του ΣΠΥΡΟΥ ΤΑΓΚΑ
Η λέξη «Πάσχα» αποτελεί ελληνοποίηση της εβραϊκής λέξης «Πεσάχ» που, ναι μεν ,σημαίνει κι αυτή «Πάσχα», πλην, όμως, στα αρχαία ιουδαϊκά (που ήταν και δύσκολα καίτοι είχαν προσμίξεις απ’ όλες τις αραβικές γλώσσες)﮲ ερμηνεύεται ως το «πέρασμα» : Ως μια «Έξοδος». Και αυτό ακριβώς γιόρταζαν οι αρχαίοι Ιουδαίοι (όχι όμως κι εμείς οι Ρωμιοί που γιορτάζουμε άλλο γεγονός) : Την «Έξοδο» από την Αίγυπτο και την απελευθέρωσή τους από την σκλαβιά των Φαραώ που, για κάποιους αιώνες, τους χρησιμοποιούσαν ως παρείσακτους δούλους επί παντός του επιστητού. Ομιλούμε εδώ, για κανονική δουλεία και όχι, ας πούμε για να συσχετίσουμε, σαν αυτή – τούτη τη δική μας στους Οθωμανούς που, αν εξαιρέσεις την βαριά φορολογία και τα σοβαρά αντίποινα σε οργανωμένες αντιδράσεις, μας είχαν… κανονικά νοικοκυραίους : μέχρι και πολιτικά δικαιώματα είχαμε δια των διαφόρων Οθωμανικών θεσμών, ειδικά, πάνω σε θέματα της Πίστης και της Αυτοδιοίκησης…
Τέτοια, λοιπόν, δεν είχαν οι αρχαίοι Εβραίοι κατά την Αίγυπτο μεριά, όθεν, με την καθοδήγηση ενός φωτισμένου και αποτελεσματικού ηγέτη όπως ήταν ο Μωυσής (σ.σ.: Μοσέ στα εβραϊκά), αποφάσισαν και εκτέλεσαν μια τόσο δύσκολη αποστολή που αν μελετήσουμε προσεχτικά τα σχετικά κεφάλαια της Βίβλου θα αναρωτηθούμε : «Πως, τελικά, αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν το ακατόρθωτο; Τέτοιες επιχειρήσεις δεν αναλαμβάνουν -και σήμερα ακόμη-, ούτε οι σύγχρονες ισραηλινές ειδικές δυνάμεις που, είναι γεγονός, αποτελούν ότι καλύτερο υπάρχει στον Πλανήτη. Εν πάσει περιπτώσει, πάντως, ο Μωυσής και οι δικοί του τα κατάφεραν τόσο καλά που δεν το πίστευαν ούτε και οι ίδιοι ότι το κατάφεραν! Για τούτο, αμέσως μετά και προκειμένου να δοξάσουν τον θεό, κάθισαν και συνέγραψαν μια επινίκια ωδή –ύμνος καλύτερα, για το δύσκολο πέρασμά τους από την σκλαβιά στην ελευθερία. Αυτός – τούτος ο περίφημος ύμνος, συναντάται στο βιβλίο της παλαιάς Διαθήκης «Έξοδος» - κεφ.: 15, εδαφ.: 1-22﮲ και είναι τόσο δυνατός που όποιος και να τον διαβάσει (χριστιανός, μουσουλμάνος, βουδιστής κ.ο.κ), θα πιστέψει, αφενός, ότι η πίστη είναι… κάτι πολύ δυνατό και, αφετέρου, ότι ο Θεός των Εβραίων που στην συνέχεια έγινε και Θεός των Χριστιανών είναι πανταχού παρών και ακατανίκητος...
