Μπέρδεψαν το «μένουμε σπίτι» με το «πάμε χωριό».
Οι παλιότεροι έλεγαν ότι έχουν περάσει πόλεμο, κατοχή και εμφύλιο. Εμείς, καλώς εχόντων των πραγμάτων βεβαίως – βεβαίως, Θεού θέλοντος και κορωνοϊού επιτρέποντος, θα λέμε ότι έχουμε περάσει μνημόνια, capital controls και Covid-19.
- Προϋπόθεση, φυσικά, για να φτάσουμε να έχουμε κάτι να διηγηθούμε, το αυτονόητο: να συμμαζευτούμε επιτέλους, να βάλουμε μυαλό και να ακούσουμε αυτά που οι ειδικοί μας συνιστούν.
Δεν υπάρχουν επιλογές εδώ. Ούτε η πολυτέλεια της άρνησης, της αμφισβήτησης, της γνωστής τάσης του νεοέλληνα στους εξυπνακισμούς και στην απύθμενη ανοησία, που στην προκειμένη περίπτωση σαφώς και είναι άκρως επικίνδυνη.
Οι επιπτώσεις όλου αυτού του σεναρίου τρόμου, που ξαφνικά έγινε η καθημερινότητά μας, είναι ήδη ορατές και στον αγροτικό χώρο. Μοιραία και αναπόφευκτα. Σε κάθε επίπεδο, από τις οικονομικές απώλειες μέχρι την πρακτική της δουλειάς στο χωράφι και στο μαντρί.
- Η περίοδος που ακολουθεί, απ’ ότι καταλαβαίνουμε κι εμείς, θα είναι μάλλον ζόρικη. Και φοβόμαστε ότι για την ξεχασμένη μέχρι τώρα ελληνική περιφέρεια, θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη.
Μακάρι να κάνουμε λάθος και να τελειώσουν όλα εδώ, όμως…όταν βλέπουμε ανθρώπους, συγγενείς και φίλους (καμία σημασία δεν έχει αυτό), να εγκαταλείπουν την πρωτεύουσα και τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα για να «προστατευθούν» στο χωριό, …συγνώμη, αλλά και ανησυχούμε και εκνευριζόμαστε.
Διότι στο χωριό είναι οι αφημένοι στη μοίρα τους παππούδες και οι γιαγιάδες. Οι πλέον ευάλωτοι, δηλαδή, στον κορονοϊό.
Κλείνουν οι επιχειρήσεις, λοιπόν, έκλεισαν τα σχολεία, όλος ο κόσμος είναι σε άδειες ειδικού σκοπού ή κανονικές ή ΄πολύ απλά …στο σπίτι μέχρι νεωτέρας.
Πολλοί εξ αυτών, αντί να μείνουν στο σπίτι, μέχρι νεωτέρας και μέχρι να περάσει η μπόρα, έκριναν ήδη σκόπιμο να έρθουν στα χωριά, …να το σιγουρέψουμε ρε αδερφέ ότι θα κολλήσουν μέχρι και οι κάτοικοι στα ψηλά βουνά, εκεί που δεν πάτησε Τούρκος!
Το «δεν έχω συμπτώματα, είμαι μια χαρά», …περιττό να εξηγήσουμε πόσο ανόητο και πόσο ανεύθυνο είναι.
Τους πήρε ο πόνος, κάποιους, να έρθουν να κλαδέψουν το λιοστάσι. Σαράντα χρόνια παρατημένο το έχουν, πιθανότατα δεν θα θυμούνται πώς να πάνε, θυμήθηκαν τώρα το χωριό. Πεθύμησαν και τα «γερόντια», που ίσως ούτε για τα «χρόνια πολλά» δεν έκαναν ένα τηλέφωνο τα Χριστούγεννα.
Τι να πει κανείς;!! Και εννοείτε ότι δεν αφορά το σύνολο αυτό, αλλά κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Με τέτοιες λογικές, όμως, με τέτοιες συμπεριφορές και με όλα όσα βλέπουμε να γίνονται γύρω μας, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι… να βάλει ο Θεός το χέρι του.
Πόσο δύσκολο, πόσο φοβερό και τρομερό είναι πια, να μείνει κάποιος για 15 ημέρες στο σπίτι του;;; Καθώς φαίνεται, πάρα πολύ...
