Ένα ενδιαφέρον debate με αφορμή τον κορονοϊό διεξάγεται ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα της υγείας. Επ’ αυτού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξιφουλκούν και πολιτικά στελέχη, αλλά και απλοί πολίτες από τη βάση των ιδεολογικών στρατοπέδων.
Μια πανδημία όμως δεν αντιμετωπίζεται ούτε από το δημόσιο τομέα μόνο του, ούτε από τον ιδιωτικό τομέα μόνο του. Όταν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα νοσούν και χρειάζονται περίθαλψη χιλιάδες άτομα, χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση μια πανστρατιά. Μια πανστρατιά δημοσίου και ιδιωτικού τομέα απέναντι στην πανδημία. Και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα με όσα συνέβησαν στην Ιταλία. Η ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα είναι ότι ο δημόσιος τομέα της υγείας έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Οι χρόνιες παθογένειες έχουν προσδώσει στο προσωπικό κυρίως του δημόσιου συστήματος υγείας μια εμπειρία που δύσκολα την αποκτά κανείς στον ιδιωτικό τομέα. Στα νοσοκομεία, στα κέντρα υγείας, στα περιφερειακά ιατρεία, γιατροί και νοσηλευτές έχουν συνηθίσει να δουλεύουν υπό δύσκολες συνθήκες, με ελλείψεις σε μέσα, εξοπλισμό και προσωπικό. Έτσι οι άνθρωποι είναι τρόπο τινά «προπονημένοι» και μπορούν τουλάχιστον στην πρώτη φάση μιας πανδημικής κρίσης να ανταπεξέλθουν καλά.
Έτσι λοιπόν τα ελληνικά προβλήματα του συστήματος υγείας σε τέτοιες στιγμές γίνονται πλεονεκτήματα. Αυτοί όμως που τώρα με αφορμή τον κορονοϊό βρήκαν την ευκαιρία να αναθεματίσουν τον ιδιωτικό τομέα της υγείας εξυμνώντας το δημόσιο τομέα κάνουν ορισμένα οφθαλμοφανή λάθη. Πρώτα από όλα όσοι υπερασπίζονται δήθεν το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας κάνουν ένα εσκεμμένα λάθος, να μιλούν «δημόσιο αγαθό» λες και αυτό «παράγεται» από ένα υπερφυσικό κράτος… Μιλάμε για δημόσια «αγαθά», γιατί πολύ απλά αυτά πληρώνονται από την τσέπη των φορολογούμενων, αυτό που αλλιώς λέμε δημόσια δαπάνη.
Δεύτερον, ο γιατρός που χωρίς μέσα προφύλαξης θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του δεν το κάνει επειδή ανήκει στο ΕΣΥ, αλλά επειδή είναι πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη. Δεν θα τον χάλαγε καθόλου να είχε στη διάθεσή του υλικά για να προστατευθεί ο ίδιος και να περιορίσει τη διάδοση του ιού στους άλλους. Ούτε θα έλεγε όχι σε μεγαλύτερη αμοιβή. Το ΕΣΥ είναι αυτό που τον υποχρεώνει να πολεμάει άοπλος και κακοπληρωμένος.
Άρα το πρόβλημα το έχει αυτό που λέμε δημόσιος τομέας. Και το πρόβλημα δεν είναι απλά η έλλειψη πόρων. Το πρόβλημα είναι ότι ο δημόσιος τομέας δεν έχει το κίνητρο, που έχει ο ιδιωτικός τομέας. Το δημόσιο έχει απλώς το φιλότιμο, που επαφίεται όμως στην ευχέρεια του καθενός… Αυτή τη στιγμή σχεδόν όλοι οι φαρμακευτικοί κολοσσοί επιδίδονται σε ένα αγώνα δρόμου, προκειμένου να ανακαλυφθεί το εμβόλιο θεραπείας κατά του κορονοϊού. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, ο ιδιωτικός τομέας προβαίνει σε επενδύσεις εκατομμυρίων έχοντας την προσδοκία, ότι θα ανακαλυφθεί το εμβόλιο και θα κερδίσει μέσα από αυτό. Αυτή η λέξη βέβαια είναι απαγορευμένη για πολλούς στην Ελλάδα. Αλλά δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα, που απλώς κάποιοι αρνούνται να δουν. Στο δημόσιο τομέα στην Ελλάδα κίνητρο δεν υπάρχει. Υπάρχει φιλότιμο. Σε όσους το έχουν από ατομική επιλογή. Πόσοι όμως είναι αυτοί; Και πόσοι είναι αυτοί που δεν το έχουν και με ευκολία θα λουφάρουν και άμα λάχει θα γράψουν και τον Ιπποκράτη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους; Κίνητρο να αποκτήσουν φιλότιμο δεν υπάρχει. Αυτό δυστυχώς είναι το πρόβλημα.
Δημήτρης Παπαδάκης Εφημερίδα Συνείδηση
sinidisi.gr
