…διαφορετικά, θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα!

Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε…. κι είμαστε ακόμα στην αρχή. Η ανηφόρα η μεγάλη είναι μπροστά και μένει να δούμε ποιος έχει τις αντοχές να την ανέβει.

Το πρόβλημα το μεγάλο δεν είναι το ότι δεν θα κάνουμε Πάσχα, δεν είναι το άμεσο, το πόσο θα κρατήσει η καραντίνα του κορωνοϊού και τα συνεπακόλουθα. Η ανησυχία όλων μας πια, είναι για το μετά.

Μετά θα μετρηθούμε. Φυσικά, το μείζον είναι στο μέτρημα να είμαστε όλοι παρόντες. Και ως προς αυτό, αναμφίβολα η χώρα μας έκανε την απίστευτη υπέρβαση, αυτό που κανείς δεν θα μπορούσε να το πιστέψει αν μας το έλεγαν δυο μήνες πριν. Σωστά και χίλια μπράβο. Ανεπιφύλακτα. Και στην κυβέρνηση και συνολικά στον κρατικό μηχανισμό, σαφέστατα και στο υγειονομικό προσωπικό.

Το μέτρημα στο χωράφι, είναι που μας τρομάζει, στη στάνη, στην παραγωγή. Τα πράγματα έχουν αρχίσει να σκουραίνουν επικίνδυνα και αν σήμερα δεν υπάρξουν γενναίες αποφάσεις ουσιαστικής στήριξης των παραγωγών, οι μήνες που θα ακολουθήσουν, ίσως και τα χρόνια, κάθε άλλο παρά ρόδινα θα είναι.

Εύκολα γκρεμίζεις κάτι, δύσκολα όμως το ξαναχτίζεις.

Και το ζήτημα εδώ δεν είναι ο αγρότης στον κάμπο του Αγρινίου ή στο Αργολικό πεδίο ή στην Κρήτη και τη Μακεδονία. Δεν είναι καν ο Έλληνας παραγωγός. Ούτε και ο Ευρωπαίος.

Οικουμενικό είναι το πρόβλημα. Παγκόσμιο.

• Ποιος θα παράγει αυτά που χρειαζόμαστε, αν, όταν έρθει η στιγμή να μετρηθούμε, είμαστε οι μισοί;

Τα αποθέματα φτάνουν για τρεις, άντε τέσσερις μήνες. Η ανανέωση μετά, από πού θα γίνει; Απ’ τον Έλληνα παραγωγό, που ακούει για μέτρα στήριξης μεν, αλλά βλέπει να του ζητάνε τα αρνιά σε τιμές που ξεπερνάνε και αυτήν ακόμη την έννοια του εξευτελισμού;  

Απ’ τον ευρωπαίο, που είναι στην ίδια και χειρότερη μοίρα; Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι θα μας λύσουν το πρόβλημα οι εμπορικές συμφωνίες, που με άλλες συνθήκες, υπογράψαμε με τη Σιγκαπούρη, το Μεξικό και τον Καναδά και την Ταϊλάνδη;

Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, λοιπόν, θα πρέπει να σταματήσουν να κάνουν τον Κινέζο, διότι αν δεν υπάρξει ουσιαστική βοήθεια στον αγρότη, στο τέλος …θα γίνουμε όλοι Κινέζοι. Και θα τρώμε φολιδωτούς μυρμηγκοφάγους και σαρανταποδαρούσες!

Δεν είναι αστείο. Αστείο είναι να αποφασίζεις τέτοια εποχή, σε τέτοια κρίση, ότι θα στηρίξεις, για παράδειγμα, το ινστιτούτο καλλονής, λες και είναι περισσότερο σημαντικό το να στερηθεί κανείς την….απολέπισή του, απ’ το να στερηθεί η χώρα την πρωτογενή παραγωγή αγαθών. Τα τρόφιμα!

Όχι, δεν μπαίνουμε σε λογικές κοινωνικού αυτοματισμού. Πρέπει, όμως, με κάποιο τρόπο να εξηγήσουμε ότι στην ιεράρχηση ο αγρότης θα έπρεπε να είναι ψηλά.

Και δεν απαξιώνουμε τα μέτρα που μέχρι σήμερα έχουν ανακοινωθεί. Στη σωστή κατεύθυνση είναι. Άλλο πράγμα η «κατεύθυνση», όμως, και εντελώς διαφορετικό η ίδια η διαδρομή και κυρίως το τέρμα της.

Αναμένουμε.