, αν όχι πολύ νωρίτερα. Αν δε γίνει αυτό θα οφείλεται σε άλλους παράγοντες (κατευναστική πολιτική, φοβικό σύνδρομο, επέμβαση κάποιων μεγάλων δυνάμεων κλπ). Το ίδιο ισχύει και για την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ.

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Μετά από χρόνια αδιαφορίας και εγκληματικών παραλείψεων από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μετά τον αιφνιδιασμό της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη από το τουρκολιβυκό μνημόνιο το Νοέμβριο του 2019, η Ελλάδα βρισκόταν μπροστά σ’ ένα δίλημμα : Μερική οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο ή καμιά οριοθέτηση. Η απάντηση δόθηκε πληρώνοντας το κόστος ετών αβελτηρίας  του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος.

Τώρα πρέπει να δούμε τη συνέχεια. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Όλοι οι δρώντες στην Ανατολική Μεσόγειο παίρνουν νέες θέσεις για να συνεχίσουν την αναμέτρηση. Τι θα κάνει η κυβέρνηση; Θα επαναπαυθεί στις «δάφνες» της, ότι ακύρωσε το τουρκολιβυκό μνημόνιο ή έστω την τελευταία στιγμή θα αρχίσει να προετοιμάζει τον Ελληνισμό για την αναπόφευκτη σύγκρουση με τους Νεοθωμανούς;

Δυστυχώς όλες οι ενδείξεις είναι απογοητευτικές. Κλείνουν τα λιγνιτικά εργοστάσια, πουλάνε τις αμυντικές βιομηχανίες, επιδοτούν τα εισαγόμενα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, μοιράζουν τα λεφτά δεξιά και αριστερά και έτσι δεν περισσεύουν ούτε ψίχουλα για την επείγουσα ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων.

Δυστυχώς. Γιατί όλα θα κριθούν, όχι από το Διεθνές Δίκαιο ή τη Χάγη, αλλά, από την αποφασιστικότητα και ιδίως το συσχετισμό ισχύος στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

 Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr