του ΣΠΥΡΟΥ ΤΑΓΚΑ
Τον μακρινό Αύγουστο του 1976, πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο Κ. Καραμανλής (ο πρεσβύτερος), και αρχηγός της μείζονος Αντιπολίτευσης ήταν ο πολύς, όντως, Γ. Μαύρος –πρόεδρος της Ε.Κ – Ν.Δ, που είχε έρθει δεύτερο κόμμα στις εθνικές εκλογές του 1974. Ωστόσο, εκείνος που «διέπρεψε» με την διορατικότητα και την στάση του, ήταν ο αρχηγός του (τρίτου κόμματος) ΠΑΣΟΚ Α. Παπανδρέου, όταν οι Τούρκοι πολιτικοί και άλλοι αξιωματούχοι που, έχοντας ήδη αποθρασυνθεί με την πετυχημένη απόβαση στην Κύπρο και τους έωλους διθυράμβους της χούντας ό, τι «έχομεν μπόλικο πετρέλαιο» στην Θάσο, έστελναν και ξαναέστελναν προκλητικά το Τούρκικο ερευνητικό σκάφος «Χόρα» εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, καλλιεργώντας, έτσι, γενικευμένη και παρατεταμένη ανησυχία, αλλά, και προσδοκίες για νέα τετελεσμένα. Τότε, λοιπόν, ήταν που ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ με μια διαισθητική, υπερβατική, αλλά, ρεαλιστική πολιτική …«ανέβηκε στα κάγκελα» και κραύγασε στον γηραιό Καραμανλή το : «Βυθίσατε το Χόρα» -Επιτέλους…
Βεβαίως, το «Χόρα» δεν βυθίστηκε ποτέ –ούτε καν πλησιάστηκε, δηλαδή, σε απόσταση βολής. Εν τούτοις, η μελετημένη (ίσως και συνεννοούμενη) ακροβασία του Ανδρέα Παπανδρέου, βοήθησε και στήριξε την υπεύθυνη κυβέρνηση της χώρας, ώστε, με τους διάφορους ελιγμούς και την αποφασιστικότητά της, να καταστήσει σαφές στους γείτονες ό,τι «άλλαξαν τα πράγματα» και πώς «αν δεν πάρουν πόδι» θα έχουν λίαν άσχημα ξεμπερδέματα! Τα γεγονότα με το «Χόρα» που, ασφαλώς, οι μικρότεροι δεν θυμούνται παρά μόνο μέσα από την παραπομπή στις εφημερίδες της εποχής και την αντίστοιχη βιβλιογραφία, δεν τα ξαναφέρνουμε στην επικαιρότητα, ούτε γιατί ήταν μια «επιτυχημένη συνταγή», όθεν, οφείλουμε να την επαναλαμβάνουμε τακτικά, ούτε γιατί σε κάθε πρόκληση της αιωνίως …προκλητικής Τουρκίας πρέπει να ακολουθούμε φέροντας το δάκτυλο στη θέση της σκανδάλης και… όποιον πάρει ο χάρος : θα ήταν επικίνδυνο, άλλωστε, κυρίως, όμως, θα ήταν μια «παγίδα» που, οιονεί, θα εξελίσσονταν σε διαρκές πλεονέκτημα για τους Τούρκους και σε μόνιμο μειονέκτημα για τους Έλληνες…
Το ξαναφέρνουμε, διότι, η χρόνια διαλλακτικότητα και υποχωρητικότητα έχει διαμορφώσει ένα στάτους και μια κουλτούρα μη εμπλοκής (αυτολεξεί), που επενεργεί με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από αυτόν – τούτον που επιδιώκουμε! Οι άσπονδοι γείτονές μας κατάφεραν μέσα από αυτή την καθήλωση, να ματαιώσουν, καταρχήν, τα ήδη διακηρυγμένα δικαιώματα της Κύπρου και να «εκδιώξουν» τους φερόμενους ως επενδυτές, και κει που μέχρι τώρα «έβλεπαν» το πολύ μέχρι το Καστελόριζο (για να κατοχυρώσουν θέσεις και βλέψεις), έφτασαν, σε συνεργασία ασφαλώς με την επίσημη Λιβυκή Κυβέρνηση, να «ακουμπάνε» την Κρήτη, κόβοντας (αν όχι καταστρέφοντας), το ενιαίο του ελληνικού θαλάσσιου χώρου…
Αν, λοιπόν, δεν βρεθεί ένας πειστικός τρόπος αντίδρασης –με δεδομένη την εσωτερική πολιτική ενότητα και σύμπνοια-, σε ελάχιστο χρόνο η χώρα μας θα βρεθεί περικυκλωμένη και αιχμαλωτισμένη δια της γνωστής και μη εξαιρετέας μεθόδου της «Φινλαδοποίησης» των ζωτικών της χώρων (σ.σ.: ας θυμηθούμε σαν ιστορία τις διαδοχές της «σαλαμοποίησης» της Φινλανδίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Σοβιετικούς), που, εκ των ων ουκ άνευ, αποτελεί ήττα και, επέκεινα, εθνική απομείωση και καταστροφή. Εξ ου, λοιπόν, και η αναδρομή στο παρελθόν και την θρυλική φράση του Α. Παπανδρέου που έγραψε τη δική της ιστορία : Μια χώρα δεν πρέπει και δεν μπορεί να έχει μόνο μια αποφασισμένη κυβέρνηση, προικισμένους αναλυτές και ειδικούς για να πράξει τα δέοντα (όπως, ας πούμε, έγινε προσφάτως στον Έβρο) αλλά, και εθνικούς συμπαίκτες – πρόθυμους συνεργούς, ώστε, να χτίσει και να δείξει την αναγκαία σθεναρότητα και πειστικότητα προς τα έξω (προσφέροντας εναλλακτικά την «οδό διαφυγής» ή και της «αναδίπλωσης»). Διαφορετικά το μακροβούτι (στην μη εμπλοκή), που ήδη έχει γίνει, θα …γίνει ακόμη μακρύτερο και, κάποια στιγμή, -λογικόν είναι-, θα μείνουμε από ότι ζωτικότερο υπάρχει στον τρέχοντα κόσμο : τον αέρα που μας δίνει τη ζωή και την συνέχεια…
______________________
*ΜATRIX 24
