Να μην μείνει ο Γαστρονομικός Χάρτης….άσκηση επί χάρτου.

Η Γαστρονομία είναι η τέχνη της επιλογής, της προ-ετοιμασίας, του σερβιρίσματος και της απόλαυσης του (καλού) φαγητού.

• Με τον όρο γαστρονοµικός τουρισµός αναφερόµαστε ουσιαστικά σε µια υποκατηγορία του πολιτιστικού τουρισµού, στην οποία οι ταξιδιώτες επιδιώκουν να βιώσουν µοναδικές γαστρονοµικές εµπειρίες.

Είναι µια σχετικά νέα, εναλλακτική µορφή τουρισµού στην οποία ο ταξιδιώτης γνωρίζει τον προορισµό και τον πολιτισµό του µέσα από τις διατροφικές παραδόσεις, συνταγές και γεύσεις και αποτελεί µια απ’ τις µεγαλύτερες τάσεις στον χώρο του τουρισµού παγκοσµίως.

Τα τελευταία χρόνια ο γαστρονομικός τουρισμός απολαμβάνει την προβολή που του αξίζει και έχει αναδειχθεί ως ένα ιδιαίτερα προσοδοφόρο τουριστικό προϊόν για την Ελλάδα, λόγω της µεγάλης ποικιλίας πρώτων υλών που διαθέτει και τον ανεξάντλητο πλούτο παραδοσιακών συνταγών.

Αυτό, βέβαια, δεν έχει ακόμη μεταφραστεί σε απτό αποτέλεσμα, αφού, μπορεί μεν να μας συγκινούν οι σχετικές τηλεοπτικές παραγωγές, ως καταναλωτές όμως δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει την αξία του.

Τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό, ώστε να επιβάλουμε την τοποθέτηση των τοπικών προϊόντων και την καθιέρωση της τοπικής γαστρονομίας στην εστίαση και στον τουρισμό.

Δυστυχώς, ακόμη και οι επιχειρηματίες του χώρου δεν δείχνουν στο βαθμό που θα περίμενε κανείς, να έχουν συνειδητοποιήσει τη δύναμη της τοπικής γαστρονομίας. Και, κατά τη γνώμη μας πάντα, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να επισκέπτεται κανείς έναν παραδοσιακό οικισμό λ.χ. ή έστω μια οποιαδήποτε γωνιά της χώρας μας και να του σερβίρουν βούτυρο απ’ την Ολλανδία, κρέας απ’ τη Γαλλία, μέλι απ’ την Κίνα κ.ο.κ.

Πολύ σωστή, επομένως, η πρωτοβουλία για τη δημιουργία του Γαστρονομικού Χάρτη της Χώρας, ανά νομό και ανά περιοχή, φοβόμαστε όμως ότι στο τέλος αυτός ο χάρτης θα μείνει ως …άσκηση επί χάρτου στα συρτάρια.

Μήπως το ίδιο δεν έγινε και με το περιβόητο «καλάθι αγροτικών προϊόντων»;

Απολύτως σωστή κίνηση κι εκείνη. Επιβεβλημένη. Το τελικό αποτέλεσμα, όμως, μας ενδιαφέρει. Σ’ αυτό εστιάζουμε.

Δεν αρκεί, λοιπόν, ο όποιος σχεδιασμός. Όσο σωστά κι αν είναι μελετημένος. Πρώτα πρέπει να δούμε αυτά καθ’ εαυτά τα προϊόντα μας. Και την παραγωγή τους.

• Στην Αιτωλοακαρνανία, για παράδειγμα, πρώτα πρέπει να δούμε την πιστοποίηση ως ΠΟΠ και ΠΓΕ μιας σειράς εξαιρετικών, μοναδικών προϊόντων, να διασφαλίσουμε την ίδια τους την ύπαρξη, να μεριμνήσουμε για την ανάδειξή τους, να τα καταστήσουμε αναγνωρίσιμα και προσβάσιμα στον καταναλωτή… ντόπιο ή επισκέπτη.

Με άλλα λόγια, πρώτα ο καταναλωτής θα μάθει να ζητά τη χονδροελιά Αγρινίου με το όνομά της, την αθερίνα Τριχωνίδος, τα μοναδικά σαγκουίνια κτλ, μετά θα μάθει για τις πίτες του Ξηρομέρου και τους τραχανάδες …και στην πορεία θα έρθει ο γαστρονομικός τουρισμός, έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε και όπως τον θέλουμε.