Μια Γερμανίδα, η Κάρλα-Αικατερίνη Ντούριχ (Karla-Katarina Durrich), η οποία τα τελευταία 20 χρόνια διαμένει στον οικισμό Άγ. Γεωργίου Καλυβίων, παρευρίσκεται ανελλιπώς μαζί με την οικογένειά της στο ετήσιο μνημόσυνο που τελείται στο Μνημείο Πεσόντων για τους 59 εκτελεσθέντες πατριώτες, τον Ιούλιο του 1944, από τα γερμανικά στρατεύματα.
Η Κατερίνα Ντούριχ- Μαλεσιάδα προσερχόμενη ευλαβικά και με σεβασμό στον ιστορικό τόπο θυσίας, θα λέγαμε ότι, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς από εμάς, αφού με την σεμνή παρουσία της κάθε χρόνο τιμά τους Έλληνες συμπατριώτες μας, θύματα του ναζισμού, έχοντας ταυτόχρονα επίγνωση των γεγονότων και των δεινών που επέφερε η Γερμανική κατοχή στον τόπο μας…
Η ίδια μας εξηγεί πως έμαθε για αυτή την ταραχώδη και θλιβερή περίοδο της νεώτερης ιστορίας μας και πως μια Γερμανίδα στην καταγωγή, κατάφερε να ξεπεράσει ταμπού και προκαταλήψεις και επί πολλά χρόνια προσέρχεται ως σεβάσμιος προσκυνητής στον τόπο θυσίας Ελλήνων πατριωτών:
«Όταν ήρθα για να μείνω και να ζήσω μόνιμα στον Άγιο Γεώργιο Καλυβίων, γνωρίζοντας την ιστορία του τόπου, έμαθα και για το φρικτό έγκλημα που διέπραξαν τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής στη θέση «Φυλάκιο» Καλυβίων, το 1944.
Στα σχολεία της Γερμανίας μαθαίναμε για τα εγκλήματα που διέπραξε ο Γερμανικός στρατός κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον των Εβραίων και αυτό σε σημείο υπερβολής, αλλά όχι για αυτά που διεπράχθησαν στην Ελλάδα…
Ερχόμενη λοιπόν στην Ελλάδα, έμαθα γι΄ αυτά που έγιναν στο Δίστομο, τα Καλάβρυτα και σε τόσα άλλα μέρη της χώρας. Επισκέφθηκα και το Κοιμητήριο των Γερμανών στρατιωτών στο Μάλεμε της Κρήτης και γνώρισα την ανωτερότητα και την καλοσύνη των ντόπιων και ιδιαίτερα των γυναικών, που αν και αυτές είχαν χάσει τα παιδιά και τους άντρες τους στον συγκεκριμένο πόλεμο, ιδίως από κάποιον από τους πεσόντες Γερμανούς, εντούτοις άναβαν τα καντήλια στα μνήματα των νεκρών, ξέροντας ότι δεν είχαν εδώ κάποιον να το κάνει αυτό!
Έζησα στην Αθήνα μια συγκλονιστική εμπειρία, γνωρίζοντας μια γυναίκα που έχασε τον άνδρα της από Γερμανό στρατιώτη, με αγκάλιασε, μου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο και ήθελε να μου διηγηθεί την ιστορία πως σκοτώθηκε ο άνδρας της, ιστορία πραγματικά συγκλονιστική, μεγαλείο Ελληνικό!
Την μεγαλοσύνη και την ανωτερότητα αυτή των Ελλήνων την βίωσα εγώ προσωπικά, αλλά την είδα και απέναντι σε κάποιο άλλο γειτονικό λαό, όπου απέναντι στο μίσος και την εχθρότητα, οι Έλληνες προσέφεραν στους μετανάστες που ήρθαν εδώ, αγάπη φιλοξενία και μια ευκαιρία για καλύτερη ζωή. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του Έλληνα!
Στην Ελλάδα ζω πιο πολλά χρόνια απ΄ όσα έζησα στην Γερμανία, γνώρισα την Ορθοδοξία, βαπτίστηκα Χριστιανή, νοιώθω Ελληνίδα και θεωρώ υποχρέωσή μου σαν άνθρωπος, όχι σαν Γερμανίδα, να παρευρίσκομαι και να προσκυνώ την θυσία αυτών των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους και την αγάπη στην Πατρίδα, μια λέξη που σήμερα δυστυχώς κάποιοι θέλουν να σβήσουν από το λεξιλόγιό μας…
Τα λάθη κάποιων ανθρώπων δεν θα καταδικάσουν ούτε θα διαγράψουν την αγάπη για την Πατρίδα.
Σήμερα, ζώντας τόσα χρόνια εδώ, θαυμάζω την ανωτερότητα, την συγχωρητικότητα, τον πολιτισμό, την ιστορία και το μαρτυρικό πνεύμα των Ελλήνων, αλλά ταυτόχρονα κρατώ την αγάπη για την δική μου πρώτη πατρίδα και την ιστορία.
Πρέπει να διδασκόμαστε όλοι και να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος, να ζούμε ειρηνικά με αλληλοσεβασμό, χωρίς να προδίδουμε την πίστη, την αγάπη για την πατρίδα και τις παραδόσεις μας, χάριν της παγκοσμιοποίησης, της πολυπολιτισμικότητας και της νέας τάξης πραγμάτων».
Η Κατερίνα Ντούριχ-Μαλεσιάδα (Karla-Katarina Durrich), απόλυτα συνειδητοποιημένη όσον αφορά τα ιστορικά γεγονότα, μας δείχνει με την στάση της ότι, ο ουμανισμός, η αλληλοκατανόηση, η αγάπη για την ελευθερία και η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών, είναι στοιχεία απαραίτητα για να οδηγήσουν τις σύγχρονες κοινωνίες στην πρόοδο αλλά και στην αποτροπή πολέμων και συγκρούσεων.
Επιμέλεια: Γιώργος Αν. Πανταζόπουλος – kalyvia.gr
