Του Δημήτρη Παπαδάκη
Σε πρόσφατο σημείωμά μας για την μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί γράφαμε για τη realpolitik. Για το συνδυασμό δηλαδή της ισχύος κάποιου και τα πιθανά αντικρουόμενα ή μη συμφέροντα, που δίνουν τη δυνατότητα σε κάποιον να κάνει τις κινήσεις που θέλει.
Το σκηνικό κρίσης που δημιουργούν οι τουρκικές κινήσεις στον χώρο του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, που διαμορφώθηκε στη διάρκεια της Τρίτης είχε σε μεγάλο βαθμό προαναγγελθεί από το αίτημα της τουρκικής εταιρείας πετρελαίων στα νέα θαλάσσια οικόπεδα που έχουν προσδιοριστεί στο τουρκολιβυκό μνημόνιο, στη θαλάσσια περιοχή από το Καστελόριζο και τη Ρόδο έως την Κρήτη.
Διόλου τυχαία η έκδοση της Navtex και η έξοδος των πολεμικών πλοίων στην Τουρκία έγινε ταυτόχρονα με την παρουσία του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Χέικο Μάας στο Μέγαρο Μαξίμου. Ενόσω ίσως περισσότερο δηλωτικό των τουρκικών προθέσεων ήταν το γεγονός ότι οι μεσολαβητικές προσπάθειες που αναλήφθηκαν από τη Γερμανία και η συνάντηση στο Βερολίνο της διπλωματικής συμβούλου του Πρωθυπουργού με τον εκπρόσωπο της τουρκικής Προεδρίας δημοσιοποιήθηκε με μια ασυνήθιστη στα διπλωματικά χρονικά κίνηση από τον ίδιο τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Λέει λοιπόν η Τουρκία, όχι μόνο σε εμάς αλλά και στην Γερμανία, «δεν μπορείς να με κατευνάσεις»….
Δεν έχει κανένα νόημα η Ελλάδα να μιλά και να επιμένει να ζητά για ευρωπαϊκές κυρώσεις στην Τουρκία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αντέδρασε αποφασιστικά όταν τα τουρκικά γεωτρύπανα πραγματοποιούσαν το θαλάσσιο Αττίλα στην ΑΟΖ της Κύπρου, γιατί να το κάνει τώρα; Ούτε μπορούμε να προσδοκούμε σε διαμεσολαβήσεις, πόσο μάλλον από τη Γερμανία, καθώς η Γερμανία ανέκαθεν ιστορικά είχε φιλοτουρκική στάση. Μεμονωμένα ίσως υπάρξουν κάποιες συμμαχίες με τη Γαλλία ή την Αυστρία, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορούν να διαθέσουν τέτοιες συμμαχίες την ώρα της κρίσης κάτι παραπάνω από διπλωματικό κεφάλαιο.
Είναι μονόδρομος πια για την Ελλάδα να πάρει τις αποφάσεις της και να πει στον Ερντογάν «περάστε» ή να τον σταματήσει. Για να παρθεί όμως μια τέτοια απόφαση θα πρέπει να έχουν γίνει όλα τα ενδιάμεσα βήματα προετοιμασίας σε όλα τα επίπεδα. Δυστυχώς δεν έχουν γίνει πολλά πράγματα. Ούτε καν σε επίπεδο νομικό. Έχουμε δηλώσει επισήμως, αρμοδίως και με συντεταγμένες ποια περιοχή θεωρούμε δική μας ΑΟΖ; Πως λοιπόν αύριο θα πάμε να διώξουμε την Τουρκία από τα νότια του Καστελορίζου; Σε περίπτωση πολεμικής ανάφλεξης σε τέτοιου είδους σημεία της Μεσογείου, η Ελλάδα θα βρεθεί απολογούμενη, γιατί πολύ απλά η Τουρκία έχει ένα σύμφωνο με τη διεθνώς ανεγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης και παρόλο που αυτό είναι παράνομο, υπό την έννοια ότι παραβιάζει τους κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας, είναι κάτι απέναντι στην ελληνική ανυπαρξία να μην έχουμε καταθέσει συντεταγμένες για το τι θεωρούμε δικό μας και την παραδοξότητα να επικαλούμαστε το διεθνές δίκαιο, αλλά να μην το εφαρμόζουμε υιοθετώντας τα 12 μίλια χωρικών υδάτων.
Ακόμη κι αν η πολεμική κινητοποίηση της Τουρκίας έγινε για να μετρήσει αντιδράσεις στην Ελλάδα ή έγινε για τις τουρκικές πολεμικές επιχειρήσεις στο λιβυκό έδαφος, πρέπει να ξέρουμε ότι πλησιάζει η ώρα μας… Η Τουρκία αντιμετωπίζει ήδη μεγάλα προβλήματα στην οικονομία της και η οικονομία είναι η μεγαλύτερη απειλή για το καθεστώς του Ερντογάν. Αργά ή γρήγορα αυτά τα προβλήματα θα «εξωτερικευθούν». Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η Τουρκία έχει αυξήσει τα αποθέματα χρυσού της κατά 148 τόνους το διάστημα Ιανουαρίου – Μαρτίου του 2020. Αν ο Ερντογάν αισθανθεί έστω και μερικώς “καλυμμένος” στο οικονομικό πεδίο, τότε θα γίνει πραγματικά ανεξέλεγκτος…
Εφημερίδα “Συνείδηση”
sinidisi.gr
