Κείμενο Απόστολος Κων. Καρακώστας
Πέρασε κιόλας ένα χρόνος από την ημέρα εκείνη, ήταν 4 του Απρίλη, που ο μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Παπαποστόλου συμπλήρωσε τον δημιουργικό κύκλο της ζωής του σε τούτο τον κόσμο και ξαναγύρισε στην γενέτειρά του, το Αγρίνιο, για να παραμείνει για πάντα στα χώματά του.
Κι αν όμωςέφυγε από κοντά μας, εξακολουθεί να ζειμέσα στις καρδιές των Αγρινιωτών και στη μνήμη όλων όσων τον γνώρισαν.Θα τον θεωρούμε πάντα έναν πολυτάλαντο άνθρωπος, έναν άξιο αθλητή καιέναν καταξιωμένο συνθέτη. Έτσι θα τον θυμάται για πάντα τόσο η δική του η γενιά, όσο και οι νεότερες, που θα τον γνωρίσουν μέσα από τις πρωτοποριακές και ανεπανάληπτες ποιητικές και μουσικές δημιουργίες του.Γιατί η παρακαταθήκη που άφησε στην μουσική, είναι τρανή και μέσα από τις συνθέσεις του, θα είναι πάντα κοντά μας.
Ειδικά αυτές τις μέρες, παραμονές του Πάσχα, της μεγαλύτερης γιορτής της Χριστιανοσύνης, σε τούτη την κρίσιμη περίοδο που βιώνει ο τόπος μας και η ανθρωπότητα λόγω της πανδημίας, τι μεγαλύτερη ευδαιμονία υπάρχει από το άκουσμα του έργου του Τάκη Παπαποστόλου; Η οικογένειά του, τιμώντας την μνήμη του, επέλεξε αποσπάσματα αλλά και ολόκληρα έργα από την πολυετή και κοπιώδη πνευματική εργασία του του, τα οποία είναι προσιτά σε όλους μέσα από το YouTube. (DimitrisPapapostolou, https://www.youtube.com/channel/UCchRecuC0s_dP9-zrI1n1rg) Έργα όπως: «Αιωνία η μνήμη», «Εγκώμια», «Εξέδυσαν με τα ιμάτιά μου», «Μάνα μου αρχόντισσα», «Πάθη», «Άρωμα Ελλάδας», «Ύμνος της αγάπης», «Ραψωδία του αέναου», «Συμφωνική Ορθόδοξη Λειτουργία-MissaGrecaII»…
Μουσικές δημιουργίες που, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο συνθέτης:
«Τούτη η μουσική μοιάζει με στιγμές σιωπής όταν αισθάνεσαι πνιγμένος στους κισσούς της άγιας μοναξιάς».
Εκ Βαθέων
Ποίημα του Τάκη Παπαποστόλου
Αφουγκράστηκα βαθειά τους ήχους
Της υπαρξιακής μου μοίρας, και τραγούδησα
κατά τον σκοπό τους.
Αψήφησα την επιβίωση, και δόθηκα στη βίωση.
Η βίωση, μου επέβαλε να ακολουθήσω τη ροή
του ποταμού μου, χωρίς εκτροπές και φράγματα.
Μεταλάβαινα και ξεδιψούσα, ξεδιψώντας όσους
κοινωνούσαν, από το δικό μου μουσικό ποτάμι.
Ήξερα, ότι «βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες
Πέτρες, αλλά αυτές οι πέτρες, ήταν η μοίρα μου».
Αγάπησα τη μοίρα μου, και όσους με εμύησαν
στον υπέροχο κόσμο της μουσικής: μύστες μου,
η οικογένειά μου, και ιδιαίτερα τα μεγαλύτερα αδέρφια μου,
Χαρίλαος και πατήρ Σπυρίδων και οι άλλοι δάσκαλοι.
Κανείς αητός, δεν πετά με μια φτερούγα.
Η άλλη φτερούγα είναι οι συνοδοιπόροι,
Και εκφραστές της μουσικής μου διαδρομής,
Αγαπημένοι φίλοι και συνεργάτες.
Για όλα αυτά, τα Αγαπημένα πρόσωπα,
«ζώντων τε και τεθνεότων» διατηρώ
Την κανδήλα της αγάπης, πάντοτε αναμμένη.
«Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».
Εκ Βαθέων
(υπογραφή)
Δημήτρης Παπαποστόλου
21/11/2014
agrinionews.gr
