Σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, ηγεσίες και κοινωνίες αγωνιούν και προβληματίζονται για την «επόμενη μέρα». Από πλευράς οικονομίας, κοινωνικής συμπεριφοράς, θεώρησης του κόσμου και αναθεώρησης των… προ κορονοϊού «βεβαιοτήτων» μας. Στην Ελλάδα όμως μετά τον κορονοϊό, θα λογαριαστούμε….
Ο Αλέξης Τσίπρας φαινομενικά «στηρίζει» την κυβέρνηση για τη διαχείριση της κρίσης, υπό την έννοια ότι δεν ασκεί δριμεία κριτική, αλλά διαφημίζει κιόλας τις οδηγίες και τις συστάσεις των επιδημιολόγων για να γίνει πράξει το «μένουμε σπίτι», από κάτω όμως στελέχη όπως ο Ν. Τόσκας, η Ρ. Δούρου, ο Π. Πολάκης με το γνωστό ύφος λένε ότι μετά θα λογαριαστούμε…
Το γεγονός ότι μιλάει και απειλεί η ομάδα των στελεχών της προηγούμενης Κυβέρνησης, που γνώριζε για τους νεκρούς στο Μάτι και έκανε τα σόου των συσκέψεων με θιασάρχη τον Τσίπρα δεν θα το σχολιάσουμε. Μόνο θα αναρωτηθούμε τι ακριβώς θα λογαριάσουμε μετά την κρίση του κορονοϊού; Θα λογαριάσουμε, για παράδειγμα, αν αρκούν τα περίπου 550 κρεβάτια εντατικής θεραπείας, που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από τεσσεράμισι χρόνια στην εξουσία; Μα σε ποια χώρα του κόσμου τα υφιστάμενα κρεβάτια εντατικής θεραπείας αρκούν για να αντιμετωπίσουν μια πανδημία, όπου με πολύ μικρό χρονικό διάστημα αρρωσταίνουν δυσανάλογα πολλοί. Εδώ μια χώρα σαν την Ιταλία, που ανήκει στις επτά πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, έφτασε στο σημείο σχεδόν να καταρρεύσει από την πανδημία… Ή μήπως πρέπει να λογαριαστούμε για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση άφησε μισή κι ανέσωστη τη μεταρρύθμιση στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, παρά τους πόρους που υπήρχαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Το σημαντικότερο όμως από όσα λένε στο ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλο. Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να δυσφορεί ιδιαιτέρως με την έννοια της «ατομικής ευθύνης» που προωθεί η Κυβέρνηση. Η ατομική ευθύνη δεν αναιρεί την ευθύνη της Πολιτείας για ενίσχυση του ΕΣΥ, είπε τις προάλλες ο πρώην πρωθυπουργός. Προφανώς η Πολιτεία έχει την ευθύνη για την ενίσχυση του ΕΣΥ, αλλά αυτό τι σημαίνει; Πως ο πολίτης μπορεί να είναι ανεύθυνος; Μπορούμε δηλαδή οι πολίτες να κάνουμε πάρτι κορονοϊού, αρκεί να υπάρχει το κράτος – πατερούλης, που θα μας γιατρέψει;
Η ατομική ευθύνη, η έννοια της υπευθυνότητας γενικότερα και πολύ περισσότερο αυτή της ατομικότητας, είναι κάτι που άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο αντιμάχονται όλες οι αντιδημοκρατικές ιδεολογίες που ρέπουν προς τον ολοκληρωτισμό.
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη» έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης. «Η δημοκρατία είναι μονάχα μία. Είναι, πέρα από τις διάφορες ιστορικές φάσεις της και τους φθαρτούς θεσμούς της, εκείνη που κάνει τον άνθρωπο να είναι υπεύθυνος απέναντι του εαυτού του, να διαλέγει ελεύθερα τους σκοπούς και τους κύκλους της ηθικής του ζωής, τους φίλους και τους πνευματικούς και ψυχικούς του δρόμους. Η δημοκρατία αυτή – η μοναδική που μπορεί να συλληφθεί λογικά – πηγάζει μέσα από τη φύση του ανθρώπου. Η δημοκρατία δεν κατασκευάσθηκε, δεν εφευρέθηκε, ανακαλύφθηκε μέσα μας. Δεν είναι το αποτέλεσμα αντικειμενικών περιστάσεων και κοινωνικών συνθηκών. Είναι, απλούστατα, η πρωταρχική αλλά και η πιο μεγάλη υποκειμενική κύρωση του εαυτού μας. Είναι ο ίδιος ο εαυτός μας, η άμεση αναπνοή μας, και η αναπνοή του πλησίον μας» έλεγε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Η δημοκρατία, που κατά τον Κανελλόπουλο ενυπάρχει ως κάτι το εγγενές στη φύση του ανθρώπου, εξελίσσεται ανάλογα με την ψυχοπνευματική ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας, και κατά τούτο αποτελεί ταυτόχρονα και δημιούργημα.Πρωταρχικής σημασίας εν προκειμένω είναι η ανάληψη ευθύνης από τον άνθρωπο. Και αν η δημοκρατία παρουσιάζει ελλείμματα κατά καιρούς αυτά σε τελική ανάλυση οφείλονται στην προβληματική συναίσθηση της ευθύνης.
Δημήτρης Παπαδάκης – Εφημερίδα Συνείδηση
sinidisi.gr