Ιδού -έστω κάποια παραστατικά κομμάτια-, του ύμνου που έψαλαν δυνατά σύσσωμοι οι Εβραίοι για τα επινίκια :
«Στον Κύριο θα ψάλω : Κέρδισε νίκη λαμπρή και ένδοξη﮲ / άλογα και καβαλάρηδες στην θάλασσα τους έριξε. / Ο Κύριος είναι η δύναμή μου / κι αυτόν υμνώ﮲ / εκείνος με μ’ έσωσε. / Αυτός είναι ο θεός μου, / θα τον εγκωμιάζω. / Είναι πολεμιστής ο Κύριος﮲ / Κύριος τ’ όνομά του. / Στη θάλασσα έριξε τις άμαξες / και το στρατό του Φαραώ./ Τους εκλεκτούς πολεμιστές του η Ερυθρά / θάλασσα τους κατάπιε. / Τα κύματα τους σκέπασαν﮲ / μέσα στα βάθη τα απύθμενα / βουλιάξανε σαν πέτρες». (…)
Και συνεχίζει, λίαν θαυμαστικά, παρακάτω :
(…) «Ποιος, Κύριε, απ’ τους θεούς / συγκρίνεται μ’ εσένα; / Ποιος είναι σαν εσένα στην αγιοσύνη ένδοξος, / στα έργα φοβερός / και τεχνουργός θαυμάτων; / Την δεξιά σου άπλωσες / και η γη τους εκατάπιε. / Με την Αγάπη σου οδήγησες / τον Λαό τούτον που τον Λύτρωσες﮲ / με την ισχύ σου τους κατεύθυνες στην ιερή σου γη. / Οι λαοί τα’ άκουσαν και τρόμαξαν. / Φόβος κυρίεψε της Παλαιστίνης τους κατοίκους. / Αλαφιάστηκαν οι ηγεμόνες της Εδώμ, τους πολεμάρχους της Μωάβ / τους έπιασε τρεμούλα﮲ / οι κάτοικοι της Χαναάν / όλοι παρέλυσαν. / Φόβος και τρόμος τους κυρίεψε». (…)
Για να ολοκληρώσει εντελώς πανηγυρικά (και με τις γυναίκες να παίρνουν πρώτο ρόλο) :
(…) «Θα βασιλεύεις Κύριε, παντοτινά / στους αιώνες, τους ατελείωτους./ (…) Τότε η προφήτισσα Μαριάμ, αδελφή του Ααρών, πήρε στο χέρι της το μεγάλο τύμπανο, κι όλες οι γυναίκες του Λαού την ακολούθησαν με τύμπανα στο χορό. Η Μαριάμ τραγουδούσε πρώτη και οι άλλες επαναλάμβαναν : / «Ψάλτε στον Κύριο, γιατί κέρδισε / νίκη λαμπρή και ένδοξη﮲/ άλογα και καβαλάρηδες / στην θάλασσα έριξε*».
Τούτα ζητωκραύγαζαν εντελώς εκστασιασμένοι, ως φαίνεται, οι αρχαίοι Εβραίοι ολοκληρώνοντας την «Έξοδό» τους στην Παλαιστίνη﮲ που, ασφαλώς, θα συνεχίσει να τους δίδει πολλαπλές πικρίες και ταλαιπωρίες. Πικρίες και ταλαιπωρίες που συνεχίζονται ακόμη και στις ηρωικές μέρες μας, –ύστερα από 3000 χρόνια. Μετά τούτων, όμως, των σπουδαίων και άλλων ιστορικών, περίπου, αυτονόητα, τίθεται και ένα «ενοχικό ερώτημα» που δεν είναι ακριβώς ενοχικό ερώτημα, αλλά, κυρίως, δοξαστικό ερώτημα : «Ποιος είναι, αληθώς, εκείνος ο δυνατός που θα θελήσει να δοκιμάσει (να διανοηθεί καλύτερα), να τα βάλει με αυτόν - τον ίδιο Κύριο;»…
______________________
*Η Αγία Γραφή : Βιβλίο της Εξόδου - Μετάφραση των «Εβδομήκοντα». Εκδόσεις: Ελληνική Βιβλική Εταιρεία - 2003.
*MATRIX24
