Του Δημήτρη Παπαδάκη
Κανένα δίλλημα δεν είναι εύκολο! Και ετούτο εδώ που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα από την διάδοση του κορονοϊού είναι ακόμη πιο δύσκολο. Το προηγούμενο διάστημα είδαμε χώρες όπως η Αγγλία, η Σουηδία και οι ΗΠΑ να φλερτάρουν με την ανοσία της αγέλης. Η λογική ήταν να αποφευχθεί το σκληρό πλήγμα στην οικονομία από την επιβολή περιοριστικών μέτρων. Στην πλειονότητα των χωρών και δη της Ευρώπης επικράτησε η ανθρωπιστική λογική, ότι δηλαδή θα η ραγδαία εξάπλωση του ιού μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα οδηγούσε στα όριά του το σύστημα η υγείας και θα καλούνταν οι γιατροί να εφαρμόσουν μια «πολεμική ιατρική» και να διαλέξουν ποιος θα πάρει αναπνευστήρα και ποιος όχι, ποιος δηλαδή θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.
Όποια απάντηση και να δώσεις στο δίλλημα δεν περνάς αβρόχοις ποσίν. Οι ΗΠΑ με τις επιλογές και τα πισωγυρίσματα του Τραμπ, που δεν ήθελε οικονομικές αναταράξεις σε μια προεκλογική χρονιά, πληρώνουν ήδη βαρύ τίμημα. Πάνω από ένα εκατομμύριο κρούσματα και περί τις 70.000 νεκροί τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Το σύστημα υγείας κατέρρευσε και το οικονομικό πλήγμα είναι δεδομένο και πολύ μεγάλο, αφού ακόμη κι αν η αμερικανική διοίκηση δεν έπαιρνε περιοριστικά μέτρα θα τα έπαιρναν σε κάποιο βαθμό μόνοι τους οι πολίτες. Στην απ’ εδώ πλευρά του Ατλαντικού σε κάποιες χώρες, παρόλο που δεν υπήρξαν σκέψεις να εφαρμοστεί η ανοσία της αγέλης, η κατάσταση ξέφυγε με αποτέλεσμα και εδώ το σύστημα υγείας να καταρρεύσει και το οικονομικό πλήγμα του παρατεταμένου lockdownνα είναι μεγάλο. Δυστυχώς αυτή είναι φύση, δεν τα βάζεις εύκολα μαζί της.
Σε χώρες όμως, όπως η Ελλάδα, που δεν έχει την έκθεση που έχει το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Ιταλία στην παγκοσμιοποίηση και ο κορονοϊός περιορίστηκε χάρις τις έγκαιρες αποφάσεις για lockdown, ξεκινά η συζήτηση για το οικονομικό πλήγμα της πανδημίας. Και ακούμε από κάποιες πολιτικές ομάδες πως «δεν πρέπει να πληρώσει ξανά ο λαός»… Αλήθεια ποιος πρέπει να πληρώσει; Μήπως μπορεί να πληρώσει ο κορονοϊός;
Η οικονομική κρίση είναι μια αναπόφευκτη επίπτωση που δημιουργεί η πανδημία. Αυτό είναι μια πραγματικότητα, που δυστυχώς ορισμένοι που έχουν συνηθίσει να παραβλέπουν την πραγματικότητα, λένε τώρα πως το κράτος οφείλει να πάρει τέτοια μέτρα για τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους, που θα αποκαταστήσουν τις οικονομικές πληγές του κορονοϊού, ωσάν να μην υπήρξε ποτέ. Κάτι τέτοιο δυστυχώς είναι αδύνατο. Και τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Μήπως, για παράδειγμα, οι καφετέριες και τα εστιατόρια πρέπει να λειτουργήσουν με τον τρόπο, που λειτουργούσαν πριν την πανδημία; Δεν μας λένε κάτι τέτοιο (ή δεν τολμούν να το πουν) αυτοί που φωνάζουν για τα εργασιακά δικαιώματα και λένε πως «δεν πρέπει να πληρώσει ξανά ο λαός». Την ίδια ώρα οι σύλλογοι εστίασης ετοιμάζουν eventsενάντια στα μέτρα που ανακοινώθηκαν για την επαναλειτουργία των επιχειρήσεων, ζητώντας κρατική παρέμβαση. Όλες αυτές οι αντιδράσεις σε ένα βαθύτερο επίπεδο τι ακριβώς θέλουν να μας πουν; Μήπως ότι κακώς ελήφθη η απόφαση για lockdown; Μήπως ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε την ανοσία της αγέλης; Μήπως κακώς μπήκε η υγεία και ο άνθρωπος, πάνω από τους αριθμούς του ΑΕΠ;
Φυσικά και τα κράτη πρέπει να παρέμβουν. Για να διασώσουν όμως ό,τι διασώζεται. Πλήρης αποκατάσταση ούτε μπορεί, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Εκτός κι αν θέλουμε μια ακόμη αυταπάτη για το λαό…
agrinioculture.gr
