Η έννοια του Συνεταιρισμού, το νόημα της Ομάδας Παραγωγών.

Όλοι μαζί και μόνο ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον κορωνοϊό. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, όμως, μπορούμε να κάνουμε και πολλά άλλα πράγματα. 

• Το «η ισχύς εν τη ενώσει» συμπυκνώνει την ίδια τη φιλοσοφία του Συνεργατισμού, τον οποίο και ίσως θα πρέπει να ανακαλύψουμε απ’ την αρχή. 

Δείτε ένα πραγματικό παράδειγμα, από αυτά που μπορούν να μας ταρακουνήσουν, μπας και ξυπνήσουμε κάποια στιγμή:

Είχαν οι άνθρωποι το κτηματάκι τους λίγο έξω απ’ την πόλη και, όπως εκατοντάδες κάτοικοι του νομού μας κάνουν, ακόμη και του Αγρινίου, είχαν από δέκα – είκοσι κοτούλες για τα φρέσκα αυγουλάκια. Οικόσιτες κότες αλανιάρες, ο καθένας στο μικρό περιφραγμένο του κτήμα.

Στο λιοστάσι δηλαδή, όπου λίγο πιο πέρα απ’ την παλιά αποθήκη με τα εργαλεία και τα υπόλοιπα άχρηστα πια αντικείμενα, υπήρχε το κοτέτσι και δίπλα το σπίτι του σκύλου.

Ακριβώς όπως συμβαίνει κι εδώ, είτε μιλάμε για τα χωριά στην ενδοχώρα είτε για περιοχές που απέχουν δέκα μόλις λεπτά απ’ την κεντρική πλατεία του Αγρινίου.

Η διαφορά είναι ότι οι αγρότες στους οποίους αναφερόμαστε πίστεψαν στις δυνατότητές τους και στην αξία του συνεταιρισμού.

• Και αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους… και τα κτήματά τους.

Ξεκίνησαν πρώτα πέντε γείτονες και τα δέκα στρέμματα με τις είκοσι κοτούλες έγιναν αυτομάτως πενήντα με διακόσια πουλερικά. Μετά ενώθηκαν άλλοι δέκα γείτονες… κι άλλοι δέκα…

Δούλεψαν όλοι μαζί, μπήκαν σε επενδυτικό πρόγραμμα κι έφτιαξαν εγκαταστάσεις, έκαναν και βιολογικές τις αλανιάρες κότες που βόσκουν πλέον ελεύθερες σε μια τεράστια έκταση, πήραν πιστοποίηση για το κρέας και για τα αυγά και σιγά – σιγά δημιούργησαν μια μεγάλη μονάδα.

• Και είναι περήφανοι γι’ αυτό που κατάφεραν. Μπορεί να μην έγιναν πλούσιοι απ’ τη μια μέρα στην άλλη, πιστέψτε μας όμως, κατάφεραν πολλά. Απ’ το πουθενά και απ’ το τίποτε, μάλιστα.

Αυτό είναι το σπουδαίο. Εκεί που είχαν από ένα μικρό μόνο κτηματάκι με μερικές πουλάδες για τα αυγά των παιδιών, απέκτησαν μια σύγχρονη και πρότυπη μονάδα παραγωγής. Και συνεχώς επεκτείνονται.

Κάνουν νέες επενδύσεις και εξίσου έξυπνες επιχειρηματικές κινήσεις. Βλέπουν το μέλλον με αισιοδοξία και βάζουν νέους στόχους.

Και προσέξτε: δεν ήταν τίποτε τεχνοκράτες απόφοιτοι κολεγίων και τα τοιαύτα. Απλοί άνθρωποι ήταν, αγρότες όπως οι χιλιάδες στο δικό μας νομό και σε όλη την υπόλοιπη χώρα.

• Και δεν ανακάλυψαν την πυρίτιδα. Το αυτονόητο έκαναν. Το αυτονόητο που δυστυχώς στην Αιτ/νία παραμένει ζητούμενο.

Εδώ έχουμε μάθει να περιμένουμε να πέσει το μάννα εξ ουρανού και εκείνους που προσπαθούν για το καλύτερο, όχι μόνο να μην τους στηρίζουμε, αλλά να τους υπονομεύουμε, συχνότατα με κάθε τρόπο!

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που η Ένωση Αγρινίου, ο μεγαλύτερος ίσως εργοδότης στον ιδιωτικό τομέα και αυτός με τις σημαντικότερες επενδύσεις, με κοινωνικό μάλιστα πρόσημο και με περιβαλλοντικό προφίλ, συστηματικά βάλλεται, ακόμη και από ανθρώπους που έχουν ευεργετηθεί.

Δεν είναι αυτό όμως το θέμα μας σήμερα. Αυτό που προσπαθούμε να πούμε είναι πως ήρθε η ώρα να δούμε τα πράγματα με άλλη ματιά, να περάσουμε επιτέλους στην επόμενη φάση.

Να το προσπαθήσουμε τουλάχιστον. Να το τολμήσουμε. Και αν το κάνουμε, μόνο κερδισμένοι μπορούμε να βγούμε.

Ένας φίλος, για να δώσουμε ακόμη ένα παράδειγμα, πουλάει κουνέλια για να συμπληρώσει το εισόδημά του. Έχει στο κτήμα πολλά κλουβιά και καμιά δεκαριά μάνες που… γεννάνε σαν κουνέλες! Πουλάει αρκετά και βγάζει καλό χαρτζιλίκι. Χαρτζιλίκι όμως.

Γιατί τα πουλάει πόρτα – πόρτα σε φίλους και γνωστούς. Αν το κάνει επάγγελμα και επενδύσει σ’ αυτό, θα κερδίσει πολλά. Μπορεί να επιδοτηθεί, να πάρει δάνειο, να φτιάξει καλύτερες εγκαταστάσεις, να πολλαπλασιάσει αμέσως την παραγωγή και να δουλεύει με άδεια και πιστοποίηση.

• Δεν θέλει. Γιατί βαριέται, γιατί φοβάται και γιατί έτσι έχει μάθει. Αυτά όμως ισχύουν για όλους μας. Βαριόμαστε, φοβόμαστε να ρισκάρουμε και… έτσι έχουμε μάθει.

Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ. Δυστυχώς οι ενδείξεις για το τι θα συμβεί στην οικονομία, όταν με το καλό περάσει η κρίση της πανδημίας, δεν είναι καθόλου αισιόδοξες.

Σε όλους τους κλάδους, σαφέστατα και στον αγροτικό. Δεν μας αρέσει η κινδυνολογία, όμως εδώ τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Και ο μόνος τρόπος για να σταθούμε όρθιοι είναι στηρίζοντας ο ένας τον άλλον. Ενώνοντας τις δυνάμεις μας.

Εκτιμούμε, λοιπόν, ότι ο κορωνοϊός μπορεί και πρέπει να οδηγήσει σε μια νέα περίοδο ανάπτυξης του Συνεργατισμού.

Αν και τώρα δεν το καταλάβουμε, αν σήμερα δεν αντιληφθούμε ότι ο καθ’ ένας μόνος του δεν μπορεί ν πάει μακριά, αν μετά από όλα αυτά που βιώνουμε δεν κατανοήσουμε πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της συνεργασίας, …τίποτα δεν θα έχουμε μάθει και άξιοι της μοίρας μας θα είμαστε.